Arsenal - De hyperactieve tweelingbroer van het liefdeskind
Ancienne Belgique, Brussel, 25 april 2011
Vijf keer de AB uitverkocht en binnenkort als afsluiter op het hoofdpodium van Werchter. Arsenal is de groep bij uitstek uit ons land die een heel breed publiek weet te bereiken met iets wat wij intelligente dansmuziek durven noemen. Al tien jaar lang zoeken ze in de opnamestudio kruisbestuivingen op met andere artiesten en nieuwe genres. Dat ze die eigen formule op het livepodium nog altijd naar een echt dansfeest weten te vertalen zonder de platte commerciële toer op te gaan verdient groot respect.
De kaartjes voor de eerste drie optredens in de AB waren al uitverkocht nog voor de nieuwste langspeler ook maar in zicht was. En dat zegt veel over de trouwe schare fans die Arsenal heeft opgebouwd in de loop der jaren. Op de nieuwe plaat, 'Lokemo' werden de typische exotische invloeden ingeruild voor een zwaarder, meer rockgericht geluid. De stomende liveset die we in de AB te zien kregen was een goede mix tussen nieuw werk en oudere hits en dus een ideale introductie voor de fans die de nieuwe plaat nog niet in huis gehaald hadden.
In de studio is Arsenal het liefdeskind van de tandem Hendrik Willemyns en John Roan die telkens in zee gaan met een aantal gastzangers. De live versie is eigenlijk een soort hyperactieve tweelingbroer van dat liefdeskind waarbij vooral John Roan en de zangeres Leonie Gysel op de voorgrond treden. Als geen ander weten ze met hun uiterst aanstekelijk pretentieloze enthousiasme een brug te slaan naar het publiek.
Voor een prachtige driedimensionale backdrop, gebaseerd op de hoes van 'Lokemo', begonnen ze met twee nieuwe nummers, de radiohit Melvin en Satelites. De vlam zat er meteen goed in en werd nog hoger opgeblazen met hits als Longee, Estupendo en Saudade. John Roan en Leonie namen het gros van de vocals voor hun rekening, maar er waren ook twee gastzangers van de partij. Melanie Pain, de zangeres van Nouvelle Vague, die ook een korte solo set als opwarmer had mogen spelen, zorgde met Fear of Heights voor een van de weinige rustpunten van de avond.
Aan het andere eind van dat spectrum zat Johnny Whitney. Deze zanger is in andere kringen bekend van de screamo hardcoreband Blood Brothers en maakt nu de helft van Jaguar Love uit. Op plaat was het even wennen aan zijn hoge emostem in combinatie met het Arsenalgeluid, maar op het podium wist hij de nieuwe nummers High Venus en Lokemo er vlotjes in te stampen. In de bissen kwam hij nog een laatste keer het podium op voor Glitter & Gold.
Het mag dan een huizenhoog cliché zijn, maar de grootste ster van de avond stond niet op het podium, maar was het enorme wij-gevoel dat er in de zaal en op het podium te voelen was. Het aanhoudende gezang van de zaal na een herneming van Melvin leidde tot een geïmproviseerd stukje van Spandau Ballet's True. Alsof de band zichzelf wou knijpen om te zeker te zijn dat het allemaal echt aan het gebeuren was. Een droom van een concert dus. Niet te missen voor de fans.