Best Kept Secret Festival 2018 - Dag 2: Omni steelt de show met knarsetandende postpunk

Beekse Bergen, 8 juni 2018 - 10 juni 2018

Wanneer doet de beveiliging haar werk goed? Dat doet ze als de betalende bezoeker niets door heeft. Toen we zaterdag rond het middaguur eindelijk aan de toegangspoort waren aangeschoven, een snikhete dag in het vooruitzicht, bleek de security alle plastic flessen in beslag te moeten nemen – gevuld of niet. “Voor het milieu”, werd ons te verstaan gegeven. En omdat kwaadwillenden op het idee zouden kunnen komen er mee te gaan werpen. Juist ja. Hulde aan deze accurate beambten die op dag twee van Best Kept Secret niet alleen een verschrikkelijk bloedbad voorkwamen, maar bovendien de verkoop van gebotteld water een extra boost gaven. Crowd control; onthoud die naam.

Best Kept Secret Festival 2018 - Dag 2: Omni steelt de show met knarsetandende postpunk

 

Gelukkig brak de zon goed door bij de postpunk van Omni. Het trio uit Atlanta is onmiskenbaar één van de interessantste nieuwe Amerikaanse indiebands. En het publiek was dan ook in een te rechtvaardigen ruim aantal komen aanzetten. Die volle tent hoorde songs die al evenzeer uitpuilden van de melodieuze hooks; de zenuwachtige start-stopmechanismen van Afterlife, het springerige Equestrian, om eens wat beestjes bij de naam te noemen. “You can’t afford it / You know you’re worth it”, zong bassist Philip Frobos. Een leuke kwinkslag op een festival waar je aan 74 euro een gekoelde witte Bourgogne kunt kopen. Ook een tikkeltje ironisch: de lege blik van meesterlijk gitarist Frankie Boyles (ex-Deerhunter), als het ware ter compensatie van de hoge dichtheid aan muzikale ideeën. Hoewel niet elke song zo goed bleek als prijsnummer Southbound Station, bewees Omni door haar hoge tempo de ideale opener (en misschien zelfs de beste band) van de dag te zijn.

 

Zonder Slowdive geen Beach House, beseften we later die middag. De band bracht vorig jaar na pakweg vijfentwintig jaar dan eindelijk dat titelloze album uit. Volgens de popmythologie is dat een rite in de passage naar volwassenheid. De eerste nummers konden nog op weinig herkenningsapplaus rekenen, maar dat veranderde daarna met een geweldige tweetrapsraket; eerst het etherische Crazy For You, daarna het fijn doorjakkerende Star Roving – een broodnodige adrenaline-injectie in het voornamelijk op midtempo snelheid geënte oeuvre van de Engelsen. Het optreden was goed, maar we konden ons niet aan het idee onttrekken dat shoegaze inmiddels wel ten grave gedragen is. Er werd immers door frontvrouw Rachel Goswell geheupwiegd, gegesticuleerd en de zaal in gekeken alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De comebackshow in 2014 was eigenlijk beter.

 

Een band die zich niet meer hoeft te bewijzen, maar toch nog altijd nieuwe zieltjes weet te winnen, is Warpaint, een groep naar ons hart, die live steevast een onuitwisbare indruk achterlaat. Wat wil je ook met zo'n heerlijk zwevend, ruimtelijk geluid; Een geluid dat even toegankelijk als avontuurlijk klinkt? Je wilt er op dansen, en dat gebeurde dan ook; op een sexy uitvoering van Love Is To Die. De vier dames hadden tenslotte nog een fraaie, verstilde cover van de Motown-klassieker My Guy in petto. En zo hadden we toch weer een leuke ervaring op het hoofdpodium, want dat wat The National daar later liet horen was helaas erg mager. We concludeerden na pakweg een half uur dat we met vijfentwintig procent wel genoeg hadden gehoord van die schelle show.

 

Dan liever nog even Wavves meepikken. Frontman Nathan Williams was stoned, maar scherp. En al snel daagde ons het besef dat hij in de loop der jaren toch een aantal prima songs bij elkaar heeft geschreven: King Of The Beach, Demon To Lean On, My Head Hurts, Post Acid,... Ze kwamen in rap tempo allemaal voorbij. Op nogal luid volume, maar dat maakte het headbangen op deze neo-grunge wel zo ongegeneerd. Wavves neemt, Wavves geeft.

 

Inzake Four Tet: 2017 werd dit jaar door niemand beter verklankt dan door Kieran Hebden, omstreeks kwart over twaalf in Two. De gevierde producer liet er mensen door vertrekken die het te zweverig vonden, maar wij konden hem alleen maar zijn hit Two Thousand And Seventeen gunnen. Wat volgde was een bondige live-set met voldoende sensualiteit, dansbaarheid en afwisseling tussen die twee. We haalden een nieuw flesje mineraalwater en bleven nog lang en gelukkig.

 

Best Kept Secret Festival '18 - dag 2

10 juni 2018
Max Majorana