Black Sea Dahu - I Am My Mother
Mouth Watering Records
Dat er in ons oppervlaktewater PFAS zit, is geweten. Wat er dan weer in het Alpenwater in Zwitserland zit, is onbekend. Dat het spannende muziek oplevert, is wel één van de leukere bijwerkingen.
In de loop van vorig jaar leerden we alvast twee geweldige bands kennen uit het land van paarse koeien en koekoeksklokken. Eerst was er Black Sea Dahu en later hadden we ook een levensveranderde ontmoeting met Emilie Zoé (check het interview hier). De eerste kiem voor de plaat van de eersten werd gelegd met Glue, het openingsnummer, dat in juli 2021 uitkwam als single, drie jaar na succesalbum ‘White Creatures’, waarin zangeres Janine Cathrein op passende wijze de keel schraapt vooraleer ze begint te zingen en haar band een walsje inzet. Het lijkt wel de laatste dans op de Titanic, want Cathrein legt al snel de link tussen de dementie van haar oma en het onvermogen van de mens om lessen te leren uit het verleden, waardoor wij met zijn allen afstevenen op grote rampen.
Meteen had de band uit Zurich onze aandacht. En dat zou, dankzij Transience en Affection, zo blijven. De stem van Cathrein klinkt apart en betoverend en door de meer doorgedreven orkestrale aanpak op deze plaat moet een herhaling van het succes van het vorige album vol kleine folkliedjes moeiteloos haalbaar zijn.
Cathrein deelt losse gedachten en ideeën die ze optekende de voorbije jaren, de meeste tijdens het touren. Transience is daar een mooi voorbeeld van. “If they’re looking to be entertained / I wonder who they came for / Now everything I have left is on this stage / We load the car and drive off to any goddamn place”, zo zingt ze naast bespiegelingen over het einde der tijden. Affection is dan weer een aangrijpend nummer over het onvermogen om een nestje te bouwen. “On off-days, I would sit at the piano and play. As soon as I stopped hitting the keys, I would cry again. The only way I could hold back the tears was by playing and listening to the sounds slowly fading away and disappearing inside the body of the piano”, zegt ze zelf. We kunnen het ons helemaal voorstellen. Wat een emotionele trip is dit nummer!
De drie singles waren ons ondertussen zo dierbaar geworden en zo vertrouwd, dat het even moeite kostte om de andere vier songs toe te laten. De muziek van Black Sea Dahu is dan ook niet doorsnee. Elk nummer is een zogenaamde slowburner. In 1+1 = 4 zitten vreemde fluitjes, Make the Seasons Change heeft een heerlijk uitwaaierende gitaar en aparte percussie in zich en doet in de verte wat denken aan iets van Boy & Bear, maar dan met een hoek af dankzij de verrassende outro. Maar het vreemdste nummer is wel het titelnummer, dat een intro heeft die wel een outro lijkt te zijn en waarin een orgeltje met horten en stoten de noten door de ruimte blaast. Er worden hier ook serieus wat noten scheef getrokken, maar toch is het nummer van dezelfde schoonheid als die van een ver onweer in de bergen.
En dat geldt voor heel de plaat. Ze is onvoorspelbaar, indrukwekkend, bevat flitsen van genialiteit, is een beetje donker en bevat een kracht die ontembaar is. Wij zijn er alvast door omver geblazen.