BRDCST 2022 - Dag 1: Een supertrompet en een genre-fluïde dj
Ancienne Belgique, 8 april 2022 - 10 april 2022
Er staan op het plein voor de Beurs, op nog geen honderd meter van de Ancienne Belgique, regelmatig drummers die toeristen opzwepen. Arsenal had daar ook kunnen staan, maar ze stonden op het podium van de Box, de grote zaal. Mooi in het pak. Drie mannen achter djembés, koebellen van verschillend formaat en een paar traditionele drums. Ze trapten de avond af met tribale ritmes en een occasionele oerschreeuw. Lang bleef het niet boeien, maar het was wel een goede sfeerzetter voor een avondje dansen.
In de club mocht Ekko Bazz openen. Hier werden we wel meteen megesleurd, want de vuile beats, die de dj uit de laptop haalde, en het rappen in het Lingala werkten aanstekelijk. Beneden ging MC Yallah samen met Debmaster de concurrentie aan met gelijkaardige muziek: heel snelle raps in een taal die we niet verstonden met zo mogelijk nog ruwere beats. Ook hier werkte het vlotjes op de dansspieren in.
in het restaurant waren er nog interviews voor de podcast van de AB met de labelbaas van Nyege Nyege Tapes, het label dat vanavond centraal stond, en DJ Marcelle, die later de afsluitende dj-set voor haar rekening nam, maar dat was volzet. Hopelijk komt die snel online, want hier wilden we meer over weten.
Even twijfelden we om een paar nummers van Avalanche Kaito mee te pikken, maar dat overlapte met Jaimie Branch, die in de Box speelde. Dan maar kiezen voor het laatste en de soundcheck nog meemaken, waarbij Jaimie rondliep tussen het publiek en de geluidsman en band losjes instructies toeriep. Ze vroeg om de lage tonen zo af te stellen dat ze een lijfelijke impact hadden, want ze was van plan loos te gaan in de subregisters.
Jaimie zegt in de mini-documentaire, die we bekeken ter voorbereiding, dat haar houvast in het leven de trompet is. Maar ze heeft veel meer waar ze op terug kan vallen. Een natuurlijke présence bijvoorbeeld, die iedereen meteen inpakt. En ook een meer dan deftige stem, die in het eerste deel van de set centraal stond. Prayer For Amerikkka, passeerde al vroeg, deel één en twee, maar ook een nieuw nummer, waar ze in rapte - of toch bijna. De trompet diende dan enkel om accenten te leggen.
De rest van de set draaide wel rond de trompet. Met cello, contrabas en drums als begeleiding speelde ze constant met genres en refereerde ze aan reggae, mariachi of punk. Als afsluiter kregen we nog een gezongen nummer, Lovesong For Assholes And Clowns, dat door de hele zaal werd meegezongen, en als bis was er nog een versie van Comin’ Down, een cover van The Meat Puppets, die in Jamie’s handen een trage Americana-ballad werd.
We waren helemaal in onze nopjes van dit optreden, maar daarna werd dat warme gevoel getemperd door de te coole beats van Jana Rush in de club. Met hoodie en zonnebril stond ze achter een knoppenbak vooral trendy te wezen. En het contrast kon niet groter zijn. Dope songs, dat wel, maar vooral attitude.
In andere omstandigheden was die stepmuziek te zot geweest, maar nu hadden we duizend keer liever DJ Marcelle, die bewees dat ook plaatjesdraaiers waardig ouder kunnen worden. Zij moet wel de meest genre-fluïde dj ter wereld zijn, want ze draaide echt alles door elkaar. Het was niet altijd vlekkeloos gemixt, maar de fijne glimlach waarmee ze in het publiek keek terwijl ze de volgende danssalvo afvuurde werkte zo aanstekelijk dat niemand daarom maalde.
Er volgen nog twee dagen BRDCST, maar zo leuk als de vrijdag was, kan het bijna niet meer worden. Hoewel...