BimFest XXII - Bont en blauw gebeat

De Casino, Sint-Niklaas, 20 december 2024 - 21 december 2024

Sinds 2055 grossiert BodyBeats Belgium in underground muziek, en zoals de naam al doet vermoeden, vooral in elektronische underground. België – en zeker het Waasland – heeft ook wel een traditie met bands als A Split Second, Dive, Absolute Body Control en anderen. En was Sint-Niklaas niet jarenlang de thuishonk van De Vienna en (Ronny’s) Avant Garde, twee plekken waar de zwartjassen in de jaren tachtig tot diep in de nacht hun weekends sleten? Geen wonder dat de organisatie De Casino koos voor hun BimFest, het Belgian Independant Music Festival dat ooit gestart werd door de collega’s van Dark Entries.

Dat EBM en aanverwanten nog altijd leven en hardnekkige adepten hebben, bleek nog maar eens. Zelden om 19 uur zoveel mensen van boven de veertig zien dansen alsof het einde van de wereld nabij is. Maar bij NTRSN (spreek uit als “Intrusion”) gebeurde het. Na een stilte van bijna tien jaar vonden Pieter David en Bram Declerq elkaar terug, en sindsdien vuren ze hun harde, rauwe EBM weer af.

In de zaal veel shirts van Front 242 en de dragers ervan konden nummers als Electric Love, Cutting, Red Day en Man Is Machine zeker smaken. De beats van dit duo waren niet altijd snel, maar toch ging er veel energie uit van de set. Dat Declerq en David afwisselend de longen uit hun vege lijf schreeuwden boven de gierende synths had daar zeker mee te maken.

En zo werden we opgewarmd voor het Duitse Blac Kolor, het project van Hendrik Grothe, die het waagde het publiek te salueren. De laatste keer dat een Duitser die groet bracht in Sint-Niklaas waren de oliezekers minder enthousiast.

De set van Blac Kolor was nog heftiger dan die van NTRSN, met snellere, mechanische beats en een kolos van een Germaan die zijn dystopische teksten in een microfoon blafte. Nummers konden we niet ontwaren, want we verstonden enkel de slotwoorden “We were Blac Kolor, thank you” en Grothe gunde de zaal geen seconde ademruimte. Zijn set leek één lange dj-set uit één of andere Berlijnse, underground club.

Tijd voor meer verfijning, moeten de affichesamenstellers gedacht hebben en ze stuurden twee bands het podium op met een zangeres.

Eerste daarvan was Linear Movement, een van de vele projecten van Peter Bonne en, zoals u hier kon lezen, een band die de gerenommeerde compilatie ‘The Minimal Wave Tapes’van de New Yorkse dj Veronica Vasicka haalde dankzij het nummer Way Out Of Living.

Op die track is de Sint-Niklase zangeres Lieve Van Steerteghem te horen en zij doet sinds het Ombrafestival 2023 terug mee. Bonne schreef ook op andere nummers zanglijnen voor haar uit, en nu zitten de ying en de yan helemaal goed: Bonne zorgt voor de visuals, de beats en de synthlijnen en zingt de mannenpartijen, terwijl Van Steerteghem zorgt wat tedere melancholie.

Hun set vloog voorbij met als hoogtepunten To Another Soul, The Game  en het reeds genoemde Way Out Of Living. Ondanks hun beperkte discografie zorgde Linear Movement voor het eerste hoogtepunt van de avond.

De tweede band met een frontvrouw was het Zweedse Emmon, eigenlijk het soloproject van Emma Nylén. De sound laveert tussen ruwe dark wave, synthpop en electropop en wist zo zowel de fans van Linear Movement als de liefhebbers van de hardere beats aan te spreken. Met een zangeres die zich duidelijk amuseerde, werd dit een van de betere shows van de avond.

Bij opener Skin keek ze nog kwaad en strijdlustig, maar gaandeweg bloeide er een lach op haar gezicht waardoor de soms donkere en zelfs lugubere teksten (“blood on the ceiling, head in a box”)  een beetje gerelativeerd werden. Ook hier veel songs over machines, de ontmoeting van mens en technologie en de niets ontziende spelletjes die mensen met elkaar menen te moeten spelen. Bij deze stipten we aan dat The Game beduidend ruwer klonk als The Battle.

Nylén gooide er aan het einde van de set ook slim een cover tussen van lokale helden Absolute Body Control, nadat ze eerder al met Purebloods de zaal plat kreeg. Deze track brengt ze normaal met Emanuel Åström van Agent Side Grinder, maar ook in haar eentje (nu ja, met haar partner Jimmy Monell in ruggensteun achter zijn elektronische apparatuur) trok ze haar streng.

Afsluiters Hard Drive en Like A Drum kwamen iets te vroeg, maar ja, om 23 uur moest het legendarische Clock DVA het podium hebben.

De band uit Sheffield was de enige band vanavond die effectief al werd opgericht in de donkere jaren tachtig. Vroeger zelfs: in 1978! En ondanks heel wat personeelswissels is Adi Newton nog steeds de electromotor van dienst. Hij leek wat gekrompen in zijn oversized kaki overall, maar hij bleef wel anderhalf uur gefocust.

Clock DVA bracht dit jaar nog het album ‘Ext Vol. I’ uit, maar vierde vanavond vooral de vijfendertigste verjaardag van het album ‘Buried Dreams’, een plaat waarop ze cybernetische en dystopische thema’s bezochten en hun sound onderdompelden in avant-garde elektronica. Met Accelaration uit ‘NOESIS’ nam de band een fijne start, maar de daarop volgende interstellaire trip, Thinking Mirrors toonde al aan dat dit geen spek voor ieders bek zou worden. Experiment gaat bij Clock DVA wel eens voor dansbaarheid, met hier en daar een uitzondering als Sound Mirror of het aan Anne Clark herinnerende The Sonology of Sex 2.

Hide kon dit nog verstoppen (sorry) met zijn industriële sound, maar hoe verder de set vorderde, hoe meer we verloren liepen in het labyrinth van samples, bliepjes en beats. Ook onze ogen werden moe van de prachtige, maar soms verblindende visuals. Murw geslagen wellicht door vijf uur elektronica. Newton en co maakten ook op geen enkele manier contact met het publiek, tenzij eens met een simpel “thank you”. Dat maakte het gevoel van vervreemding alleen maar groter en de opluchting bij een trage song als Return To Blue enkel groter.

Uit ‘Burried Dreams’ werden trouwens lang niet alle songs gespeeld. We ontwaarden in de synthnevelen wel The Act, The Reign en afsluiter The Hacker. Hiermee werd in schoonheid een punt gezet achter de tweeëntwintigste editie van BimFest dat met Clock DVA wel een grote naam als afsluiter kreeg, maar die liet topplaten als ‘Advantage’ en ‘Thirst’ links liggen. Mogen we dat toch jammer vinden?