Calicos - Gouden melodieën en veel energie

Charlatan, 11 december 2024

Zijn er nog liefhebbers van kwalitatieve muziek? Een mens vraagt het zich af na het concert van Calicos en Ciska Ciska in De Charlatan, waar ontstellend weinig volk op af kwam. Ja, de examens komen dichterbij en de meeste boomers houden vast aan de helden uit de jaren zeventig en tachtig, maar zoals wel vaker hadden de afwezigen ongelijk, want het niveau lag hoog, erg hoog.

Ciska Ciska hadden we nog maar onlangs gezien als support voor BLUAI in Trix, maar dat smaakte naar meer en dus waren we ook nu op tijd op post om Ciska Dhaenens en band te zien en te horen. Wat een geweldige stem heeft zij toch. En die songs! Die samenzang! En dan was de band nog maar op halve kracht, want de twee andere leden fungeerden mee als publiek. Over de setlist kunnen we kort zijn: die was nagenoeg identiek aan die in Trix. Wel kregen we met Indoctrinate Me nog een extra nummer. Het wordt lastig kiezen welke songs op die debuut-ep komen; die daags na deze show werd ingeblikt. Vorige keer vroegen we ons nog af of 2025 het jaar van Ciska Ciska wordt. Na vandaag weten we het wel zeker. Dhaenens is er alvast klaar voor. Stond ze in Trix nog op blote voetjes, vandaag had ze stevige laarzen aan en zoals Nancy Sinatra al zong: "These boots are gonna walk all over you".

Calicos heeft net een plaat uit. 'Sugarcoat it' werd bedolven onder de sterrencensies, maar toch onrechtvaardig weinig volk dus. Of zo voelde het toch. Toen we de band zo samengepakt zagen staan op het kleine podium van Charlatan en ze bezig hoorden, konden we maar één ding denken: dit podium en zelfs dit land zijn te klein voor een klasseband als dit, maar als we dan omkeken en de schrale opkomst zagen, bekroop ons toch een naar gevoel.

Gelukkig lieten Quinten Vermaelen en co het niet aan hun hart komen. Ze vlogen er stevig in met Comedown als wilden ze de motor opwarmen door hem in de hoge toeren te gooien en een versnelling te laag te schakelen. Met Eyes On The Prize werd die verbeten focus aangehouden en zelfs nog opgevoerd.

Pas bij song drie, eerdere single Easy schakelde de band in vijfde, zodat de motor niet meer gierde. Aäron Koch legde dan ook voor het eerst de gitaar aan de kant en zalfde de sound met lapsteel. Dat hielp, want met Follow You Down uit debuut ‘The Soft Landing’ kwam de band helemaal tot rust. Koch streelde de dobro, Vermaelen gordde de akoestische gitaar om en toetsenist-gitarist Sander Smeets koos voor een zachtroze gitaar om het plaatje volledig te maken. Blow Up ging aanvankelijk op dat rustige elan door, maar mondde, net als op de plaat, uit in een koortsdroom waarin de zes muzikanten helemaal los gingen. Voor het eerst werd duidelijk wat voor straffe muzikanten hier voor ons stonden. Later in de set zou dat nog duidelijker worden in verschillende vingervlugge gitaarduels.

En wat een gouden melodieën heeft deze band ook al uit de mouw geschud! Bij het groovy The Siren, dachten we: dit is wel ons favoriete Calicosnummer, maar dat dachten we ook al bij oudje Nova, dat de band de vergelijking met The War On Drugs opleverde. En dan volgden het zwierige Reliving en het kwikzilveren Daydreaming met die huppelende bas, en dan besef je wat een mooi parcours deze band al liep. Heel mooi was ook het erg ingetogen Love Where Have You Been, dat werd ingezet met enkel piano en stem. De manier waarop Vermaelen het hartzeer opnieuw beleefde, was aandoenlijk. Hij ging er zowaar bij zitten, waarop Koch hem een amicaal schouderklopje gaf en overnam met de dobro, waarna ook de ritmesectie ging ondersteunen.

Day By Day uit de debuutplaat fungeerde als afsluiter. Het is zo’n typisch nummer waarop de band zich eens helemaal kan laten gaan. En dat gebeurde dan ook. Het zette het publiek ook op het verkeerde been door even uit te doven vooraleer uit te monden in een draaikolk van gitaren en stevige drums. Normaal zou de band dan even naar achteren verdwijnen om dan terug te komen voor een bis, maar dat spelletje werd niet gespeeld. En dus legde het zestal de set neer met In Motion. “I thought we were made for the fast lane / but I misunderstood”, klinkt het daarin. Dat gaat natuurlijk over de bezongen relatie, maar het geldt ook voor de band. Het opbouwen van een fanbasis is geen werk van één avond, maar een lange weg.

Wat ons betreft een te lange weg. Het wordt nu echt wel tijd dat iedereen deze klasbakken leert kennen. Geef hen een podium op Dranouter of Down The Rabbit Hole. We zien het zo al voor ons: een warme zomeravond waarop de hemelse klanken van Calicos over de heuvels rollen en iedereen wordt ingepakt en zich afvraagt: “Waarom leer ik deze band nu pas kennen?”

Je kan natuurlijk ook gewoon nog snel een ticket scoren voor de volgende shows:

13 dec 2024 | Trix, Antwerpen
14 dec 2024 | Deux Ours, Modave
15 dec 2024 | Ancienne Belgique, Brussel