Angèle - Frivool onthaasten voor jong en oud, la suite

Vorst Nationaal, 20 december 2022

Wie een leuk gezinsmomentje zocht tussen Sinterklaas en Kerstmis in, kon deze week bij Angèle op visite in Vorst-Nationaal. Wij schoven aan voor de tweede show in een reeks van vier, maar we hebben zo'n vermoeden dat het strak georkestreerde draaiboek elke dag werd aangehouden. Ook de setlist vooraan op het podium bleef gewoon liggen voor de volgende avond. Maar waar de Rode Duivels eerder deze maand niet slaagden, deed onze muzikale nationale trots wel wat verwacht werd: komen, zien en overwinnen!

Nog voor de uitgekiende rollercoaster op gang was gekomen, werd met de zaallichten aan al duchtig meegezongen met hits van Kate Perry of Britney Spears. Hoewel opener Bianca Costa zich uitsloofde om Vorst op te warmen, was het vooral de pauzemuziek (en obligate mexican wave) die het achtduizendkoppige publiek klaarstoomde voor die zevenentwintigjarige meid die een paar kilometer verderop opgroeide.

Mooi synchroon met het gejoel dat opsteeg uit het publiek, verscheen Angèle op een sokkel die opsteeg uit het podium. Het startschot voor een feestje dat ruim twee uur zou duren. De vier muzikanten stonden opzij opgesteld, zodat de zangeres en zes dansers over een gigantische dansvloer konden beschikken. Daarvan werd lied na lied elke hoek verkend tegen een kleurrijk decor van flexibele videowalls. Alsof we door TikTok-filmpjes aan het swipen waren. Toch bleef de show netjes gedoseerd en nooit overrompelend. En evenzeer van onnodige franjes ontdaan als de outfit van Angèle. Witte sneakers, kort zwart glitterrokje en een rood jasje met eronder een assorti kort rood topje. Zo bleef de muziek van het buur(t)meisje op het voorste plan.

Samen met muzikanten en dansers raasde Angèle door de twee albums 'Brol' en 'Nonante-Cinq', bijgestaan door duizenden backingvocals in de zaal die elke zin al dan niet fonetisch meezongen. La Loi De Murphy, Oui Ou Non, Tout Oublier, de hits werden gretig rondgestrooid zodat de terugkerende vraag "Bruxelles, vous êtes chauds?", steeds overbodiger werd. Gaandeweg verkleinde Angèle de afstand met de zaal ook door iets over de nummers te vertellen. Terwijl ze lgtb-song Ta Reine inleidde, gooide iemand uit de voorste rijen een regenboogvlag naar haar (en tot haar verrassing was het er eentje met het logo van Ben&Jerry-ijs), maar een paar minuten later hing ze op de tonen van Perdus alweer metershoog boven het podium op een zwevend element uit de videowall om daarna live selfies naar de schermen door te sturen tijdens Amour, Haine Et Danger (een song over de keerzijde van sociale media). Helaas vingen wij vanop het balkon aan de zijkant in de nok maar een glimps op van het spektakel en keken we vooral uit op de stapel boxen links van het podium.

Aan kostuumwissels die de vaart uit het optreden halen had Angèle geen boodschap. Pas na Je Veux Tes Yeux, een uur ver in het optreden, verdween de zangeres even in de coulissen en mochten de dansers alleen in de spotlights. Voor het eerste echte rustpunt van de avond werd iets later een blauwe piano aangerukt. Ook toen we Angèle in 2018 voor het eerst zagen, bewees ze al dat ze, ook van alle opsmuk ontdaan, een publiek kan blijven beroeren. Toen was het een simpele rode keyboard, nu dus een parmantige blauwe vleugelpiano. Jalousie en Taxi waren ingetogen momenten, maar voor ze Solo inzette, wou ze toch het publiek weer op haar hand krijgen. De zaal moest even meedoen, maar het was natuurlijk niet luid genoeg ("Dat is zingen, niet roepen"). Na een obligate tweede poging was Angèle wel voldaan ("Dat was veel beter. Ik heb al zin om dit spelletje nog een derde keer te doen") en toverde ze spontaan achtduizend glimlachen tevoorschijn. Na vier uitgeklede liedjes aan de piano ging de show verder met een heus onweer (donder! bliksem!) tijdens Tempête. Een mooi visueel spektakel.

Uiteindelijk switchte Angèle toch van outfit, maar ze verscheen voor Libre terug op het podium in dezelfde zwarte tenue als die van de dansers. Je kan haar bezwaarlijk een primadonna noemen die neerkijkt op haar entourage. Wie wel even letterlijk neerkeek op Angèle, was Dua Lipa, die vanop de videowall het duet Fever mocht boosten. Een ideale aanloop naar afsluiter Balance Ton Quoi. "Deze is om te dansen. Komaan, iedereen recht!" Maar ook zonder deze enthousiaste oproep was de zaal natuurlijk al even gek geworden.

Het concert was bijna twee uur ver, toen de band in de coulissen verdween. Hoewel we al dik voorbij het vooraf aangekondigde eindtijdstip waren, wist de hele zaal dat het Brusselse optreden nog niet kon gedaan zijn. Angèle en co. kwamen terug met Démons en - "Het lied waarop jullie gewacht hebben" -  Bruxelles Je T'Aime. Zelden hoorden we een artiest oprechter "Brussel, we houden van jullie", zeggen.

Boven het verslagje, dat we bijna vijf jaar geleden tikten, na een concert in Arlon, prijkte de titel 'Frivool onthaasten voor jong en oud'. Een paar miljoen verkochte platen later, in een zaal die tientallen keren groter was, slaagde Angèle erin om dat concept te blijven vasthouden. Zonder te moeten terugvallen op een bombarderie aan showelementen, bleef Angèle in essentie dat meisje van om de hoek dat gewoon een avond zichzelf en een publiek wou entertainen. Omdat het concert was uitgelopen, belandden de tienjarigen, die hier al maanden naar uitkeken, pas om kwart voor twee in hun bed voor een veel te korte nacht. Maar de fonkelend dichtvallende oogjes en de glimlach tot ver voorbij de wangen bevestigden dat het mooi was geweest.