Adrianne Lenker - Kinderlijke verwondering

Charlatan, 19 januari 2019

Adrianne Lenker is één van meest authentieke artiesten van het moment. Als zangeres van Big Thief zowel als solo of samen met Buck Meek leverde ze al een hele resem prachtige platen af. Logisch dat we haar passage in Gent niet wilden missen.

“Eindelijk voelt het een keer aan als winter”, zei Ella Williams aka Squirrel Flower. Deze begenadigde singer-songschrijver uit Boston is wel wat gewend als het op winters aankomt. Ze tourt momenteel als voorprogramma mee met Adrianne Lenker en samen kwamen ze net uit Engeland, waar het volgens haar nog een pak warmer aanvoelde.

Met Belly Of The City, een song die nochtans enkel op een compilatie uit 2017 te vinden is en niet eens op één van haar eigen twee albums, wist ze meteen de Charlatan in te palmen. Williams beschikt over een heldere, warme stem, heeft een spaarzaam, maar effectief gitaarspel en schreef al een paar mooie liedjes zoals Not Your Prey, single en openingstrack van haar onlangs opnieuw uitgegeven plaat ‘Contact Sports’. Fans van Lala Lala en Tomberlin hebben er een mogelijk idool bij.

In tegenstelling tot Squirrel Flower hanteerde Adrianne Lenker een akoestische gitaar. Het verhoogde het haardvuurgevole nog meer, toch voor de vroege vogels die op tijd naar de Charlatan waren afgezakt en vlak voor of zelfs op het podium een plaatsje vonden. Wie verderop in de lange, smalle zaal stond, heeft wellicht niet veel gezien van de frêle zangeres.

Adrianne Lenker, die eerder in de week nochtans in de Londense Union Chapel stond, noemde de Charlatan evengoed een gezellige plek en was kinderlijk onder de indruk van de gigantische discobal die in de zaal hangt. Het typeert de zangeres die zich ondanks haar achtentwintig lentes nog altijd over het leven verwondert en haar rake observaties en filosofische gedachten verpakt in mooie, persoonlijke liedjes.

Die zijn niet altijd even vrolijk, maar toch zorgt dat kinderlijke ervoor dat ze niet ondraaglijk worden. Neem nu opener Terminal Paradise, een song over sterven. Niet meteen om vrolijk over te doen, maar dan zingt zij: “Worm will you return me to the robin's beak? / I'll be a bird”. En dan denk je: "Ja, het leven is een eindeloze cirkel. dus waarom zou ik bang zijn voor de dood?"

Haar soloplaat van vorig jaar, ‘abyss kiss’ staat vol met zulke beschouwingen. En het was uiteraard deze plaat die centraal stond in de Charlatan. Maar Lenker verraste het aandachtige publiek ook met Kerina en Indiana een paar nummers uit ‘a-sides’, een van de twee platen die ze maakte met Buck Meek, de man waarmee ze een jaar later Big Thief zou oprichten.

Lenker smokkelde ook een viertal nieuwe songs in haar set en, in tegenstelling tot haar show in Union Chapel, stonden er dit keer ook een paar nummers op het programma van Big Thief. Zowel Lorraine  als Orange klonken uiteraard kaler dan de versies met de band, maar bleven moeiteloos overeind.

Lenker was er nochtans niet gerust in. “In Big Thief kan ik me af en toe een beetje verstoppen, maar zo alleen op het podium gaat dat niet,” zei ze. “Het voelt een beetje zoals leren skateboarden. Je wil cool zijn, maar je moet aanvaarden dat je af en toe op je gat valt.”

Dat gebeurde – op een paar gemiste snaarplukken en vergeten tekstfragmenten na – niet. Lenker wist vijftien nummers lang, moeiteloos de aandacht vast te houden. En eens ze ontdooide, begon ze ook, tijdens het soms langdurige stemmen van de gitaar, te converseren met de fans.Dat zorgde voor extra lichtheid en met het hilarische Spud Infinity wist de innemende artieste het laatste ijs te breken.

Helemaal aan het eind keerde Lenker terug naar ‘abyss kiss’ met Womb en daarmee dekte ze ons zachtjes toe, ware het niet dat er buiten nog een flinke teug koude vrieslucht wachtte.