Black Box Revelation - Weinig mooier dan een rockconcert
De Roma, 14 november 2019
Het was een tijdje geleden dat we Black Box Revelation nog eens aan het werk zagen, als we die lome set op Rock Werchter, waar ze hopeloos fout geprogrammeerd stonden, eventjes niet meetellen. Dat had vooral met ons te maken: de laatste twee platen hadden ons niet zo stevig te pakken gekregen als de drie voorgangers. Maar ook: Black Box Revelation staat altijd garant voor een goed concert. Wij gingen kijken in De Roma.
Jan Paternoster en Dries Van Dijck zijn voor het eerst sinds een jaar of zeven nog eens op uitgebreide clubtournee doorheen heel België, iets dat ze met voorganger ‘Highway Cruiser’ niet hadden gedaan. Om de sound van het vijfde album ‘Tattooed Smiles’ goed naar het podium te kunnen vertalen, hebben ze dezer dagen de hand- en spandiensten van Jasper Morel ingeroepen, sindsdien een soort van derde lid van Black Box Revelation.
Beginnen deden de heren met Kick The Habit, één van de beste nummers van de meest recente plaat (uit 2018), maar ook een nummer dat niet meteen de boel deed ontploffen, maar eerder zachtjes aan de deur kwam kloppen. Built To Last, meteen daarna, klonk een stuk potenter dan de versie op plaat doordat Jasper Morel er een tweede gitaar bij nam en de twee gitaren over elkaar heen begonnen te soleren. Het was iets dat Paternoster en Morel wel vaker deden en telkens met resultaat. Ook Blown Away, een nogal gezapig deuntje op plaat, werd daardoor een stevige rocksong.
De nieuwe nummers zaten vooral vooraan in de setlist, hetgeen een goede keuze bleek. Het eerste gedeelte van de setlist was daardoor iets trager, meer bluesgericht en Gravity Blues was daar de exponent van. Het publiek bestond in De Roma duidelijk uit fans, want na Built To Last ging het dak al bijna van De Roma af, met Gloria werd duchtig meegezongen en meegedanst en toen Paternoster het publiek inschakelde om het gospelkoor op War Horse te vervangen, deden ze dat niet één of twee keer – zoals we al op concerten van andere groepen gezien hebben – maar een heel nummer lang. Tot driemaal toe werd het nummer na een false stop hervat. Hoogtepunt! In de hele setlist was er eigenlijk maar één nummer dat weinig tot niets deed en dat was Yellow Belly, de nieuwe single die ze in een nieuwe versie hebben opgenomen. Omdat de opname van een plaat ook maar een momentopname is, zo dixit Jan.
Black Box Revelation bleek heel goed te beseffen dat je een setlist best zodanig opstelt dat het laatste gedeelte één langgerekt hoogtepunt is. Iedereen weet immers dat het het einde van een concert is, dat bepaalt met wat voor gevoel je een zaal buiten stapt. Dus zaten oude meezingers Do I Know You, High On A Wire en I Think I Like You achteraan de reguliere set, waarbij vooral die laatste voor stevige euforie in de zaal zorgde. Dat krijg je nu eenmaal als iedereen in de zaal “There’s something and it makes me smile/I think I like you” staat te brullen.
En dan moest het beste nog komen. Dat beste droeg de naam Sealed With Thorns, de enige song uit het psychedelische album ‘My Perception’ (2013) dat de setlist had gehaald, en meteen beseften we weer hoe jammer het is dat dat album zo stiefmoederlijk wordt behandeld. In iets dat we niet anders kunnen omschrijven als een gitaarorkaan gingen Jasper Morel en Jan Paternoster een minuut of twaalf wild tekeer op de gitaren waarbij ze op een bepaald moment – mooi om te zien – letterlijk rug aan rug soleerden. Als ome Neil Young straks niet meer bij machte is om dat een kwartier lang te doen, dan mag Paternoster hem daarin bijstaan.
Nadat Paternoster even de pols had uitgeschud – zo’n Sealed With Thornes kruipt ongetwijfeld in de vingers – volgde Love Licks en Set Your Head On Fire nog, waarna we maar tot één eindconclusie konden komen: Black Box Revelation zijn altijd al beter geweest live dan op plaat. En een rockconcert is één van de mooiste dingen die de mens heeft voortgebracht op deze aarde.