BRDCST 2022 - Dag 2: Voor het zingen de kerk uit

Ancienne Belgique, 8 april 2022 - 10 april 2022

“Voor het zingen de kerk uit”, kent u die uitdrukking, beste lezers? Ik moest er aan denken toen ik een dag eerder na de set van DJ Marcelle de deuren van de club achter me sloot en er binnen plots een kerkgezang leek te weergalmen door de zware deuren heen. Het leek of iedereen binnen aan een hoogtepunt was begonnen, net op het moment dat ik had besloten dat het welletjes was geweest.

“Ben ik te vroeg naar buiten gegaan?”, zo dacht ik terwijl ik op zaterdagmiddag alweer aanschoof voor FUJI|||||||||||TA, een Japanse man die een pijporgel had meegebracht dat op water werkte. Hij vatte de set aan op eietsen soort handorgeltje, een omgekeerde dwarsfluit leek het wel, maar al snel werd er overgeschakeld op dat zelfgebouwde instrument dat naast hem stond, niet veel groter dan een bureautafel. Een langgerekte noot werd aangehouden, terwijl de muzikant met de andere hand via een pomp het water aanstuurde, wat voor een soort ritmisch tikken zorgde. Enkele minuten later volgde dan een tweede noot. En weer iets later een derde. Om dan nog later terug te keren naar de eerste. Onderwijl werd uit een samplebox een soort minimaal gegrom herhaald, dat ook langzaam vervormde en herhaald werd. Tegen het einde van het optreden bleek dat gaandeweg, onmerkbaar, het tempo naar omhoog was gegaan. Het was een bijna spirituele, rituele gebeurtenis. Mooi om mee te maken.

Christina Vanzou dacht de ingeslagen kerkweg verder te zetten en stak wierookstokjes aan op het podium. Twee rond de laptops, eentje in het midden tussen de cello, de bassaxofoon en de piano. Hier werd aan serieuze muziek gedaan. Dat zag je aan de houding van de zangeres en aan elke muzikant die geconcentreerd naar partituur of laptop-scherm staarde. De minimale muziek kon evenwel slechts zelden raken en constant leek het of dit optreden gediend zou geweest zijn met een humoristische toets. Toen die jongeman uit de coulissen kwam om een kort pianodeuntje te spelen bijvoorbeeld, leek niemand verrast. Nochtans leek wat hij speelde losgekoppeld van de rest van de muziek, zodat het even goed had gekund dat hij een roadie was geweest die even de polsen los kwam spelen zonder te merken dat er iets aan de gang was op het podium.

Ook in de club daarna werd er aan serieuze muziek gedaan. Frederik Croene speelde er op een keyboard muziek die gecomponeerd was uit klanksnippers die hij geselecteerd had uit eigen opnames. Dit klonk speels. Als de soundtrack bij een tekenfilm. Maar ook hier werd met krampachtige precisie een partituur gevolgd, die elke hoop op een flard frivoliteit in de kiem smoorde. In één stuk klonk de beiaard door, allicht om in de kerkelijke sfeer van de avond te blijven.

Veel leuker was de remix-machine van Bitchin Bajas, die werk van Sun Ra reproduceerde op een serie synthesizers. Vaak was het origineel slechts vaagweg herkenbaar, als we het al kenden, maar het klonk allemaal alsof C3PO (uit Star Wars) in de karaokebar loos ging na een glas te veel bedorven motorolie. Zotjes allemaal en helemaal zoals we ons inbeeldden dat Sun Ra het zou gedaan hebben. In We Travel The Spaceways en Outer Spaceways Incorporated, waar de zang door een vocoder werd gehaald, oversteeg de muziek het niveau van Spielerei, en werd het gewoon ontroerend mooi.

Grote verrassing toen in de Club daarna waar Wu-Lu, een doodgewone rockformatie, op het podium stond. Drie gitaren en een drumstel. Deze doordeweekse muziek leek in niets in te haken bij het experimenteel karakter van dit festival. Het viertal beschrijft zichzelf als “postgenre”. Vermoedelijk lag daar het aanknooppunt met het “genre-fluid” festival dat BRDCST is, maar we hoorden vooral rocksongs over je plaats niet vinden in de maatschappij. Ok, er was de reggaejam van twee minuten en ze rapten agressief op Blame, maar al bij al leek Wu-Lu toch meer vast te zitten in het format van een rockband dan ze zelf willen toegeven. Laatste nummer South ging over opgroeien in Zuid-Londen. En het enige wat we daarbij konden denken was: Schaarbeek is ook geen lachertje.

Deze dag werd geplaagd door twee annulaties. Daardoor speelde Arsenal een tweede keer in de theaterzaal. Volgens de organisatoren de revelatie van het festival. Wij vonden dat op vrijdag al het minste van wat we die fantastische dag gezien hadden. Dus verlieten we de AB iets vroeger dan eigenlijk gepland.

Soms is het beter de kerk iets vroeger te verlaten. We wensen u een fijne voortzetting, veel gezang, aangename etenswaren - spekjes of zo - en een leuke derde dag van BRDCST.