...And You Will Know Us By The Trail Of Dead - Nooit verrassend, altijd verassend
Botanique, 28 februari 2020
Een jaar geleden kwam …And You Will Know Us By The Trail Of Dead de twintigste verjaardag van ‘Madonna’ vieren in Trix. Vrijdagavond stonden ze met een nieuw album onder de arm in de Rotonde van de Botanique. De band deed mooi maar meedogenloos wat van hen werd verwacht.
Op papier leek Alex Henry Foster een te ontdekken opener. Dus repten we ons op tijd richting Botanique. Zelden hadden we zo’n gemengde gevoelens bij een optreden. Alex Henry Foster & The Long Shadows namen ons een uur lang mee doorheen een begeesterend universum, balancerend tussen een ronduit verbluffende ritmesectie, die ons meermaals bij het nekvel greep, en een vaak te dik uitgesmeerd laagje emo dat zich ophoopte ter hoogte van de frontman. Alex Henry Foster leek te hard te willen proberen, zodat het ietwat pathetisch overkwam. We zagen er gelukkig eerder goede wil in dan een narcistische persoonscultus. Al goed dat de vijfkoppige begeleidingsband zijn naam alle eer aan deed en de noodzakelijke lange schaduw over ’s mans dreigende overdaad kon werpen. Hebben we je toch nieuwsgierig gemaakt naar deze band uit Montreal? Dan kun je ze op 4 juni zelf gaan checken in Trix. Hij vermeldde het tweemaal zelf tijdens het optreden en achteraf stond iemand uit zijn entourage ook nog te flyeren voor dat concert. Zeiden we al dat hij het echt hard probeert?
Conrad Keely en Jason Reece zitten al meer dan twintig jaar in het vak en hebben zalen doen vollopen (vanavond in de Botanique) en zalen doen leeglopen (die luidruchtige keer in de Handelsbeurs tijdens Boomtown). In tegenstelling tot de Canadese opener, denken ze allang niet meer na over enige podiumact. Het concept blijft simpel, maar doeltreffend: gordels vast en sjezen maar. Twintig songs in vijf kwartier. Even naar adem happen kon enkel, wanneer Reece en Ben Redman van plaats wisselden op drums en gitaar.
Vorige maand verscheen ‘X: The Godless Void And Other Stories’, een album dat Keely op de rails zette tijdens een vijf jaar durende herbronning in Cambodja. Wie (net als wij) dacht dat …And You Will Know Us By The Trail Of Dead dat album in Brussel kwam slijten, had het mis. Vooraan in de set zaten een handvol nieuwe songs (met instant classics als Children Of The Sky), maar het concert wou vooral de hoogtepunten uit twee decennia Trail Of Dead aan elkaar rijgen. De albums ‘Source Tags & Codes’ en ‘Worlds Apart’ kregen daarbij een prominente plaats. Naar het einde toe werd het met songs als Homage, Clair De Lune en Caterwaul een uitputtingsslag. Toen er tijdens Will You Smile Again? een bitse discussie leek te ontstaan vooraan in de zaal, nodigde Keely de protagonisten uit om het akkefietje op het podium te komen uitvechten. Maar de enige drie mokerslagen die uitgedeeld zouden worden, heetten Relative Ways, Mistakes & Regrets en Another Morning Stoner.
Het murw geslagen publiek twijfelde of het nog een extra rondje aankon, maar de band had zin in een genadestoot en leek "de eerste song van het eerste album", heel letterlijk te willen nemen. Richter Scale Madness was niet meer of niet minder dan een op muziek gezette aardbeving. Vernieuwend is Trail Of Dead allang niet meer, verrassend of choquerend evenmin. Maar soms worden we gewoon blij van een wilde rockshow die de dag erna de ledematen nog stram doet aanvoelen en nasuist in de oren.