AJR - Theatrale pracht
Zappa, 6 december 2019
Een drukke avond in de uitverkochte Zappa kondigde zich al aan door de ellenlange rij die op het openingsuur te zien was. De derde stop op Europese bodem van AJR trok duidelijk heel wat internationale fans. Niet onlogisch, als je weet dat er maar negen locaties in Europa zijn waar de band een stop maakt. En die zijn overigens allemaal compleet uitverkocht.
Flawes was alvast een uitstekende keuze als voorprogramma. Het publiek kon zich aardig opwarmen aan de dromerige elektropop van het Londense trio. Na een korte change de décor mochten we ons opmaken voor het vervolg. In de typische stijl (orkestraal met een aangename beat erdoor gegooid), die van de hele 'Neotheatre'-plaat afdruipt, maakte AJR dan de opwachting.
Met Next Up Forever knoopten ze meteen aan op de intro en werd de zaal onmiddellijk in vuur en vlam gezet. Jammer dat, ondanks de energieke uitstraling, de vocals van frontman Jack Met ons niet echt bereikten. Maar dat kon het publiek duidelijk weinig schelen. Zij brulden de ene na de andere song mee alsof hun leven ervan afhing. Tussendoor was er ruimte voor een kort intermezzo in de vorm van een korte remix van I've Got No Strings (uit Disney's 'Pinocchio'). Het zijn dat soort dingen, die duidelijk maken dat de gebroeders Met in hun shows de link willen leggen met theater en film. De toeschouwers namen het in elk geval met een glimlach in ontvangst.
De opeenvolging van Break My Face en Come Hang Out was de perfecte aanloop naar de enige echte, Belgische hit, Weak. We kunnen iedereen geruststellen: het dak van de Zappa is nog steeds intact, al voelde het tijdens dit nummer alsof het anders had kunnen zijn. Trompettist JJ Kirkpatrick werd ook zijn moment de gloire gegund. Meer dan terecht. Tijdens de trompetsolo, die het interludium uitmaakte, was het moeilijk om niet enthousiast te zijn en de stijve spieren enigszins los te gooien.
Bijna aan het slot van de show namen de broers de moeite om de fans een inside look te geven in het proces van ontstaan van de songs; een soort ‘Making of’, maar dan live op het podium, die zich geleidelijk aan meer identificeerde met en uiteindelijk overvloeide in Don’t Throw Out My Legos. De band ruimde vervolgens plaats voor Jack om een intiem momentje met de fans te creëren in de vorm van een akoestische versie van Dear Winter om even later swingend het podium op te stormen en af te sluiten met Burn The House Down.
Uiteraard kon een bisronde niet ontbreken. Die werd opgevuld met Finale en 100 Bad Days, waarbij de ledverlichting die op hun kleren nog een verrassing uit maakte. Met een diepe buiging maakten de broers dan een einde aan het concert. Het publiek, dat verassend divers was en bovendien erg internationaal, kon het allemaal smaken. AJR deed zowat alles wat van hen verwacht werd en kan terugkijken op een succesvolle passage op Belgische bodem.
