Architects - Het jaar inzetten met een knal

Lotto Arena, 11 januari 2019

Architects heeft een bewogen verleden en dat resulteert al een paar jaar in een boeiende liveshow. Dat was ook zo in de Lotto Arena.

Polaris stond garant voor een goede start van de avond. De band, afkomstig uit Sydney, Australië, deed al bij het eerste nummer Casualty een oproep voor een circlepit.En uiteraard werd daar dan gretig op ingegaan. Bij Dusk To Day zakte het tempo lichtjes en kwamen de gsmlichtjes boven. Ja, zelfs metalheads doen het af en toe eens rustig aan. Voor Crooked Path werd de gewoonlijke wall of death bovengehaald. En als afsluiter was er dan nog single Lucid.

Het volgende, stevige aperitief van de avond heeft ons net iets minder gesmaakt, maar was zeker niet slecht. Beartooth begon de set met Bad Listener, naar eigen zeggen goed om het publiek eens goed wakker te schudden. Na The Lines volgde dan een knaller van een drumsolo die overging in Manipulation. Voor ons was In Between de beste song uit de set. Daarbij werd ook duidelijk hoeveel plezier de band hieraan beleefde. Als inleiding op het laatste nummer Disease, liet zanger Caleb Shomo weten dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt of hoe je eruit ziet, maar dat iedereen gelijk is en dat zij iedereen even graag zien. Het nummer draait dan ook rond Shomo’s eigen onzekerheden.

En dan was het eindelijk tijd voor de langverwachte hoodact: Architects. Met een nog ingetogen lichtspel en Death Is Not Defeat werd een vliegende start genomen. Pas daarna werden de grote middelen ingezet. De special effects leidden je naar Modern Misery dat zowat volledig werd meegekweeld door het publiek.

De titelsong uit het nieuwste album 'Holy Hell' - "Iedereen heeft dit toch al in huis had gehaald?" - was daarna aan de beurt, gevolgd door de gigantishe singalong die Royal Beggars was. Het was bijna logisch dat dit uitliep in een circlepit.

Moshpits bleven ietwat achterwege, maar aan crowdsurfen werd er volop gedaan. Bij Downfall leek het zelfs even alsof de staanplaatsen in een kolkende zee waren veranderd, die af en toe een dappere crowdsurfer opslokte.

Tussen de nummers door bleef frontman Sam Carter maar herhalen hoe vereerd ze zijn om weer voor hun fans te mogen staan en hoeveel dit en heel deze tour voor hen betekent. Na Hereafter en A Wasted Hymn was er nog  Momento Mori met op het videoscherm een prachtig eerbetoon aan overleden gitarist Tom Searle.

In een korte speech wou Carter troost bieden aan iedereen die iemand uit zijn nabijheid was verloren. Het publiek reageerde met een daverend applaus, waarop de zanger in tranen uitbarstte. Drummer en broer van de overleden gitarist, Dan Searle, nam de microfoon even over om iedereen te bedanken voor de steun de laatste twee jaar en vooral om Sam te bedanken. Gone With The Wind werd dan ook bijna traditioneel heel de tour lang aan Tom opgedragen. Daarna moest Sam zich dan snel weer omtoveren tot de agressieve frontman die hij is voor afsluiter Doomsday.

Architects is misschien wel één van de beste livebands van het moment. En waarschijnlijk zelfs meer dan dat.