Band Of Horses - De juiste keuze?

De Roma, 1 november 2022

Keuze genoeg: Black Midi of Band Of Horses bijvoorbeeld. Beide bands hadden we al meerdere keren aan het werk gezien. Maar de goede herinneringen aan de tweede noopten ons om voor De Roma te gaan. Of we daar goed aan hebben gedaan? 

Voorprogramma Gently Tender kon alvast bijna niet beter gekozen zijn. Vijf muzikanten, die er niet voor terugschrokken om allemaal een stem te laten horen. Ok, niet als frontman/-vrouw, maar toch in de achtergrond. Het waren toetseniste Celia Archer en gitarist (en songschrijver) Sam Fryer die het voortouw namen in deze doorstart van Palma Violets. Liedjes met de voeten in de country, maar met het lijf toch stevig verankerd in de indiepop is waar zij voor stonden. Opener Home Anymore legde meteen alle kaarten op tafel en de lat hoog in een veelstemmig, voortdurend van tempo wisselend epos. Alleen hadden ze daarmee een beetje de beste pijlen verschoten. Niet dat het concert inzakte, ze haalden enkel datzelfde niveau niet meer.

Ook Band Of Horses heeft roots in de countrymuziek, maar zij koppelen die aan stevige indierock. Een paar albums lang was die muziek niet meer van het niveau van de twee eerste, maar met 'Things Are Great' leek opnieuw een stap in de goede richting genomen te worden. Dus keken wij met de nodige hoop en goede herinneringen aan een opeengepakte, zwetende Pukkelpop-tent uit naar dit concert dat al een keertje diende uitgesteld te worden.

Opener Monsters deed ons alvast in hoop leven. Bridwell zette zich met een brede glimlach en felle, alerte ogen, die voortdurend het publiek afspeurden, achter de lapsteel voor een song over dat kleine beetje hoop dat er nog rest, als je jezelf verliest in de diepten van donkere gedachten. Het is een beetje een rode draad door het werk van Ben Bridwell, die duistere overpeinzingen. Alleen schijnt er iets meer licht door de songs van het laatste album.

In De Roma werd resoluut gekozen voor een kalme aanloop met The First Song en Older, waarvoor de leadzang werd overgelaten aan multi-instrumentalist Ryan Monroe, die verder trouwens ook alle backings voor zijn rekening nam. Maar het bleef allemaal een beetje aan de oppervlakte. Wij voelden niet de opwinding, die we voelden daar in die Pukkelpoptent, toen een kolkende menigte de (meeste) songs bijna woord voor woord meezong. Maar misschien neemt het geheugen soms een loopje met je hoofd en stellen we het ons idyllischer voor dan het toen was.

Let wel: met Dilly leek er iets meer vuur in de haard gestookt te worden, maar dat werd dan weer gesmoord met de cover van Neon Moon van Brooks & Dunn om de nagloeiende sintels dan toch weer een beetje op te poken met onder meer Laredo en Warning Signs. Maar de echt uitslaande brand kwam er pas nadat Noone's Gonna Love You was gepasseerd en de echte klassiekers The Great Salt Lake, Is There A Ghost en The Funeral aan de beurt waren. Die laatste zorgde nog voor een hilarisch momentje, toen Bridwell de gitaar moest herstemmen tijdens het nummer (zonder dat te onderbreken). “I've played this song for twenty years and I still don't get it right”, was de lakonieke reactie. Het weerhield ons er niet van om de gloed ervan tot in de tenen te voelen.

Met Detlef Schrempf en The General Specific kreeg het Belgische publiek (in tegenstelling tot bij de andere shows) zowaar zelfs twee bisnummers toegediend, waarbij Bridwell tijdens het tweede een tamboerijn in gruzelementen sloeg en de mini-cimbaaltjes de zaal in keilde.

Maar dat alles kon niet wegnemen dat we enigszins teleurgesteld huiswaarts keerden. Dat allesomvattende glorieuze van de vorige show ontbrak hier. En wij vroegen ons nog steeds af of we toch niet beter voor Black Midi hadden gekozen.