Arbouretum - Hemels verdwalen

Het Bos, Antwerpen, 8 juni 2017

In onze ogen lijkt het helemaal onlogisch dat een band als Arbouretum voor een handvol mensen moet optreden. Ook nu weer werd immers met verve aangetoond dat ze beter verdienen.

Arbouretum - Hemels verdwalen

Er mocht dan nog niet al te veel volk opgedaagd zijn voor het voorprogramma, dat liet Purling Hiss zich alvast niet aan het hart komen. Integendeel, alsof ze zonet de foute medicatie hadden toegediend gekregen, knalden ze de avond op gang met iets dat evolueerde van een bluesband op het verkeerde, psychedelische spoor naar een orgie van geluid, terwijl zanger-gitarist Mike Polizze als een bokser heen en weer danste. Solo's werden de ene na de andere de zaal in geslingerd om je gehoorgang aanhoudend te teisteren. Waar aanvankelijk hier en daar een hoofd heen en weer dobberde, stond na de ode aan Johnny Walker (Everybody In The USA) niemand nog stil. Zoals dat hoort!

Heel wat meer nuance was er te horen bij Arbouretum, de groep rond Dave Heumann, die het kwartet en bijgevolg het publiek met vaste, maar zachte hand leidde doorheen zijn psychedelische, met folkrock geïnjecteerde wereld. Waar energie in het eerste deel van de avond het hoofdbestanddeel uitmaakte, was sfeer hier veel belangrijker.

De nieuwe, uitstekende plaat ‘Song Of The Rose’ kwam zowat helemaal aan bod, iets waarover je ons (en met ons zowat iedereen aanwezig) niet hoorde klagen. De referentie naar Fairport Convention en Richard Thompson was ook nu weer niet weg te denken, maar Heumann wist die referentie wel mooi te kaderen in het eigen verleden door af en toe een psychedelische dimensie aan zijn songs te geven, met name dan de songs die niet uit dat laatste album stammen. The White Bird was daar een mooi voorbeeld van.

Maar verder was het aangenaam verdwalen in de bossen (of Het Bos natuurlijk), waar je de mist zag opdoemen uit de moerassen en het maanlicht door de bladeren zag priemen terwijl je lange wandelingen maakte door ruisend struikgewas. Heumann weet zijn stem een klankkleur mee te geven, die rust uitstraalt en je dus doet wegdromen naar dergelijke fantasieën, gevuld met bosnimfen en saters.

Om dat effect te bewerkstelligen had hij ook een band bij zich, die perfect meeging in de stroom, die hij met zijn gitaar in gang zette. Oudgediende bassist en uitstekende tweede stem Corey Allender zorgde met drummer Brian Carey regelmatig voor de perfecte overgang, wanneer Heumanns gitaar nog het vorige nummer uitgeleide deed.

Op die manier werkte de band zich constant naar een hoogtepunt toe, dat met afsluiter Song Of The Rose culmineerde om dan met Woke Up On The Move meteen een bisnummer aan de set toe te voegen. Omdat deze track grimmiger overkomt en explodeert in een typische Arbouretum-solo, was het misschien wel logisch dat precies deze als extra werd gekozen. Trouwens, het publiek was nog lang niet tevreden en bleef gillen en joelen tot de band ons toch nog een zalig welterusten wenste met The Highwayman.

Het was drummen aan de merchandise-stand na het optreden; alsof eenieder wel een plaat van het voorprogramma of de hoofdact wou als herinnering aan deze kleine, maar uitmuntende show van een band die – we blijven het herhalen - zoveel beter verdient.

9 juni 2017
Patrick Van Gestel