...And You Will Know Us By The Trail of Dead - Madonna viert twintigste verjaardag
Trix, 12 februari 2019
Wie beweert dat Madonna zestig geworden is… het is niet waar! 'Madonna' werd net twintig. ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead kwam het gelijknamige album voor die gelegenheid integraal spelen in Trix. Ze trokken ons into the groove, maar evenzeer scheurden we samen uit de bocht.
Toch even verduidelijken dat we het niet over het debuutalbum van de gelijknamige, zingende zakenvrouw hebben, maar over het tweede album - uit 1999 - van de Texaanse noiserockband rond Conrad Keely en Jason Reece. Veel interesse wekte de plaat blijkbaar niet op, want de kleine zaal van Trix was amper half gevuld. Jammer, want we kregen een goede show en als bonus een entertainend voorprogramma.
The Avalanche Party speelde naar eigen zeggen voor het eerst in Antwerpen (en voor het eerst over het kanaal). Muzikaal hadden we alles al eens eerder en beter gehoord, maar de bandleden speelden alsof het hun laatste show ooit was. De zanger stond in geen tijd in bloot bovenlijf en ontpopte zich tot een waar podiumbeest zoals we ze af en toe wel eens graag hebben. Aan het eind van de show vond hij zichzelf in de zaal terug als waren zij de hoofdmoot van de avond. Leuke kennismaking.
…And You Will Know Us By The Trail Of Dead begon vanzelfsprekend voorspelbaar en dramde er in een goed half uur 'Madonna' door. Pauzes werden amper gegund; zelfs de veelvuldige wissels van drums en gitaar tussen Keely en Reece gebeurden terwijl de laatste noten van een vorige song nog nasmeulden. De roadie rechtsachter op het podium draaide dubbele shifts door tijdens elke song vingervlug twee gitaren klaar te stomen.
Iedereen in het publiek leek zijn of haar eigen favoriet uit het album te hebben, maar echt dol werd Trix pas toen de band er nog drie songs uit opvolger 'Source Tags & Codes' uit 2003 aan plakte: het was heerlijk om It Was There That I Saw You nog eens te horen opborrelen; anderen haalden hun hart op aan Homage. Alvorens te vertrekken, plukten de Amerikanen nog één song uit misschien wel het populairste album 'Worlds Apart' (2005): Will You Smile Again? Het was hartverwarmend om te zien - zeg maar: te voelen - hoe energiek de band ook twintig jaar later nog is. De songs, die niet alleen maar rechtdoor beuken, maar ook vaak diepere, melodieuze, zelfs intieme, lagen verbergen, bevestigden de helaas onderschatte klasse van deze band.
De zaallichten waren al aan, de roadie draaide overuren en begon in te pakken en Conrad Keely had het doorzwete zwarte T-shirt backstage al geruild voor een okselfris wit exemplaar. Toch won het publiek het pleit en keerde …And You Will Know Us By The Trail Of Dead terug voor een toegift. “Wat we nog niet speelden, is de allereerste song uit onze allereerste plaat”. Die song, Richter Scale Madness, deed de titel lokaal alle eer aan. Het werd een chaotische slotrit waarbij zelfs de dame met de roze gips naast ons met rolstoel en al het podium werd opgehesen om mee te joyriden. Gitaarnoise en chaos… het waren alweer de beste medicijnen voor een grieperig recensent.