Alestorm - Een leuke schipbreuk

Trix, 22 oktober 2017

Geen enkele band die er de laatste jaren beter in slaagde om volledige festivalweiden te doen vollopen dan Alestorm. De prettig gestoorde Schotse piraten brachten eerder dit jaar met 'No Grave but the Sea' hun vijfde plaat uit en hun Europese promotour kwam zondagavond in Antwerpen tot een einde.

Op festivals wordt Alestorm steevast geboekt als vroege publiekstrekker, maar voor de zaalshows laten ze anderen het opwarmwerk doen. In dit geval mocht het Amerikaanse Æther Realm de spits afbijten. Op plaat weet het viertal uit North Carolina een aanstekelijke mix neer te zetten van melodic deathmetal en folk; live klinkt het gegrom van bassist-vocalist Vincent Jones dan weer net iets te eentonig om te spreken over een topper in wording. Ook zijn bindteksten klonken eerder stroef. Zo vroeg hij eerst om zo klein mogelijke duivelshoorns en had hij het daarna even over zijn favoriete vorm, namelijk de cirkel.

Op nieuwste schijf 'Tarot' prijkt het nummer King of Cups, waarin ook Alestormfrontman Chris Bowes te horen is. Een mooie gelegenheid om de Amerikanen, getooid in een speklapkostuum dat al spoedig in het publiek belandde waardoor Bowes in zijn onderbroek kwam te staan, even vocaal bij te staan.

Ging het er bij die eerste band van de avond nog relatief serieus aan toe, dan was dat bij Troldhaugen allerminst het geval. Op zanger (en Ron Jeremy-lookalike) Reventüsk na droegen alle leden een strakke, zilverkleurige outfit. De avantgardistische folkmetal houdt ergens het midden tussen Frank Zappa, Faith No More en Rammstein; probeer u daar maar iets bij voor te stellen! De meeste van hun nummers zouden dan ook het overgrote merendeel van de muziekliefhebbers jankend de zaal uitjagen.

Gelukkig zijn Alestormfans wel wat gekheid gewoon, want tussen alle waanzin door was vaak een Rammsteinrefrein te horen waarin Reventüsk bewees, naast een volleerd smoelentrekker, best wel een getalenteerd vocalist te zijn. Maar de sound werd gedomineerd door tapes en geluidseffecten, waardoor het niet altijd even duidelijk was wat er live was en wat niet. Tijdens afsluiter Viva Loa Vegas kwamen enkele crewleden mee het podium opgedanst, waaronder ook Alestormtoetsenist Elliot Vernon.

Je grootste hits hou je steevast voor het einde, dat is een ongeschreven wet in de muziekwereld. Maar Alestorm heeft het niet zo voor wetten en dus brachten ze Keelhauled, net zoals op Graspop eerder dit jaar, als allereerste nummer. Kwestie van Trix alvast op te warmen voor een hoop nieuwe nummers zoals Alestorm, Mexico even later ook nog No Grave But The Sea, Pegleg Potion en Bar ünd Imbiss.

Oude krakers en speciale showelementen moesten zelfs niet van stal worden gehaald, maar dat deed het Schotse vijftal uiteraard toch. Zo kwam de stagemanager tijdens No Grave But The Sea plots in een rubberbootje het publiek in gesprongen en ging bijna de hele zaal spontaan op de poep een eindje roeien tijdens Nancy The Tavern Wench.

Diehard Alestormfans merken wellicht op dat we die dingen al zo'n duizend keer gezien hebben in de piratenshows, net zoals de traditionele wall of death tijdens Captain Morgan's Revenge, maar wie kan dat wat schelen? Alvast niemand die zondagavond in Trix aanwezig was.

Met Shipwrecked kwam de reguliere set dan aan haar einde. Als encores werden ook Drink en Wenches And Mead van stal gehaald, dat laatste met een stukje van de hondenversie. Om de tour in schoonheid af te sluiten vroeg Chris nog heel de backstage één voor één op het podium voor een welgemeende fuck you. Afsluiten deden we dus met de splinternieuwe publiekslieveling Fucked With An Anchor, wat toch bewijst dat Alestorm ook qua songwriting nog op het toppunt van haar kunnen is.