Vito - Verwacht bij ons geen confetti

We hadden ons nog zo voorgenomen niet te beginnen over zijn vader, maar dat bleek buiten de waard gerekend. Vito had dan ook een heel goede reden om de man te vernoemen, nu zijn eerste full album in de winkels ligt. Wat die reden is en veel meer ontdek je hieronder.

Drie jaar na je debuut-ep ‘Man With Feelings’ en twee jaar na de ep ‘Cheesy’ is er nu een echt album. Hoe voel je je daarbij?

Vito: Wat ik er vooral heel leuk aan vind, is dat het gelukt is. Je begint met enkele singles en ep’s en je denkt: “Een album ga ik niet kunnen maken.” Dat lijkt zoiets als het beklimmen van een magische berg. Je denkt dat het bijna onmogelijk is en veel moeite en tijd zal vragen. En op een dag begin je daaraan en dan blijkt het allemaal heel vlot te gaan. Ik voel me nu dus vooral gerustgesteld en comfortabel in mijn job. Ik weet nu dat ik het kan. 

Ik voel me nu ook niet nerveus of opgewonden om die plaat live te gaan spelen. Uiteindelijk is het gevoel hetzelfde bij een single of ep: het is gewoon nieuwe muziek die je uitbrengt. En eigenlijk is het zo dat de opnames al zeven of acht maand achter ons liggen. We hadden er ons al wat van losgekoppeld en waren al met nieuwe dingen bezig. Nu is die muziek van iedereen. De blijheid, die ik voel, is eigenlijk ingegeven door het feit dat we nu eindelijk weer live kunnen gaan spelen.

De band draagt jouw naam en je staat zelf op de cover, maar toch is Vito een band. Hoe is de taakverdeling verder?

Er is niet echt een taakverdeling. Vroeger wel, toen hadden we een heel groot bandgevoel, maar van bij het begin was ik het wel die de liedjes schreef. Je speelt die dan samen in, maar uiteindelijk maakte ik de muziek. Ik had vaak al de arrangementen in mijn hoofd, ik producete zelfs al vooraf. Nu zijn we met een bende van tien man of zo de studio ingetrokken: zeven muzikanten, een producer en onze live mixer (waar we een heel goede band mee hebben en die heel wat bijdraagt). Na een repetitie of drie zijn we dingen beginnen opnemen. Soms samen, soms eerst met een man of twee waarop de rest dan verder bouwde. 

Ik heb nooit de drang naar “een bandgevoel” of “een soloproject” gehad. Ik heb dat nooit gesnapt. Bij ons loopt dat allemaal door elkaar. Het is iets ambigu. Ik denk dat het meer iets is hoe je het naar de buitenwereld toe profileert. Ik wil gewoon spelen met wie ik wil, op gelijk welk moment. Ik moet mij comfortabel voelen. Als artiest geef je je bloot in je teksten en je muziek en dat kan ik alleen omringd door vrienden met wie het klikt. De band hoeft voor mij dus niet een heel vast gegeven te zijn. Het is mijn naam en het zijn mijn liedjes.

Vanwaar de titel ‘The Restless Kind’? Er is natuurlijk de gelijknamige song, maar dat is net, samen met Shining Eyes, een beetje de vreemde folkeend in de bijt. 

Inderdaad, muzikaal is dat misschien een beetje een buitenbeentje, maar de tekst omvat wel de plaat: niet weten waar je naartoe wil, wat je wil doen. De ene dag wil je dit doen, de andere dag iets anders. Misschien hoor je dat ook aan de plaat. De ene dag maakten we countrymuziek, de andere dag explosieve rock en de derde wil je het heel chill met een synthje doen of zo. De muziek past dus bij mijn persoonlijkheid: ik weet misschien niet goed waar ik naartoe wil, maar ik wil wel artistieke vrijheid. Een duidelijke richting is niet nodig. Laat rusteloze zielen maar gewoon rusteloos zijn.

