40 Watt Sun (Patrick Walker) - Perfecte duisternis

Djingel Djangel, 2 juni 2023

Happy word je niet meteen van de liedjes van 40 Watt Sun. En dat zou ook blijken uit het optreden in de gezellige Djingel Djangel. Maar loodzwaar was de sfeer dan weer nooit.

Het was aanvankelijk even zoeken naar houvast voor Casey, maar na drie keer aanzetten en een andere keuze als opener kwam Anxiety er dan toch door. Nochtans had ze geen enkel probleem met het uitleg geven bij de songs, maar voor het spelen ervan waren de zenuwen haar soms de baas. Dat belette haar nochtans niet om met de nodige inleving de songs op piano met de ene hand te spelen, terwijl de andere de tekst met handgebaren en gebalde vuist kracht bijzette. Het contrast tussen nu eens de ingetogen, ietwat rasperige stem en dan weer de stevige uithalen deed de rest. Ook de ukelele en de gitaar werd al eens gehanteerd en dan werd het speelser, guitiger, maar nog steeds even doorleefd. Mooie introductie.

Patrick Walker heeft al een doorleefd muzikaal verleden achter zich. Met respectievelijk Warning en 40 Watt Sun maakte hij platen, die weliswaar nooit echt tot de mainstream doordrongen, maar desondanks bijzonder gewaardeerd werden. Met de meest recente plaat bewees hij dat doommetal ook akoestisch bijzonder indrukwekkend kan zijn. En in Djingel Djangel kwam naar boven dat dit live nog krachtiger is dan het op dat album al was.

Het zaaltje was slechts karig bezet, waardoor de aanwezigen de kans kregen om het concert al zittend te ervaren, hetgeen waarschijnlijk ook bij de muziek paste. Daartegenover stond de inleving die Patrick Walker toonde bij het spelen van de liedjes. De meeste songs werden gespeeld met de ogen dicht. Slechts af en toe werd gecheckt of hij de juiste akkoorden had gekozen voor de instrumentale gedeeltes.

Walker gaf zelf aan dat hij normaliter zelden biertjes tot zich neemt voor een concert, maar gezien de tour op een einde liep (na Antwerpen stond enkel Utrecht nog op de kalender), had hij hier een uitzondering gemaakt. En dat liet zich ook merken. Af en toe viel de man immers even uit de rol en barstte hij in lachen uit. Bovendien voorzag hij het publiek van allerlei anekdotes uit de kwarteeuw, die zijn carrière intussen duurt. We hoorden verhalen over hardnekkige Duitse fans en over autoritten van achttien uur, maar als het moment dan daar was om de song in te zetten, werd hij weer één en al ernst.

En dan kregen we prachtige, diep door de ziel kervende versies van onder meer Stages, dat dan weliswaar onderbroken werd door een onvoorzien brandalarm, maar daarna gewoon terug met een kwinkslag (“I'm definitely not going to start this one over”) werd verdergezet. Toen Walker trouwens ergens halfweg de show aangaf megafan van Iron Maiden te zijn, smokkelde hij op verzoek en na een achteloos “Okay” ook gewoon een schitterende en volledig in het kader passende cover van Wasted Years. Ook leerden we dat hij geen fan is van bissen, maar omdat hij zich in Djingel Djangel niet kon verstoppen in een backstage, kregen wij per uitzondering toch nog een fantastisch Until om ons op (donkere) wolkjes huiswaarts te sturen.

40 Watt Sun verdient beter dan die band momenteel krijgt en wij kijken alvast uit naar een volgend album (waarvoor momenteel naarstig naar financiering wordt gezocht), waarna we de band hopelijk in vol ornaat aan het werk kunnen zien. Maar voorlopig is onze donkere dorst gelaafd.