24 Hours Deep Listening - Dag 2 - I want to grunt again

Lakenmetershuis, 1 oktober 2021 - 2 oktober 2021

Twee dagen smullen van uithoeken van het muziekspectrum waarvan je soms niet weet dat ze bestaan. Doe daar nog een handvol randactiviteiten bij en je komt uit bij "24 Hours Of Deep Listening", het jaarlijkse indoor adventure-weekend van Consouling Sounds.

Deep Listening, dat is bij Consouling ook luisteren naar mensen met problemen. In theater Tinnenpot werden debatten georganiseerd, waarvan we er op dag twee eentje meepikten: het “debat over zorg”. De discussie ging over de problematiek van neurodiversiteit, mensen “op het spectrum”, en de onhandige labels die we plakken op mensen die moeite hebben om mee te draaien in ons steeds sneller draaiend systeem. Wat we eraan kunnen doen is de vraag natuurlijk en het antwoord werd hier niet gegeven. Wel werden veel interessante vragen gesteld.

Michelle Geerardyn, één van de sprekers in dit debat, had een mooie tentoonstelling opgebouwd met portretten van mensen die gediagnosticeerd waren in een door hen gekozen, comfortabele setting. Mooie foto’s, te zien in de belendende zaal. Daarnaast waren er ook nog experimenten omtrent technologie en muziek.

Om maar te zeggen dat het niet enkel om muziek ging. Maar u leest daMusic, dus laten we het hebben over Mother, de eerste band die we meepikten in het muzikale programma. Die presenteerde een lange muzikale trip, waarbij nummers in elkaar leken over te gaan. Of was het slechts één nummer, waarin luwe momenten werden afgewisseld met drums en gitaar, die een sneltrein leken achterna te hollen? Het zingen was eerder frustratie uitbrullen. Het verveelde niet, maar beklijven deed het ook niet echt.

In het jaar dat Mogwai de top van de Britse albumlijsten haalde, kon ook Consouling niet achterblijven. Pothamus pronkte dit jaar in StuBru’s “Zwaarste Lijst” en mocht op zaterdagmiddag Gent dooreen komen schudden. Waar de boodschap tijdens de passage met Endlingr op DOK net voor de zomer vooral wegwaaide in het geroezemoes, konden we in het Lakenmetershuis heel erg "diep luisteren" naar het Mechelse trio. De basgitaar en drums vormden een langgerekte mokerslag die versmolt tot een mantra. De oerkracht, waarmee Mattias Van Hulle op primaire wijze de drumkit afranselde, deed ons denken aan BJ Miller van Health of Ron Austin van wijlen The God Machine. Bassist Michael Lombarts gedroeg zich dan weer alsof hij drie kwartier lang een auditie aan het doen was bij Sleep. Perfecte set, perfecte visuals!

Even dachten we dat excuses op hun plaats waren na de review van gisteren over Sum of R. Uiteindelijk is deze review en die van gisteren ook maar een mening. En we waren niet echt enthousiast over die band. Groot was dan ook de verwondering toen dezelfde frontman, Reto Mäder, hier terug op het podium bleek te staan, ditmaal in formatie met de Fin Marko Neuman, en onder het moniker Ural Umbo. Was de man uit op revanche? Als dat zo was, dan verklaren we die bij deze geslaagd. Hier was geen theatraal drama dat uitgebeeld moest worden, geen repetitief ongeïnspireerd gitaargeweld, maar een lasagne van samples, synthesizer-geluiden en algemene noise, voorzien van veel echo. Jammer dat de band er na een half uur al mee ophield. Wie had dat gisteren durven voorspellen?

De Parijse post-metalband OVTRENOIR bracht vorig jaar het debuut uit op Consouling Sounds, maar moest tot dit weekend wachten om eindelijk met 'Fields Of Fire' de hort op te kunnen. Het concept van de show was simpel: de plaat werd van A tot Z gespeeld. Rollende drums, een bassiste, die cooler oogde dan Kim Gordon, en een al bij al tamelijk melodieuze sound waren de ingrediënten voor misschien wel de best verteerbare hap van de dag (de Consouling catering niet te na gesproken!).

Witness the fitness van Alkerdeel, drie mannen en een onzichtbare drummer met indrukwekkende spieren, gekweekt door jarenlang bassnaren aan te slaan aan vijfhonderd slagen per seconde. Als gevolg aanschouwden we lichamen, gebouwd als huizen, in wijdbeense gitaarrock-positie, in silhouet geplaatst bij fel tegenlicht. Zij waren de surprise-act van de avond. De GAS-boete voor het normoverschrijdend decibelniveau was zeker in de kost van het feest meegerekend. De teksten varieerden tussen “raaarh” en “oaaargh”. Of toch wat we eruit konden opmaken. Het aanzetten tot pogoën tijdens het laatste nummer leek bijna te lukken. In een theaterzaal! Faut le faire. Niemand had passender dit festival kunnen afsluiten dan deze Flandriens van de black metal.

Kristof Van Landschoot, Christophe Demunter