Calexico - Waardig tourneeslot

De Casino, Sint-Niklaas, 31 juli 2024

Joey Burns en John Convertino braken in 2003 door met het album ‘Feast Of Wire’, geïnspireerd op de woestijnlandschappen van Arizona. De plaat vierde vorig jaar dus de twintigste verjaardag en dat was voor het duo reden genoeg om weer de hort op te gaan. De Europese tournee sloten ze af in Sint-Niklaas en dat met niet één maar twee shows, omdat de eerste in een mum van tijd uitverkocht.

Ook de tweede avond liep De Casino goed vol. Buiten was het weer vergelijkbaar met dat van Tulsa, Arizona, de thuisbasis van Calexico en dus voelden Burns, Convertino en de anderen zich wel thuis. De Vlaamse gastvrijheid deed de rest. En blijkbaar was het diner ook leuk en lekker, want de show begon met meer dan een half uur vertraging. Was er al sprake van een beetje decompressie? Per slot van rekening was de tour officieel gisteren al voorbij. Het leek er wel op, want tijdens de show werd redelijk los omgesprongen met de setlist, die overigens compleet verschillend was van die van de vorige avond zodat de echte fans, die tweemaal kwamen, geen kat in een zak kochten.

Wie enkel de tweede avond kwam, miste zo wel publieksfavorieten als Cumbia De Donde, Sunken Waltz en Crystal Frontier, maar dat kon de pret niet drukken. Calexico heeft ondertussen zo’n indrukwekkende backcatalogue opgebouwd dat ze gemakkelijk twee verschillende shows van twee uur kunnen spelen. “We hebben echt genoten van deze tour,” zei Burns. “Met deze jongens op tournee zijn lijkt alsof je speelt in het beste voetbalteam van de wereld en we hebben ook nog eens de beste buschauffeur.” We kunnen hem alleen maar bijtreden. Het spelplezier spatte er alweer vanaf en ook al slopen er wat schoonheidsfoutjes in het spel en hadden Burns’ gitaren last van de vochtige warmte, toch zette de band een indrukwekkende show neer.

Wie kwam om enkel maar te feesten, schrok wel even bij opener Frontera / Trigger. De laaggeplaatste spots achter het podium wekten de indruk van een zon die opkwam, maar de twee aan elkaar gebreide nummers uit ‘The Black Light’ zetten eerder een psychedelisch sfeertje neer. Dat werd gelukkig voor de heupwiegers snel doorbroken met Cumbia Del Polvo uit de meest recente plaat ‘El Mirador’ en Across The Wire uit het doorbraakalbum waaraan deze tour werd opgehangen.

Quatro (World Drifts In), met echo’s uit woestijnblues dankzij de gitaar van Brian Lopez, schoof de sfeer terug een beetje op, al bleven Martin Wenk en Jacob Valenzuela met het koperwerk aansluiten bij de uitgelatenheid van de voorgaande nummers. Zij bleven pas stil bij het eerste echte rustpunt Two Silver Trees, maar niet voor lang, want bij Stray en Under The Wheels joegen ze de temperatuur alweer de hoogte in. Het blijft een beetje raar om te dansen op een nummer met zo’n donkere tekst, maar net dat flikt Calexico meer dan eens.

De echte fans werden nog eens verwend met Ballad Of Cable Hogue, een nummer dat Calexico maar zelden speelt. In België was het geleden van de passage in De Roma in 2018. Hetzelfde gold trouwens voor de José Alfredo Jiménez-cover Serenata Huasteca. Ook een laatste show moet voor een band spannend blijven, zeker? Maar dat was hij al, al was het maar door de geweldige gitaarsolo die Lopez uit dat instrument toverde tijdens Man Made Lake.

De reguliere set werd afgesloten met het feestelijke Flores Y Tomales, maar natuurlijk ontsnapte de band niet aan een bisronde waarin Alone Again Or en Güero Canelo de hoogtepunten waren. Iedereen mocht nog eens schitteren zoals ook al eerder tijdens de show. Want het dient gezegd: Calexico is toch wel de meest democratische band die we kennen. Op Convertino na neemt iedereen wel eens de microfoon voor de leadvocals en Burns zette geregeld een bandlid in de schijnwerpers.

Het beste nieuws volgde nog aan het eind toen Burns beloofde snel terug te keren, nog voor Trump president van Europa wordt. Burns beweerde gekscherend dat het oranje gevaar naar Europa zou komen, eens verslagen bij de volgende verkiezingen. We kijken er al naar uit. Naar dat concert dan.