Blonde Redhead - Driesterrendiner
De Zwerver, 7 december 2023
Dit jaar bracht Blonde Redhead voor het eerst in bijna tien jaar nog eens een plaat uit (we rekenen de puike ep '3 O'Clock' uit 2017 even geheel oneerbiedig niet mee) en die kwamen ze eindelijk voorstellen in België. Een paar dagen eerder stonden ze in een uitverkochte Botanique, wij hielden onze honger nog twee dagen langer in en trokken naar De Zwerver in Leffinge. We komen nooit balend thuis van een tripje naar Leffinge en dat was deze keer niet anders. De band bracht een set die perfect balanceerde tussen de nieuwe 'Sit Down For Dinner', 'Misery Is A Butterfly' en '23'.
Na een paar weken op toer met Blonde Redhead, was Leffinge de laatste halte voor Nuría Graham. De Catalaanse met Ierse roots tapt dan wel uit een geheel ander muzikaal vaatje, de singer-songwriter (bijgestaan door een blazer) warmde ons met ontwapenende liedjes vrolijk op voor wat nog moest komen. Haar je-ne-sais-quoi deed soms denken aan collega's zoals Stella Donnelly. Een fijne kennismaking en de vreemdste songtitel van de avond: Yes It’s Me, The Goldfish!
Doorheen de jaren lijkt Blonde Redhead een erg trouwe schare fans te hebben opgebouwd. Het trio speelde in dezelfde week ook in Brussel en net over de grens in Lille, maar toch had best wel wat volk ook nog de weg naar De Zwerver gevonden. Die acolieten werden op de wenken bediend met een openingskwartet, waarvoor we op voorhand graag hadden getekend. Terwijl Kazu Makino tijdens opener Falling Man nog wat technische problemen met de gitaar leek te hebben, hoorden we voor het eerst in de set de snerpende stem van Amadeo Pace. Kazu mocht daarna tijdens Dr. Strangeluv die onconventionele stem over ons heen laten rillen. Pace noch Makino zouden een schijn van kans maken in 'The Voice', maar in onze wereld beschikken ze over verslavende stemmen. Al even verslavend zijn Kazu's minimalistische doch zwoele danspasjes. Hoe sensueel kronkelde ze met de microfoon in de hand tijdens Elephant Woman?
Er viel natuurlijk ook een nieuw album te slijten (voor een schappelijke 25 euro te koop aan de merch). Snowman is niet alleen de opener van 'Sit Down For Dinner', het was ook de eerste nieuwe song die we in Leffinge voorgeschoteld kregen. Een heerlijk opborrelend liedje, zelfs een vleugje exotisch, waarin we Kazu en Amadeo voor het eerst in de set ook samen hoorden zingen. Waar Melody Experiment misschien niet echt binnenkwam, ontpopte het dubbele titelnummer Sit Down For Dinner pt1 en pt2 zich als een tandem tot een hoogtepunt van de set. De concurrentie op de setlist was nochtans niet mals, met publieksfavorietjes als SW en - vooral - Bipolar. Dat laatste nummer stond eigenlijk niet eens op de setlist, maar we zagen de band even zenuwachtig overleggen op het podium, waarna het oude nummer heel wat aanwezigen gelukkig mocht maken. Bipolar was overigens het enige nummer uit de jaren negentig in een set die vooral op drie platen focuste. Vorige plaat 'Barragán' werd helemaal over het hoofd gezien. Ook de afsluiter van de set was een nieuw nummer dat de klasse van het album mocht onderstrepen, het eveneens nieuwe Rest Of Her Life klonk als een song die geschreven was om een concert mee af te sluiten.
Het trio kwam bissen met de enige song uit 'Penny Sparkle'. Here Sometimes stuurde Amadeo Pace achter het keyboard, maar de song zou eindigen in een quatre-mains met Kazu Makino. Blonde Redhead - intussen drie vijftigers - zocht geen apoteose, maar sloot tegendraads af met nog twee stukken uit 'Sit Down For Dinner'. Na Not For Me trakteerde Kazu Leffinge nog op een grappige anekdote. Toen ze lang geleden in de 4AD in Diksmuide speelden, hadden ze Patrick van de 4AD gevraagd naar tips voor Gent. De immer sympathieke programmator deelde enkele tips en wou afsluiten met: "Je ziet maar". Een taallapsus deed hem echter niet "It's up to you" zeggen, maar "Up yours" - een weinig subtiel verschil en blijkbaar een tourverhaal dat Blonde Redhead zich nog levendig herinnert. Het slot van de avond werd passend aan Patrick opgedragen. Kiss Her begon als een Slowdive-nummer en legde een mooi dreampopdekentje over ons muzikale uitstapje.
De band bewees in Leffinge na een loopbaan van bijna dertig jaar nog niets aan kracht te hebben ingeboet en met 'Sit Down For Dinner' bovendien een sterk album te hebben afgeleverd. In De Zwerver kun je komende zondag nog naar Brutus, dat concert is voorspelbaar hopeloos uitverkocht, maar in 2024 staan met Drab Majesty, Tom McRae en Het Zesde Metaal alvast een aantal interessante concerten op de kalender.
Foto: Karen Vandenberghe Fotografie