De dag van vandaag zijn veel mensen over van alles en nog wat heel gevoelig en prikkelbaar. Iedereen heeft over alles een oordeel klaar. Je mag niets meer uitsteken of de goegemeente staat klaar om je te veroordelen. Ik zeg: het is niet erg dat je niet alles weet, dat je een keer fouten maakt. Niet iedereen moet op elkaar inhakken. Dat geldt in de liefde, in het al dan niet te veel feesten. Ik verander vaak van gedacht. Dus vond ik dat wel een goede titel voor een plaat met mijn nummers en mijn hoofd erop. 

Was je vroeger op school ook al het rusteloze kind?

Oh ja, in het middelbaar heb ik elk jaar een andere richting gevolgd om te eindigen bij economie/ wiskunde. Dus zeker niet onderaan de waterval. Ik was een goede student. Ik snapte het allemaal wel, maar ik wist gewoon niet wat ik wou doen. In de hogeschool was dat ook zo. Ik ben uiteindelijk muziekproductie gaan studeren, maar ik heb in twee jaar tijd vier verschillende richtingen gedaan. Alles aftoetsen vormt je. Door met veel zaken in aanraking te komen krijg je op den duur wel een beeld van wie je bent en wat je wil doen. Vaders, maak u geen zorgen!

Wanna Make Love, de single van september 2021, heeft een plaatsje gekregen op de plaat. Yellow For Black, het B-kantje van de meer recente single Berlin, dan weer niet. Was dat altijd al het plan? 

Nee, en niet om de reden dat ik vaak van mening verander. Het was een financiële keuze. Als we dat nummer erop hadden gezet, hadden we een dubbel-lp nodig. De negen nummers, die de plaat wel haalden, bestrijken ongeveer drie kwartier. Meer past er niet op een vinyl om een goede kwaliteit te houden. Op één kant past ongeveer tweeëntwintig minuten muziek. We hebben dus moeten zoeken, maar dat leidde er wel toe dat we uiteindelijk de perfecte volgorde hebben gevonden.

Yellow For Black  was toch sowieso een buitenbeentje geweest. Ik zie het nu ook niet meer passen bij de rest. Maar we wilden het wel uitbrengen. Daarom dat het een plekje vond op de B-kant van Berlin. Het is een nummer dat wel iets voor me betekent en dat we ook nog live willen spelen. Het gaat over een meisje waar ik gek op was. Ik kocht voor haar een gele trui, maar na een tijd voelde ik dat de relatie op zijn einde liep en vroeg ik haar om van trui te wisselen. Zij kreeg mijn zwarte en ik haar gele. En nu heb ik haar nog altijd een stukje bij mij.

Was het moeilijk om te kiezen uit de stapel liedjes die je had geschreven voor de plaat? Gelet op je aard, lijkt dat misschien evident.

Toch niet. Ik voelde direct aan wat bij elkaar hoorde. Ik wist meteen aan welke nummers we verder moesten werken. Het is niet omdat ik een rusteloze ziel heb, dat ik af en toe geen rustig en klaar moment heb. 

Jullie blijven trouw aan de sound van de ep’s. De invloed van Dylan en JJ Cale is duidelijk hoorbaar. Heb je nog meer idolen? The Del Fuegos bv? Berlin doet daar een beetje aan denken.

De grootste muzikale invloed die ik in mijn leven al ervaren heb, is… mijn familie (Dirk dHaenens is de frontman van de legendarische band Derek & The Dirt en zus Ciska maakt ook muziek, nvdr). Mijn vader speelt nu misschien niet meer voor het grootste publiek, maar hij blijft wel dingen maken en daarvan genieten. Dat wil ik ook. Hij heeft mij vaak bijgestaan in het verleden en ook nu nog.

Twee teksten op de plaat zijn van zijn hand. De tekst van Bring Me Home, de afsluiter, had hij al lang liggen en ik heb daar nu muziek op gemaakt. Dat is echt leuk om te doen: muziek maken op een tekst die al bestaat. De tweede is Wanna Make Love, met mijn zus Ciska op backing. Mijn zus doet wel vaker backings voor mij en we zijn nu ook met een nieuw project aan het repeteren met allemaal liedjes van haar. Daar zitten heel veel mooie dingen tussen. Op termijn gaan we veel meer samen spelen.

