30 Years of Fifty Foot Combo - Feestje!
VierNulVier Kunstencentrum, 23 maart 2024
Kings of beer, surf en punk. De eeuwige undergroundlegende Fifty Foot Combo blies dertig kaarsjes uit en vulde daarmee het jarenlange toevluchtsoord, De Vooruit (thans Viernulvier), met liefhebbers van pure rock-’n-rollpower. En daar mocht een line-up van zomaar eventjes tien bevriende bands en vele handen vol vetkuiven, leren jackets en vintage tattoos mee van genieten.
Toegegeven, van die laatste categorie hadden we iets meer verwacht. De oerkracht van de zogenaamde “Monstrophonic sound” die de Combo’s zelf uitgevonden hebben, bleek zich te verspreiden doorheen een eclectisch publiek, variërend van hoogbejaard tot prille tiener, van rasta tot punker en van Elvis tot zijn mislukte reïncarnatie. En ja, we geven toe dat wij toch ook al een jaartje of twintig mee op de ruige instrumentale speednoiserockabilly van het sextet teren.
Want daar gaat het natuurlijk om: een unieke mix, die luidruchtiger klinkt dan een noiseband, ruiger dan een punkband en met (veel) meer rock-’n-rollgehalte dan een rockband. Een giftige cocktail van opgefokte en aangemepte floortom- en bongo-percussieritmes, vibrerende Hammond-horrortoetsen, jengelende surfgitaarmelodietjes en overstuurde, ronkende bas- en gitaarellende. Nu ja, “ellende”? Zeg maar zwaar en snel punkgerammel op een luid-luider-luidst niveau, waarbij Bart, Jesse, Jens, Rodrigo, Steven en Sandra elkaar het vuur aan de schenen legden en in volume en snelheid aandreven. Met een monsterlijke sound, waarbij het leek of er een stampende dinosaurus aan kwam draven.
Vooraf aan de orkaan van geweld werd de “neef van Johnny Cash” overgevlogen met een leger bejaarde Stiff-Britten. Leden van de legendarische Sting-Rays, Headcoatees en de X-men, die zich lieten leiden (lijden?) door Bal “Sting Ray” Croce in songs van The Bananamen en UG & The Cavemen. Allicht de laatste keer dat we Croce live konden zien – niemand houdt het lang uit om zo hard in de micro te krijsen (zonder de teksten te kennen) binnen een strak kader van swingende rock-’n-roll-ritmen. En zo’n kleine kilocalorie armer aan trappen naar de bovengelegen Balzaal kregen we The Solarflares cadeau, in de jaren zestig als The Prisoners aan de top van de beat-/mod-/garagescene, maar zo’n vijftig jaar later enigszins uitgesurft. Hoewel moet gezegd worden dat zanger Graham Day nog verduiveld sterk bij stem was en de melodieus sterke songs nog netjes (iets té netjes) de zaal vulden.
Maar we gingen net als het gros van de bezoekers natuurlijk voor de pièce de résistance van de avond, Fifty Foot Combo zelve. Een band, die de dag voordien van zich liet horen tot in de diepste Gentse krochten doordat de beiaardier van het Belfort één van hun songs speelde. Een band die meer (zelf geperste) plaatjes en collectorgadgets heeft dan feitelijke liedjes, maar die er ook niet voor terugdeinst om zowel Louis Neefs' Jennifer Jennings als Jaydee's Plastic Dreams in de Monstrophonic sound onder te dompelen.
En die stond natuurlijk op vlijmscherp. Met een variatie van tragere en sierlijke surfsongs, zwaar marcherende psychobillynummers en pure speedpunkmomenten. Tenminste, telkens bij aanvang van een song, want na enkele minuten werd steevast geschakeld naar een hogere versnelling met de versterkers zwaar in het rood. De vele fans herkenden uiteraard zowel nieuwer werk uit de titelloze plaat (Law Of The Jungle) als oudere classics, waarvan de afsluitende vuist-in-de-lucht meebruller Doe De Duif nu éénmaal een must is. Maar ook een mash met die Jaydee-cover of het scherpe en enig gezongen nummer Trop Sauvage (credits aan Sandra Hagenaar) gingen door de stevige, bezwete set.
Oh ja, en een verjaardagstaart, een bis, én bis, én bisbis en een speciale performance van artworker Matto Le D mochten natuurlijk ook niet op het feestje ontbreken. Monsterlijk verpletterend. We hebben de rest van de avond dan ook helaas niet overleefd. Gelukkige verjaardag, bende luidruchtige horrorrockers!