Alabaster DePlume - Remedies tegen cynisme

Flagey, Brussel, 14 januari 2023

Het Brussels Jazz Festival had dit jaar met Nabou Claerhout een jonge beloftevolle tromboniste carte blanche gegeven om drie projecten uit te werken. Eén daarvan was een ensemble samenstellen van trombonespelers. En dat werd hier gepresenteerd.

Hoe dat eruit ziet? De ritmesectie bestond uit drums, dubbele bas en elektrische gitaar. En dan waren er vijf trombonespelers, waarvan één de bastrombone afwisselde met tuba. Geopend werd er  met een gitaarlijntje dat even goed op een plaat van Jeff Buckley had kunnen figureren, maar dat dan gaandeweg oploste in een mooie compositie met al die trombones samen. Eén plaats op het podium was nog leeg, maar bij het derde nummer kwam Robin Eubanks die invullen. Deze levende legende en Amerikaans trombonist speelde ooit met Sun Ra en Stevie Wonder. Chapeau voor Nabou Claerhout om als jong veulen een man van diens kaliber te overtuigen om met je samen te werken.

Robin Eubanks speelde eerst gewoon mee met de rest van het ensemble, heel nederig, maar kreeg in één nummer de gelegenheid om zijn kunsten ten volle te demonstreren. Hij haalde tijdens een lange solo geluiden uit de trombone die, hadden we het niet meegemaakt, we niet voor mogelijk hielden, ook gebruik makend van enkele pedaaltjes aan zijn voeten.

Nabou stond het van aan de zijkant met kamerbrede glimlach en vol bewondering aan te kijken. Zoals een fan die haar grote idool in levende lijve aan het werk ziet en haar geluk niet op kan. Alleen dat al werkte heel aanstekelijk. De uitstekende muziek zorgde voor de rest. Hartverwarmend en mooi.

Ook Black Flower stelde een speciaal project voor. Zij hadden er een residentie in De Centrale in Gent opzitten waarbij ze, geïnspireerd door een verzameling microscopische beelden van wetenschappers, improviseerden in samenwerking met visueel artieste Nele Fack. Spijtig genoeg werden die visuals een beetje ondermaats geprojecteerd. Tegenbelichting van de spots zorgde ervoor dat je slechts vage indrukken kreeg van die 'NanoKosmos', zoals dit project gedoopt werd. Maar de muziek was op niveau.

Geïnspireerde momenten bij de vleet. Het stuk waarbij de drummer door de drummicrofoontjes in de handen klapte was er zo één, maar ook een bluesy riff op gitaar of een machtige solo op orgel, waarbij de rest van de groep tot veelkoppige ritmesectie werd omgevormd. Er waren de elektronische bliepjes en de klankbepalende kornet, saxofoon en koebellen. Die werden op een gegeven moment achteloos weggegooid voor optimaal klankeffect. De 'NanoKosmos' werd een dromerige, mooie reis van goed een uur. Hopelijk krijgt dit project nog een staartje onder de vorm van video.

Even eerlijk: wij zijn fan van Alabaster DePlume sinds dat optreden in de club van de Ancienne Belgique samen met Jaimie Branch. De Londenaar heeft toen ons hart gestolen met die ontwapenende persoonlijkheid en de uitstekende muziek. Ook nu weer was de manier, waarop hij zich kwetsbaar opstelde van in het begin, ontwapenend. Als een kind zo blij leek hij, toen hij het podium op stormde, verrast dat hij het publiek een moment mocht onderhouden. Op een jazzfestival dan nog! In een spoken word nummer, begeleid met elektrische gitaar, improviseerde hij dat, had men hem als kind verteld dat hij hier ooit zou staan, hij enkel had kunnen antwoorden: "Jazzfestival? Wat is Jazz?". Hij grapte verder over het kunstzinnige kantje van het festival en hoe meta het niet is om in een nummer op een kunstzinnig jazzfestival je af te vragen wat jazz eigenlijk wel is. Het was grappig en het zorgde tegelijk voor een mooi stuk geïmproviseerde muziek.

Uiteindelijk maalde niemand echt om wat voor etiket hier bij paste. De performance klopte. Alleen dat was van tel. Een connectie maken met de toeschouwers en hun een mooi moment bezorgen was het belangrijkste. Dat deed Alabaster met verve. De drumster en de bassiste moesten slechts minimaal begeleiden, en vaak dan nog met simpele achtergrondkoortjes. Hij walste met de saxofoon door politiek geïnspireerde nummers die een mooie, zachte revolutie preekten.

Het deed ons denken aan een groepstherapiesessie. En dat was misschien zelfs de bedoeling. Alabaster DePlume is actief bezig van de wereld een betere plek te maken en muziek is een middel daartoe, voor hemzelf en voor ons. Een betere remedie tegen cynisme dan dit optreden kunnen we ons niet indenken.

Foto: Olivier Lestoquoit