Winston - Ik ben natuurlijk geen Freddie Mercury, maar...

Winston is een nieuwe Nederlandstalige band die sinds deze week een eerste single uit heeft: Versailles. De groep is het project rond auteur-dichter Simon Alice René, die zijn gedachten eerder al verwoordde in guerrillapoëzie. Vandaag maakt hij ook de stap naar de muziek en opnieuw kiest hij voor het Nederlands. Maak kennis met één van de ontdekkingen van 2022.

Wie is Winston?

Winston is eigenlijk de band rondom mijn ego (lacht). Ik ben dichter en muzikant en heb de voorbije twee jaar aan het project Winston getimmerd. In volle coronatijd ben ik ermee gestart en al snel kroop ik met Arnout Hellofs van Hooverphonic de studio in. Na een jaar samen "knopjes draaien" was de plaat af. En vandaag heb ik een aantal toffe muzikanten gevonden die mij helpen om dit naar het podium te vertalen. Eerst is de single Versailles aan de beurt en in het voorjaar lost Winston een hele plaat. De eerste optredens staan in het voorjaar gepland, als support van Aafke Romeijn (CC Mechelen en CC Muze, nvdr).

Is het een bewuste keuze om in het Nederlands te zingen?

Absoluut! Vroeger, als puber, heb ik vaak in het Engels geschreven, maar ik kon er niet voldoende finesse in leggen. Zoals ik in de allereerste Mosterdpot vertel, ben ik door Gorki besmet geraakt met het Nederlands. Luc De Vos deed mij inzien dat onze taal best mooi is om in te zingen. En sindsdien ligt onze moedertaal me nauw aan het nart. Als dichter en als tekstschrijver.

Jullie spelen popmuziek. Is dat de juiste omschrijving van wat jullie brengen?

Winston zit natuurlijk in het popschuifje, maar eigenlijk is het best eclectisch. Ik vertel altijd verhalen en de plaat gaat muzikaal breder dan de doorsnee pop. Er zit ook wat rock, hiphop, Latin en zelfs postrock in. Ik maak nu eenmaal de muziek die ikzelf graag hoor en soms is dat pop, en dan weer jazz. Afhankelijk van wat ik op het moment voel en de inspiratie die ik krijg. Daardoor is het album erg uiteenlopend en het best onder de noemer "alternatieve pop" te vangen.

De single heet Versailles. Niet echt Nederlands.

(lacht) De keuze voor die titel zit verborgen in het eigenlijke nummer. Ik heb het twee jaar geleden geschreven. We repeteerden toen in Mechelen en zelf kom ik uit Hasselt. De rit ernaartoe was een marteling van anderhalf uur. Ik hoorde vaak dezelfde nieuwsbulletins en ergerde me steeds meer dood aan het taalgebruik van zowel politici als journalisten. Sindsdien valt het mij op dat die woorden vaak wel erg gelijkaardig zijn. En wie bedenkt ze dan als eerste? Die vraag, daar gaat Versailles tussen de regels over. Maar natuurlijk ook over de grootheidswaanzin van diegenen, die per se een belangrijke pagina in de geschiedenisboeken willen worden…

Wie zijn jouw grote voorbeelden?

Eigenlijk mag ik dat nog niet zeggen, want er komt hierover nog een hele aflevering in onze Mosterdpot. Maar speciaal voor daMusic het geheim: in mijn jeugdjaren heb ik mezelf jarenlang geïdentificeerd met Queen en Freddie Mercury. Van mijn twaalfde tot mijn twintigste heb ik amper naar iets anders geluisterd. Op vlak van zang ben ik natuurlijk geen Freddie, maar de manier waarop de band muziek maakte en de songs in elkaar stak, komt ook terug bij Winston. Het eclectische en het bombastische, meer bepaald de Freddie-koortjes en de Brian May-solo’s. Hmm, I like!

Op 22 september speel je in Maaseik. Wat mogen we verwachten?

Het wordt een Winston-intiem concert en dus… genieten. Ik ga mezelf heel bloot geven op piano. Het is lang geleden dat ik dat deed. Het maakt deel uit van een groter concept die dag. Mijn concert is een deel van een verzameling lezingen en vertellingen.

Waar sta je tekstueel voor?

In mijn songs steekt altijd een dubbele bodem, net als in de guerrillapoëzie die ik schrijf. Ik zie een aantal zaken in de maatschappij die me storen en daaruit vloeien dan mijn teksten voort. Er zit dus wel zo goed als altijd een boodschap of een wereldvisie in. Soms redelijk voor de hand liggend (zoals in Versailles), soms eerder als onderstroom. Maar ik wil echt geen Bob Dylan zijn, hoor. Dat is wat te veel geneuzel (lacht). Ik mis ze wel, muzikanten die de nek uitsteken en volop de kar van maatschappij-kritiek trekken. Bij deze probeer ik het dan maar een beetje, he. (lacht)

Welke dromen heb je met Winston?

Ik hoop gewoon mijn ding te kunnen blijven doen: muziek spelen en daarmee af en toe op een podium staan. Als dit financieel haalbaar zou zijn, zou ik übercontent zijn. Ik hoef zeker niet op de grootste podia van de wereld te staan, of in vol ornaat op de centerfold te prijken, maar gewoonweg de vrijheid hebben om de muziek te maken die ik graag hoor, daar teken ik hier en nu voor.

Meer info over de band vind je op www.winstonband.be.