Alex Cameron - Oxy Music

Secretly Canadian

Op het befaamde 9/11 werd de Australische humorist-songwriter-stand-up-act Alex Cameron eenentwintig jaar oud. Exact twintigenhalf jaar later brengt de muzikant een vierde studioplaat uit. Toeval of lotsbestemming? Die “destiny” is in elk geval ook de centrale topic van dit album. Achter de façade van een erg opgewekte indiepopplaat schuilt een verhaal van een man die tenondergaat aan zwaar drugs- en alcoholmisbruik en vervreemdt van de maatschappij. Een topic dat je op het eerste gehoor nooit achter deze negen dartele liedjes en zomerse melodietjes zou zoeken.

En ‘Oxy Music’ blijkt wel meer een soort van vals-alarm-plaat. Alex Cameron begint het nieuwe album immers in heuse jarentachtigsynthstijl. Niet de suikeren lollypopvariant, maar de muziek onder vakkundige handen van pakweg Thomas Dolby bij indieband Prefab Sprout: gepolijst en uitgebalanceerd. Opener Best Life is nu eenmaal zo’n evergreen feelgood single met melodieus toetsenmotiefje en een heerlijke harmonieuze dubbelzang die je niet uit je hoofd krijgt.

Meer en meer schakelt Cameron daarna over op zijn kunsten als singer-songwriter. Lees: sobere arrangementen, hoofdrol voor zang, tekst en gitaar en variatie die je wat meer in details moet gaan zoeken. Gelukkig blijft de bard muzikaal wel in een zomers en met humor geladen nestje zitten. Gevoed door die warmzachte stem en eindproductie met een gemoedelijke gloed van zoemende bas, softe drums en speelse gitaar.

‘Oxy Music’ klinkt dan ook als een plaat met veel liefde, maar focust inhoudelijk op een "skinny white boy" in Dead Eyes of eindigt met een wrange nasmaak in een zes minuten lange, discogedreven song: “If you want some fun / My son / You need one bullet in the gun.” Jason Williamson van Sleaford Mods is hier trouwens special guest.

En tussendoor krijg je als compleet buitenbeentje nog even een aanval op de Cancel Culture in en bizarre hiphoptrack op je bord. Met ene Lloyd Vines in smerige raps ter aanvulling van de gladde smoothness van glijdende stem en harmonieuze backings die de rest van dit plaatje inkleuren. Bizar? Awel ja.

Maar vooral niet te vergeten: dit album begon met een schijnbeweging en een single die we ondertussen minstens tien keer na elkaar moesten spelen. We geven hem nog één keer: Alex Cameron – Best Life. Opzoeken. Genieten. Het is zomer.