Bonnie 'Prince' Billy - Zingen als therapie

De Roma, 8 december 2022

Zingen, daar draait het hem om. En niemand beter om dat te illustreren dan Bonnie 'Prince' Billy.

Daar zat hij dan. Als een keeper midden in de enorme goal - ja, er is een WK aan de gang - die het podium van De Roma was. Alleen op die stoel, met een microfoon en een gitaar. Dat podium, de stoel en de microfoon zouden alle drie nog een liefdevolle vermelding krijgen, waarbij vooral de zaal werd aangehaald (terecht trouwens). En dan is het toch verwonderlijk dat Will Oldham aka Bonnie 'Prince' Billy die hele uitverkochte ruimte tot stilte dwong.

Volledig in het wit, met de hoodie over het kale hoofd getrokken, nam hij plaats om dan zonder verwijl een aantal liedjes uit de mouw te schudden, waarvan het eerste, Omaha, al meteen zorgde voor openvallende monden en elektriciteit. Ook al was zelfs de gitaar akoestisch. De hoodie verdween na enkele songs en dan was er zelfs enige interactie. Niet toevallig (of misschien net wel) met als onderwerp het zingen. “You deserve to sing a song you've never heard”, zei Bonnie 'Prince' Billy met de nodige ironie, waarna hij met veel animo Crazy Blue Bells inzette en de bijhorende dingadong van een extra likje verf voorzag.

Dat deze man het niet van de looks moest hebben, is helemaal geen geheim. Maar daar stond tegenover dat hij die songs met zoveel inleving en overtuiging bracht dat je als luisteraar bijna niet anders kon dan ademloos toehoren hoe hij de ene prachtige frase (“I'd rather die of life than death” uit I'd Rather Die) na de andere bracht, al dan niet van hemzelf (“Life is like the seasons / After winter comes the spring” uit Cycles, origineel van Gayle Caldwell).

En dat alles werd enkel af en toe kracht bijgezet met wijde gebaren of het tappen van een voet. Verder bleef het allemaal beperkt tot stem en gitaar. En toch bleek dat ruime anderhalve uur plots al voorbij en verdween de man even geruisloos van het podium als hij gekomen was. Enkel het applaus in de laaiend enthousiaste zaal bleef over.

Maar er volgden snel nog drie bisnummers, waaronder het enige dat op herkenningsapplaus werd onthaald: het onvermijdelijke I See A Darkness, dat ondanks het onderwerp toch positief leek door te klinken. Of misschien was dat gewoon hoe wij het aanvoelden. Want de toon van dit optreden scheen ons in elk geval opbeurend toe. Van de humor – hij legde de vreemde link tussen Pearl Harbor Day en zijn moeder (die ook Pearl heet) – over de toon tot de inhoud van de liedjes.

Het leven is iets aangenamer geworden. En als het even minder gaat, dan zingen we ons er gewoon doorheen.

Foto: Thomas Geuens