30 jaar Toutpartout - Dag 1: Beter dan de stoelendans

Gent, 29 november 2024 - 30 november 2024

Boekingskantoor Toutpartout, een Belgische referentie in het Europese concert- en festivalwereldje waar we trots op mogen zijn, wordt dertig jaar en vierde dat met een heus festivalletje in huidige thuisbasis Gent met een affiche, opgebouwd uit een puike selectie van de bands uit hun roster. Op dag één was DIIV de hoofdvogel, maar op ons parcours ontmoetten we ook nog een paar andere acts. Wat ons betreft een waardig alternatief voor de muzikale stoelendans op verjaardagsfeestjes.

Eerder op de avond mengden we ons nog onder het grootse volksfeest 'Zing Mia Mee' op de Vrijdagmarkt. Na de pakkende herdenking annex zangstonde tien jaar na het veel te vroege overlijden van Luc De Vos hadden we nog muzikale honger en gingen we voorlopig nog even door, dat met een meer intiem folkfeestje in de Theaterzaal van de Vooruit. De Californische singer-songwriter Jessica Pratt mocht in die prachtige setting het verjaardagsfeestje op gang trekken.

"I want to be the sunlight of the century", zong ze ietwat onverstaanbaar in openingsnummer World On A String. Jessica Pratt was een lichtpuntje aan de einder waaraan we ons konden vastklampen, maar om van een zonnetje te spreken, blijven de songs iets te duister en minimalistisch. Pratt begeleidde vooral zichzelf op akoestische gitaar, waarbij de vierkoppige band grotendeels op de achtergrond bleef om subtiele accentjes over de songs te strooien. Tijdens een song als By Hook Or By Crook zorgde de band wel collectief voor een soort bossanova-sfeertje dat de barre herfstavond opwarmde. Opening Night werd dan weer mooi op toetsen ingezet door haar partner Matt MacDermot voordat Pratt met de enigmatisch prevelende stem de song met grijstinten inkleurde. Na amper drie kwartier stonden de vijf muzikanten op om in de coulissen te verdwijnen.

Jessica Pratt kwam nog terug om Toutpartout te feliciteren en, enkel begeleid door gitariste Nico Liebman, de bisreeks in te zetten. Helaas zat de set er na het heel mooie Fare Thee Well op. Een show van vijftig minuten was misschien iets te kort voor wie speciaal voor deze zaal een ticket had gekocht. Pratt stamelde iets in de microfoon over stemproblemen, maar dat begrepen we niet helemaal. Nu, wij hadden nog lekkers gepland. Dus hoog tijd om de cosy fauteuil van de Theaterzaal in te ruilen voor een luidruchtige staanplaats om de hoek.

In het Wintercircus kon je in de verschroeiende duisternis aanklampen bij Briqueville en Cobra The Impaler, maar één paar benen verdelen over drie zalen is moeilijk. Dus konden we in de nieuwe Gentse concertzaal enkel het slot van openers Endlingr meepikken, onderweg van Jessica Pratt naar TAKH. Een flauwe plezante naast ons probeerde de grap te verkopen dat TAKH een Sigur Ros-tributeband is (het album 'Takk', weetjewel), maar terwijl openingssong Salomonne aanzwol, hoorden we warempel echo's van hun Popplagið. Heel eventjes maar, want TAKH was vooral TAKH.

Het blijft indrukwekkend hoe de samenwerking tussen Annelies Van Dinter (Echo Beatty) en de resten van The Black Heart Rebellion met amper één plaat al een typerende en verpletterende sound neerzetten. Het spanningsveld tussen Van Dinter, op drums (en net vaak genoeg aan de microfoon), en Pieter Uyttenhove, meeslepend aan een harmonium of op extra slagwerk, nam je in een muzikale houdgreep die je niet meer losliet.  We hoorden een aantal songs uit het debuut, dat vorig jaar verscheen bij Consouling Sounds (waar anders?), maar de afsluiter, die ingetogen begon maar al gauw verderdonderde als op muziek gezette grootstadsdrukte, deed het beste vermoeden voor een volgende album. Uyttenhove toonde zich dankbaar voor het fijne anderhalf jaar bij de Toutpartout-familie. Wij zijn dankbaar dat die familie TAKH dit jaar al twee keer tot bij ons bracht.

Eveneens voor de tweede keer dit jaar deed Toutpartout ons genieten van DIIV. Hoewel de meeste shoegazebands uit de jaren negentig intussen verrezen zijn, blijft DIIV een heerlijke eenentwintigste eeuwse reincarnatie van alles wat we in dat jeugdige decennium lekker vonden. De tournee voor de plaat 'Frog In Boiling Water' is een soort totaalbeleving waarbij de songs op de setlist afgewisseld of ingeleid worden door subliem sarcastische filmpjes die de wereld anno 2024 in zijn hemd zet. Voor de aanvang van het concert verscheen op het grote scherm achter het podium een kruising tussen een coach en een TV-predikant die ons warm maakte voor de geestesverruimende en levensveranderende muzikale belevenis die ons te wachten stond. In het kwartier dat daarop volgt, passeerde al uit elk van de vier albums van DIIV een song, met de recente single Brown Paper Bag al vroeg in de set. 

Na nog een hilarisch scherp filmpje over de zogenaamde organisatie soul-net.co, volgden de gelijknamige song Soul-Net en Frog In Boiling Water, alweer twee songs die onderstreepten waarom de nieuwe plaat volgende maand verdiend in menig eindejaarslijstje zal pronken. Colin Caulfield (links op het podium) en Zachary Cole Smith (rechts) lieten ons song na song samen met hun stemmen verdrinken in een dromerige shoegaze-oceaan. Tussen hen in stond gitarist Andrew Bailey nonchalant om de as draaiend en over het podium kuierend geniaal aan de snaren te frunniken. In de zaal werd vooral meegewiegd, maar bij ouder werk als Blankenship en Acheron werd het voorste deel van de concertzaal overgenomen door de crowdsurfers en stagedivers.

Ondertussen verhardde ook de toon in de video's die achter de band geprojecteerd werden. Met een politiek engagement dat niet moest onderdoen voor pakweg Godspeed You! Black Emperor wierp DIIV zich op als de ideale schoonzonen om het Witte Huis te bevolken, werd Amerika vereenzelvigd met de baarlijke duivel of kreeg oliemultinational Exxon een veeg uit de pan. Tijdens Reflected flikkerde heel even "Free Palestine" tussen de visuals, voorspelbaar op gejuich onthaald in de Vooruit. We hebben zo'n vermoeden dat DIIV in de VS vanaf januari 2025 het etiket "entartete Kunst" opgespeld kan krijgen. Als het zover komt dat Toutpartout ook de asielaanvraag moet regelen, dan kunnen wij misschien nog vaker genieten van bisrondes die heerlijk starten met een oormassage genaamd Raining On Your Pillow om er daarna met Horsehead en (vooral!) Doused voor te zorgen dat rug, nek en ledematen de dag na de moshpit om een massage smeken.

Dit keer had dat plan niet gewerkt, want de dag erna stond ons ook nog de tweede dag van Toutpartout's birthday bash te wachten. Maar daarover lees je hier later nog.