BRDCST17: Forest Swords - Intelligent, sober, sfeervol
Ancienne Belgique, 8 april 2017
Dag 4 van Brdcst werd gecureerd door Brits Elektronicacomponist Forest Swords. Wij keken uit naar een avond vol sfeervolle, minimalistische elektronica.
Het programma werd geopend in de AB Club met ‘Shrine’, een solodans waarvoor Forest Swords de muziek maakte, voornamelijk met geluiden uit het menselijk lichaam. Het stuk zette donker en beklemmend in op de tonen van een zware, zuigende ademhaling. De danser kronkelde pijnlijk over het podium. Geleidelijk aan bloeide het werk wat open, eerst met voorzichtig melodische synths, later door mystiek aandoende percussie dat evolueerde naar een statiger, meer gelijkmatig, tranceachtig ritme. In het laatste deel werd alles opengegooid om in te zetten op een gelaagde, melancholische catharsis. Voor zover wij iets kennen van dans werd de muziek vrij trouw en gevoelsmatig gevolgd. Het geheel was niet altijd even meeslepend, maar steeds interessant.
In de grote zaal mocht even later experimenteel cellist Oliver Coates aantreden. Coates mengt neoklassiek cellowerk met organische, frisse elektronica en beats. Beginnen deed hij vrij gesloten, met ietwat statige, trage, complexe cellotonen; het deed wat ontoegankelijk aan. Openbarsten deed de set pas echt toen Coates zijn minimalistische techno bovenhaalde. Eenvoudig maar trefzeker bolden zijn noten vanachter de diepe beats en sleurden je mee in een heel ruimtelijke, open dans. De uitvoering door Coates was vlekkeloos. Achter hem speelde een projectie van een videospelachtige sequentie. Het hoofdpersonage verkende er in eerste persoon een wereld opgebouwd rond een ovalen metrospoor, kronkelend door bergtoppen. Doorheen Coates’ set voltrok de game-zon een cyclus. Het laatste en meest euforische deel van de set viel zo passend samen met een warme zonsondergang.
Uiteindelijk mocht Forest Swords zelf aantreden, begeleid door een livebassist. Wij waren het meest onder de indruk van het eerste deel van ’s mans set waarin hij dreunende bassen en beats opstapelde, om vervolgens de bedwelmende sfeer open te snijden met snerpende synths en vervormde schreeuwen. Het evenwicht tussen interessante drones en dansbare hiphop/deep house/minimal ritmes werd perfect bewaakt. Dat de Liverpudlian er ook live in slaagde de spookachtige sfeer over te brengen valt mee op het conto van voornoemde bassist te schrijven, die het geluid mee hielp dicht plamuren. Naarmate het optreden het einde naderde, werd meer teruggevallen op de dubwortels waarmee boszwaarden op debuut ‘Dagger Paths’ naam maakte. De vrolijker, euforische toon brak de tot hiertoe opgebouwde sfeer wat en, hoewel de muziek steeds mooi afgewerkt en dansbaar bleef, vonden wij dat best jammer.
De vierde avond van Brdcst was interessant en sfeervol. Met twee meesters uit de Britse avantgarde, die intelligente dansmuziek uitdiepten, kon dat ook moeilijk anders. Met een vijfhondertal gegadigden was de AB, ingekort en –gekleed met rode doeken, jammer genoeg schromelijk onderbezet.