Arbouretum - Song Of The Rose

Thrill Jockey

Het zijn altijd al buitenbeentjes geweest binnen de psychedelica, de groep rond Dave Heumann, die schuil gaat onder de naam Arbouretum. Met ‘Song Of The Rose’ grijpen ze terug naar het verleden terwijl ze met de voetjes toch in het heden blijven.

Het is ongemeen lang stil gebleven bij Arbouretum. Waar ze voorheen om de twee jaar een nieuw album uitbrachten, duurde het er nu vier. Dat had vooral te maken met het solowerk dat frontman Dave Heumann in de tussentijd heeft uitgebracht en het sabbatjaar dat de band had ingelost. Maar nu zijn ze weer klaar om de wereld te veroveren.

Hoewel… de kans daarop is met ‘Song Of The Rose’ niet echt groter geworden dan voorheen. Dat neemt niet weg dat dit een uitstekend album is geworden, waarvan wij vooral de titelsong met veel smaak steeds weer verorberen.

In de levensloop van Arbouretum is het logge, massieve gitaargeluid een constante geweest, maar de laatste paar albums doen desondanks op een bepaalde manier pastoraal folky aan. En hetzelfde geldt voor dit lied van de roos. De albumtitel alleen al lijkt te verwijzen naar het Engelse verleden. De muziek doet dat trouwens ook. Song Of The Rose doet in meer dan één opzicht denken aan Richard Thompsons gitaarspel en bij uitbreiding aan Fairport Convention, maar dan toch geïnjecteerd met een stevige dosis psychedelica.

Opener Call Upon The Fire sleept je van bij aanvang mee en verwijst ook naar de exploten van een band als Wolf People, die duidelijk in hetzelfde straatje wonen. Er wordt in zowat elke song allusie gemaakt op de natuur. Ook dat is al het geval in de opener, waar het verval hoogtij viert in teksten als “When rust spread to all the trees / And weeds have choked the garden.” En het eindigt pas met afsluiter Woke Up On The Move en de tekst “Mists envelop the moon, orcas over everywhere”.

Opmerkelijk dat je, naarmate de plaat vordert, steeds verder in de wereld van Heumann binnengetrokken wordt. In Absolution Song wordt over de zang een soort van spookachtige sluier gelegd. Fall From An Eyrie klinkt opvallend lichtvoetig in vergelijking met de rest van de songs, maar misstaat tegelijk geenszins. In het instrumentale tussendoortje Mind Awake, Body Asleep wordt even teruggekeerd naar de basis van Arbouretum om dan met de afsluiter weer op het vooraf uitgestippelde pad aan te belanden. Zo heeft elke song wel iets in zich en blijf je geboeid tot het einde.

‘Song Of The Rose’ is een fantastisch album, dat je misschien aarzelend vastgrijpt, maar dan niet meer loslaat. Wie zich kan vinden in hoger vermelde referenties en niet vies is van een streepje psychedelica hier en daar, gaat hier enorm veel plezier aan beleven.

Op 8 juni komt Arbouretum langs in Het Bos. Toepasselijker kan bijna niet.