Amenra en Boris - Kameleons en sloophamers

Patronaat, 4 maart 2018

Amenra is groot geworden. De zalen, die ze de laatste tour vulden, overlopen volstaat om te begrijpen dat de tijd van lokale zaaltjes en jeugdhuizen al een tijd achter hen ligt. Wij zagen de West-Vlamingen in het Patronaat in Haarlem op de laatste dag van een tournee waarin ze samen met Boris half Europa aandeden.

Amenra en Boris - Kameleons en sloophamers

De experimentele kameleons van het Japanse Boris mocht de avond aftrappen. In de intussen lijvige catalogus springt de band van genre naar genre. In Haarlem kozen ze voor een eigenzinnige droneset. Het geheel was ritmeloos, sprong van de hak op de tak en hield geen enkele lijn aan. Het was met andere woorden interessant, maar het vergde veel moeite om te volgen.

Het samenspel tussen de drie was indrukwekkend. In een traag kolkende, amorfe muziekmassa je danspartners secuur blijven volgens is bijzonder lastig, maar de Japanners slaagden er wonderwel in. Ze behielden doorheen het concert energie en intensiteit in experiment. Ook dat is bewonderenswaardig.

Wij verloren echter vaak de connectie met Boris. De diepe, dikke Sunn 0)))-esque laag geluid werd schijnbaar willekeurig afgewisseld met scherpe noiseriffs. De laatste delen waren schaarser en interessanter dan de eerste, Boris mist het harmonisch vernuft van bands als Earth en Sunn 0))) om een diepe impact te verwezenlijken met de tragere delen. Dit is een band die steeds vervelt en vernieuwt, het concert in het Patronaat was een moedige en interessante wending, doch zonder veel emotionele kracht.

Laat dat nu net zijn waar Amenra in excelleert. De zwart-witte lichtshow, de wierook, de desolate projecties, zelfs de tattoo op Colins kronkelende rug,… de band ademt sfeer en weet het publiek met een bijna Spartaans decor in trance te brengen al voor de percussie van trouwe opener Boden de tocht naar het diepe inzet.

Opvolgen deed de band met Plus Près De Toi, naast Diaken het enige nummer van 'Mass VI' dat in de setlist was opgenomen. Amenra plaatste met Am Kreuz, Razoreater, Silver Needle Golden Nail en Terziele opvallend veel gewicht bij de donkerte en kracht van 'Mass III’ en ‘Mass IV'. De meer subtiele verstilling van de laatste twee albums was aanwezig (ook Nowena maakte haar opwachting), maar er werd veel minder de nadruk op gelegd dan bij de vorige reeks concerten.

Maar Amenra is één van de weinige bands bij wie de keuze van het songmateriaal niet bepalend is voor de kwaliteit van de show. Ze zijn een dijk van een live band zodat bepaalde nummerkeuzes simpelweg een andere sfeer betekenen. Wij hadden in de lijn van de laatste twee platen een meer religieuze sfeer verwacht, maar verwelkomden de gitzwarte sloophamer evengoed. Om het in marketinglingo te gieten: Amenra is geen band, Amenra is een ervaring.

Het was er niet aan te zien dat het de laatste datum van de tour was. De groep smeet zich en deed dat op een loodzware manier. De nummers uit eerdere platen werden met even veel intensiteit en gevoel gespeeld als die uit meer recente worpen. Persoonlijke favorieten waren Plus Près De Toi, dat met de openingsakkoorden meteen naar de keel greep en het nog steeds messcherpe Am Kreuz.

Het geluid, vanzelfsprekend door Hein Devos, was feilloos, de hoge tonen van de gitaren en de kermen van Colin klonken glashelder. Het Patronaat is als zaal bovendien best een bezoekje waard. Zeer rechtoe-rechtaan, maar bijzonder efficiënt en functioneel en bovenal een opperbest geluid. Je hebt er niet de architecturale franjes van pakweg de Vooruit in Gent, maar krijgt in ruil een moderne zaal die is gebouwd voor concerten en dat doel perfect dient.

6 maart 2018
Koerian Verbesselt