Arsenal - 6999 anderen en wij

Lotto Arena, Antwerpen, 22 april 2014

In een interview met onze concullega's van Humo zegt Hendrik Willemyns deze week “Ik weet niet of we muzikaal nog grenzen verleggen. We hebben dat wel gedaan.” En deze twee zinnetjes zeggen eigenlijk alles over Arsenal anno 2014: jaren geleden pakten ze uit met een eigen geluid, maar de laatste twee platen waren hooguit meer van hetzelfde. En dat was het ook in de Lotto Arena. Al zullen 6999 laaiend enthousiaste anderen ons ongelijk geven.

Respect hebben we voor Arsenal ten over. Toen hun debuut 'Oyebo Soul' verscheen in 2003 was de groep een frisse wind in de Belpop. Nog steeds trouwens, want niemand doet wat zij doen. En we hebben ook al schitterende optredens van hen gezien. Alleen stond de groep consequent te luid te spelen zodat de drums en de bassen dreunden en daverden wat de boel voortdurend deed naderen tot op de grens van het vervormen.

Als bij wonder was Personne Ne Bouge de enige song waar alles plots wel goed klonk, waar het muzikale detail in die song niet verdween. En ook bij Either – de opener van de tweede bisronde en “Heel lang geleden” volgens John Roan – klonk alles perfect, maar de uitvoering ervan beperkte zich dan ook tot twee stemmen en een gitaar. John en Leonie brachten de song in duet naar elkaar toe gebogen. Het leek wel een Battle in The Voice Van Vlaanderen, maar het was mooi om te zien en te horen.

U was trouwens gekomen om te feesten en u was wel luid en enthousiast en zo, maar toch duurde het tot Saudade (nummertje acht in de setlist als we goed geteld hebben) voor ook op de tribune iedereen een eerste keer rechtsprong en met de kont begon te draaien.

De nieuwe vijfde langspeler 'Furu' stond uiteraard centraal in deze show. Een plaat met hoogtepunten én met op zijn minst middelmatig materiaal en ook dat was te merken tijdens het concert. Opener Temul (Lie Low) bijvoorbeeld, die ook de plaat opent, was één van de hoogtepunten. De Deense Lydmor was voor deze speciale gelegenheid mee afgezakt en daar waren we ontzettend blij om. Meer naar het einde van de set toe sprong Lydmor nog een keer het podium op voor de gedoodverfde volgende single Lovesongs (Propaganda) en Evaporate, net als op plaat weer tweemaal grote klasse van deze dame die vocaal te plaatsen is tussen Björk en Karin Dreijer Anderson.

Daarentegen deden nummers als Not Ready Yet en de single Black Mountain (Beautiful Love) (die overigens twee keer voorbij kwam) ons niet veel, wegens te doorsnee en te gewoontjes, nummers zoals Arsenal ze al te vaak heeft gemaakt.

Gelukkig heeft Arsenal in de loop der jaren ook een aantal nummers bij elkaar geschreven die altijd hun werk doen. Denken we maar aan het schitterende Switch, Personne Ne Bouge of het tot de bissers opgespaarde Longee met die gitaarsolo in de staart van de song. Ook The Coming – met Gabriel Rios – en de afsluiter van de reguliere set Lotuk blijven knappe songs.

De eerste van twee bisrondes werd vreemd genoeg afgetrapt door het hooglijk irritante Woe-is-me in het gezelschap van rapper Doseone. Ook Melvin, dat wereldnummer uit 'Lokemo' werd gelukkig niet in de kast gelaten, in tegenstelling tot klassiekers als Mr. Doorman en A Volta die de setlist niet haalden.

Het sierde Arsenal dat ze de moeite hadden genomen om de nummers van het nieuwe album met de oorspronkelijke gastzangers te brengen. Maar tegelijkertijd hadden wij het gevoel dat we de beste optredens van Arsenal al achter de rug hebben. De groep lijkt te stagneren, zichzelf met momenten te herhalen zelfs. Arsenal heeft zijn plafond bereikt, maar als dat plafond betekent dat ze een Lotto Arena uitverkopen – die zaal waar ook Nick Cave & The Bad Seeds, Elbow, Jack White en Atoms For Peace in de laatste twee jaar hebben gespeeld – dan denk ik niet dat Hendrik Willemyns en John Roan ergens van wakker moeten liggen.

PS. En als volgende een heel album met die Deense nymf Lydmor aub.