AutumnFalls17: Portugal.The Man - Psychedelisch beuken
Dok Gent, 20 september 2017
Het festivalseizoen mag dan al officieel gesloten zijn verklaard, dat betekent nog niet dat er geen festivals meer zijn. Autumn Falls is er bijvoorbeeld eentje dat nu pas losbrandt. En dat deden ze met een vlammend en uitverkocht concert van Portugal. The Man in het charmante DOK Gent en dat voor een "well dressed crowd".
Het gaat goed met Portugal. The Man in België. Feel It Still wordt zowaar zelfs af en toe op de radio gedraaid (zelfs bij MNM, lieten wij ons vertellen tijdens het aanschuiven) en dat heeft dan zo zijn gevolgen; een uitverkochte ... euh, plek (?) bijvoorbeeld. Maar er waren er ongetwijfeld een paar, die verbaasd opkeken toen de band al bij de (instrumentale) opener - een cover van Metallica's For Whom The Bell Tolls zowaar - de gitaren liet ronken. Je zag zo de vraagtekens op de gezichten verschijnen.
Maar er waren er (gelukkig) ook die de band al kenden en wisten dat Portugal. The Man er live geen doekjes om windt. Naar goede gewoonte jakkerde het gezelschap als bezetenen door de zeventien songs tellende setlist. Gitaarsolo's vlogen je om de oren, psychedelische rillingen rolden je over de rug. Komt daar nog bij dat de visuals niet meteen alledaags waren: popjes (?) in allerlei suggestieve - zeg maar gerust kinky - uitrustingen en/of houdingen, smeltende of aan elkaar gelaste hoofden, vloeistofdia's, ...; je kon het zo gek niet bedenken of het was wel te zien.
Na nog een cover (Another Brick In The Wall, Pt2) was het dan toch tijd om eigen werk boven te halen. Met Purple Yellow Red And Blue noteerden wij al meteen een eerste hoogtepunt dat naadloos losbrak uit het Pink Floyd-keurslijf om dan van rock naar funk te evolueren. Het was de aanloop naar enkele wild om zich heen slaande songs, waaronder dus ook dat ene radiohitje, waarbij er plots meer reactie kwam vanuit het publiek. En Got It All kon prat gaan op een dubbeldwarse gitaarsolo waarbij John Gourley, de frontman met de falsetto, in de clinch ging met Eric Howk, die vanuit zijn rolstoel het nodige weerwerk bood.
Dat dit tempo onmogelijk kon aangehouden worden, verbaasde niemand. Meer nog, de adempauze die er met So Young kwam, was welgekomen. En na een tweetal songs ging de beuk er onvermijdelijk terug in met het muzikale vuurwerk dat All Your Light bood. Psychedelica transformeerden tot blues en weer omgekeerd, allemaal binnen één song.
Na een instrumentaal interludium, waarbij John Gourley even een plaspauze leek in te lassen, werd er nog een massief blok met daarin naast publiekslieveling So American ook nog Atomic Man en een luid meegebrulde cover van Oasis' Don't Look Back In Anger.
Nog één keer keerden ze terug voor een in zware basklanken gedompeld Number One om met een laatste gitaarsolo in stijl afscheid te nemen van een publiek, dat inmiddels wel lichtjes geslonken was, maar waarvan er ongetwijfeld ook de nodige zieltjes over de streep getrokken werden.