BØRNS - Wispelturig met wereldhits part 2

Botanique, 23 november 2017

Twee jaar geleden kwam ‘Dopamine’ uit, de debuutplaat van Garrett Borns: beters bekend als BØRNS, in drukletters en met het streepje door de O. “Borns or Beurns, it depends on where you're from", zo legde de man het zelf uit. Een plaat vol zoete popnummers die kwalitatief zo veel beter zijn dan de eenheidsworst die ons gewoonlijk de strot in wordt geduwd als we het hebben over hedendaagse popmuziek.   

Met hoge verwachtingen stonden wij twee jaar geleden in dezelfde zaal, klaar om betoverd te worden door onze nieuwste ontdekking. Zo waren we er getuige hoe die lichte popsongs, die we al weken liepen te neuriën, stuk voor stuk een stille dood stierven in de donkerste bunker van de Botanique.

U zal dus niet verbaasd zijn dat wij redelijk teleurgesteld waren toen we zagen dat BØRNS twee jaar later terug in dezelfde bunker werd geprogrammeerd. Het enige verschil: meer volk! Muzikaal heeft de jongeman uit Michigan immers nog niet veel toegevoegd aan zijn repertoire. Twee nummers om precies te zijn. En toch waren wij weer razend enthousiast om deze langharige popprins nog eens aan het werk te zien.

De set werd ingezet met Past Lives; een strategisch goede zet, want die intro met de reverb in de vocals zorgde voor een golf van dol enthousiasme door het publiek. Het applaus achteraf kunnen we gerust oorverdovend noemen. Het hieropvolgende Faded Heart is zo’n nieuw nummer dat eerder dit jaar als single werd uitgebracht; een nummer dat moeiteloos aansluit bij het beste van BØRNS’ debuutplaat. Alweer zo’n hit waarvan het ridicuul is dat hij niet op de radio wordt gespeeld. Verbeter ons als dat wel zo is. Wij hebben het concept radio al een tijdje afgezworen.

Wat we intussen hebben geleerd van concerten in de Witloofbar, is dat we voor een acceptabele sound best dicht genoeg bij de box plaatsnemen. Hoe dicht we ook bij de box stonden. Het overwegend vrouwelijk publiek slaagde er toch in BØRNS te overstemmen op het heerlijke American Money dat werd voorzien van een sterk, uitbarstend slot. Ook 10,000 Emerald Pools werd in een opvallend rockerig jasje gestoken. En dat was lang geen slechte keuze.

Met Holy Ghost kregen we nog onze persoonlijke favoriet voorgeschoteld om vervolgens het tweede deel van de set volledig te zien sterven met tragere nummers en bij de meesten de aandacht verloren te zien gaan. Seeing Stars werd plots een trage ballad die emotie zou moeten brengen, maar daar nergens in slaagde. En Dug My Heart bleek niet sterk genoeg om de veroorzaakte schade recht te trekken.

Vooral de live uitvoering van The Emotion dient nog eens grondig herzien te worden. De irritant hoge en overheersende synthklanken waren vooral de boosdoener. Spijtig, want BØRNS’ stem klonk ook live fantastisch. En het grootste slachtoffer werd dan nog Electric Love dat volledig opgevreten werd door de luide basdrum.

Na een uur BØRNS zijn we nog altijd steevast overtuigd van het talent van deze knaap, maar moeten we dezelfde conclusie trekken als twee jaar geleden. Garrett Borns was wederom wispelturig met wereldhits.