Mijn droom is om mijn en haar muziek te brengen met dezelfde band. En zo heel de tijd dicht bij elkaar zijn. We voelen elkaar heel goed aan. We vinden elkaar gemakkelijk en kunnen ook bloedeerlijk zijn. Het gaat sneller en voelt beter dan met anderen. We zijn samen opgegroeid.  De band tussen ons kan niet stuk. De liefde tussen ons is onvoorwaardelijk. Dat is een ideale voedingsbodem, waardoor de inspiratie vlot kan stromen. 

Dylan werd wel eens aanzien als protestzanger. Als jij rond je kijkt, heb je dan ook nooit zin om een protestsong te schrijven?

Ik zou een mening kunnen vormen, maar er is zoveel kennis die elkaar tegenspreekt. Ik heb misschien wel een wetenschappelijk brein, maar de wetenschap spreekt zichzelf tegen vaak. Je kan niet meer weten wat nu waar is of niet. Iedereen zit dan maar op de ander af te geven, gevangen in het eigen gelijk. Maar wie heeft er gelijk? Ik weet dat nooit. Ik vind dat belachelijk. Toen ik zeventien was, dacht ik ook dat ik alles wist en snapte ik niet dat er geen oplossing werd gevonden voor alle shit in de wereld. Maar later leerde ik dat iedereen verschilt en je moet rekening houden met iedereen. Voor iedereen goed doen, gaat niet. 

Dylan heeft dat ook in de jaren zestig gezongen in My Back Pages: “Ah, but I was so much older then / I'm younger than that now.” Hij bedoelde dat hij als jongeman verzuurd raakte door alle ellende in de wereld, maar op iets latere leeftijd besefte hij waarmee hij allemaal bezig was: ze zijn allemaal hypocriet! 

Ik schrijf liedjes over de liefde en over mezelf, mijn vrienden en andere mensen. Ik probeer mijn wereld zo klein mogelijk te houden. Een maatschappelijke stempel drukken is niets voor mij. Ik weet dat ik mijn meningen (die ik echt wel heb) niet door de strot moet duwen van andere mensen. Ik heb geen behoefte om een bepaalde waarheid te verkondigen. De waarheid bestaat niet. Water is water en een steen is een steen, maar een mening en een gedacht, dat is voor iedereen anders. 

Er zijn tegenwoordig meer bands in Vlaanderen die een soort Americana spelen: The Calicos, Pauwel, Mooneye, BLUAI,... Hebben jullie contact met elkaar?

Ik zou het wel leuk vinden om door meer gelijkgestemde muzikanten omringd te zijn in België, maar als er al een scene ontstaat, is dat buiten mij om. Ik voel me daar geen deel van. Ik ben begonnen met dat soort muziek te maken, terwijl daar niet veel mensen mee bezig waren, maar nu zijn er inderdaad wel een aantal groepen. Ik vind dat tof, maar je bent dan ook kritisch tegenover die collega’s omdat je niet hetzelfde voelt, ook al is de muziek je genre. Ik heb bij veel mensen het gevoel: stop een keer met muziek maken, alsjeblieft! Ga iets anders doen! Aan de andere kant is het wel leuk dat de Belgicana een ding aan het worden is. 

Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen buiten mijn reeds gekende kring waar ik graag iets mee zou doen. En die mensen zijn eigenlijk vaak met totaal andere muziek bezig in eigen projecten dan wat ze met mij doen. 

Jullie gaan de plaat uiteraard ook live spelen. Welke plannen smeden jullie voor die shows?

Op het moment zelf doen we misschien iets geks, maar we plannen dat niet vooraf. Veel mensen doen dat, maar ik wil gewoon muziek spelen. We laten gebeuren wat gebeurt. We laten dat los. Zelfs de setlist ligt niet muurvast. Het speciale ligt voor mij in de magie die ontstaat door samen te musiceren. Mensen, die veel show verkopen, zijn misschien nogal onzeker of oncomfortabel over hun kwaliteiten als muzikant. Zij willen misschien gewoon een popster zijn, maar verwacht bij ons dus geen confetti, ook al zou ik ook wel graag bekender zijn en kunnen leven van mijn muziek.

Foto: Lucinde Wahlen