Black Sea Dahu - Een onweerstaanbare natuurkracht
Trix, 16 november 2023
“How will I survive in this world gone mad? / There's no way now to find you / No human touch can bring me there / Now music takes me places.” Dat zingt Janine Cathrein in Transience. Nochtans, als je het gevoel hebt dat er te veel lelijkheid is in de wereld, is een concert altijd een goed idee. Je kan er even alles vergeten, helemaal opgaan in het moment met gelijkgestemden. Dat geldt zeker wanneer een band als Black Sea Dahu langskomt. Dat deden ze de voorbije jaren vaak, maar toch slaagden we er niet in hen al eens te zien. Tot nu.
Maar eerst kregen we Augusta, die op de beste momenten enigszins deed denken aan Haley Heynderickx: even timide en gekenmerkt door een grote verbondenheid met de natuur. Dat is niet zo vreemd, want ze groeide op in la France profonde, ergens in het zuidwesten van het land, als enige meisje tussen twee broers. Augusta leek timide en kwetsbaar, maar telkens ze begon te zingen, leek ze op te lichten en hoewel het merendeel van de liedjes teder waren als paardenbloempluisjes, wist ze heel Trix stil te krijgen en - nog straffer eigenlijk - te laten meezingen (in Telephone). De Française (die overigens foutloos Engels zingt) putte vooral uit de ep ‘The Beetles And The Bugs’, waarvan het titelnummer leek te gaan over haar overleden broer, maar ze bracht ook enkele nummers uit de nieuwste ep vol demo’s: ‘I Don't Think I Do’. Het titelnummer daarvan, was samen met Coward het hoogtepunt uit de korte set. Weer eentje om in het oog en hart te houden.
Maar dan kwam Black Sea Dahu, die we niet anders kunnen omschrijven als een ongrijpbare, maar alles overweldigende natuurkracht. De band uit Zwitserland klinkt zeker live onvoorspelbaar. Het ene moment lieflijk als een Alpenweide uit het thuisland, het volgende razend en dreigend als een storm tussen scherpe rotspieken en over diepe gletsjerkloven. Het enige aanknopingspunt (voor wie hen kent) is Other Lives, de band van Jesse Tabish. Zelf heeft Cathrein ook moeite met omschrijven welk genre de band speelt. In de koffiebar, waar ze ’s middags iets ging drinken, wou ze de eigenaar naar Trix lokken, maar toen die vroeg welke muziek ze speelde en niet verder kwam dan “singer-songwriter”, was er niet veel interesse. De term is dan ook helemaal ontoereikend.
Zoals gezegd, zit er heel veel dynamiek in de set en zelfs binnen één nummer wisselt de sfeer soms drastisch van toon. En dan is er die stem: ongepolijst, androgyn, maar ook af en toe heel “vrouwelijk”. Met de ongewone songstructuren en de grillige zang weten heel wat mensen geen weg, maar toch liep de bovenzaal van Trix gemakkelijk vol. Het publiek werd via het meer dan vijf minuten durende Human Kind meegezogen in de wereld van Black Sea Dahu, een behoorlijk donker nummer dat start als een soort liefdeslied, maar geen mooi beeld ophangt van de menselijke soort (“We are the grown breed of extinction century / an apex predator facing mass solitude).
Het stond in schril contrast met de liefde en warmte die de bandleden uitstraalden. Maar contrast is typisch voor de groep die kracht vindt bij elkaar en bij de fans. Getuige daarvan een song als Take Stock Of What I Have. Dat familie heel belangrijk is, blijkt ook uit de tekst van het mooie Glue en I Am My Mother, dat startte met een storm aan drumslagen, maar dan omsloeg in een scheef walsje. Het troostende Transience, dit keer zonder intro, was het sein om daarna even te putten uit de meest recente ep ‘Orbit’, maar daarna werd er ook nog teruggekeerd naar ‘I Am My Mother’, dat aan die ep net voorafging. En af en toe werd er ook teruggegrepen naar ‘White Creatures’ uit 2018. Eerder werk werd niet gespeeld, maar dat was geen bezwaar. Het is vooral de laatste vijf jaar dat de band op grote hoogte opereert. Luister maar eens naar nummers als Affection of het recente My Guitar Is Too Loud.
Na dit nummer stak zus Vera een tien minuten durend praatje af over de merchandise. Geen enkele band hebben we ooit zoveel verschillende items weten aanbieden. De meeste artikels werden zelf gemaakt en/of ontworpen door vrienden en fans. Het is een bewuste strategie om de band leefbaar te houden en om de fans aan zich te binden. De rij na de show aan de merch-stand bewees dat ze werkte. Maar we kregen eerst nog een bisronde. Aanvankelijk keerde alleen Janine Cathrein terug om solo het breekbare My Dear te brengen en dan verzamelde het vijftal zich rond één microfoon om zo meest recente single Not A Man Not A Woman te zingen. Een magisch moment zoals er al vele waren gepasseerd, maar toch weer anders.