Alex Cameron - Goed fout
Botanique, 8 april 2022
De T-shirts, die werden uitgepakt, toen wij arriveerden aan de Orangerie van de Botanique, zeiden het al: Alex Cameron is nog steeds Alex Cameron. Ze droegen dan ook de beeltenis van Roy Molloy (ook al bleken er achteraf ook te zijn met Camerons getekende beeltenis op).
Ze deed ons een beetje denken aan de jonge Eleni Mandell, al lag het aandeel pathos bij Rosie Alena waarschijnlijk een stukje hoger. Dat onderstreepte ze ook met de nodige wijdse gebaren, waarmee ze de geoefende stem ondersteunde. Het duurde even voor we de smaak te pakken hadden, maar bij afsluiter Adore Me, niet toevallig ook het laatste nummer op haar net verschenen debuut-ep, had ze ons dan toch finaal over de streep getrokken. Toch maar in het oog houden.
Uitverkocht was de zaal absoluut niet, maar het aanwezige publiek was wel vanaf de eerste song, die Alex Cameron inzette, bereid om zich helemaal open te stellen. Iets wat de charismatische Aussie zich graag liet welgevallen, maar tegelijk ook bijzonder op prijs stelde: meermaals zette hij de toeschouwers aan om een rondje applaus voor zichzelf te geven.
Dat laatste typeert de man helemaal. Dat hoor je trouwens ook in zijn songs. Aan het einde van de show drukte hij ons met aandrang op het hart om voor elkaar te zorgen. Het maakt hem menselijk. Iets wat zijn soms potsierlijke optreden alleen maar meer cachet gaf.
Want daar draaide het tenslotte rond, rond dat optreden. Het verbaasde ons steeds weer hoeveel fans – ongeacht de gender – de liedjes woordelijk meezongen. En dan hebben we het niet alleen over oudere songs als Miami Memory of Candy May, ook de splinternieuwe tracks van 'Oxy Music', kregen eenzelfde behandeling. Meer nog: naarmate de show vorderde, werd het enthousiasme alleen maar groter, hetgeen resulteerde in gillende fans voor het (helaas) enige bisnummer Politics Of Love en geestdriftig meeklappen voor Marlon Brando, het laatste nummer van de reguliere set.
Veel nieuws onder de zon was er verder eigenlijk niet. Net als aan de muziek op plaat werd ook aan de show weinig getornd. “Friend and business partner” Roy Molloy zat nog steeds op een kruk, als de saxofoon niet diende ingezet. Maar als hij dat deed, was dat steeds een meerwaarde. De synths liepen opnieuw mee op de laptop van drummer Henri Lindström. En dan waren er nog de over-the-top-accentjes. Bassist-gitarist Justin Nijssen met baseballpetje, Hawaii-hemdje en sokken in sandalen, Cameron zelf in (veel te korte) leren broek, lakschoenen en marcelleke.
Maar dat alles gaat uiteindelijk nooit vervelen, want het werd met zoveel inleving en sérieux gebracht dat je er niet aan kon ontkomen. Soms deed Alex Cameron ons zelfs enigszins aan de jonge David Bowie denken in zijn moves. De glimlach bleef dan ook glanzen op eenieders gezicht gedurende de hele show.
De eighties, maar dan goed fout, dat is Alex Cameron ten voeten uit. Uitstekende therapie in deze donkere tijden.