Teen Creeps - De lange weg omhoog

Eindelijk is daar dan die debuutplaat van de Gentse rockband Teen Creeps, waarop het behoorlijk lang wachten was. We voelden zanger-bassist Bert Vliegen aan de tand over het tot stand komen van ‘Birthmarks’, zijn eigen moedervlekken, en de bijhorende videoclips.

 

Voordat we het over Teen Creeps hebben: je bent één van de programmatoren van Absolutely Free Festival in Genk. Onlangs kondigde je vol trots Sun Kil Moon aan als één van de grote namen op de eerstvolgende editie in augustus. Wordt Teen Creeps ook nog aangekondigd?
Bert Vliegen: Dat zal een beetje moeilijk worden, hoe graag ik er zelf ook zou willen spelen. Dat zou toch neerkomen op belangenverstrengeling. Maar we gaan deze zomer zeker nog een paar toffe festivals aandoen.

 

Ga je er op vooruit?
Dat valt wel mee. Is ook moeilijk, weet ik uit ervaring. Er verdwijnen de laatste jaren festivals, terwijl er meer acts bijkomen om uit te kiezen. Pinkpop of Werchter zijn voor ons toekomstmuziek, maar we mogen tot dusver zeker niet klagen.

 

Ben je hoe dan ook tevreden met de receptie van de nieuwe plaat tot nu toe?
Ontzettend. We komen voor vele luisteraars toch nog altijd een beetje uit het niets. Dan is het heel fijn, als de recensenten in elk geval met je mee zijn.

 

De eerste negatieve bespreking laat nog op zich wachten, lijkt het.
Ja, he? Dat begint in het huidige licht van Dotan haast een beetje verdacht te worden.

 

We zagen jullie voor het eerst in 2014 op Incubate. Jullie spelen met andere woorden toch al enkele jaren. Markeert het verschijnen van ‘Birthmarks’ de echte geboorte van de band?
Dat is behoorlijk lang geleden. We waren destijds nog geen jaar bezig, denk ik. Die eerste periode en wat we toen uitbrachten, zijn zeker gewoon onderdeel van ons verhaal. Maar het klopt dat een album de oren toch meer doet spitsen. Voor ons is het vooral fijn dat we nu een groter ei kwijt kunnen en een stap vooruit zetten.

 

 

‘Birthmarks’ is een plaat vol herinneringen. Het viel op dat het oude materiaal van Teen Creeps schittert door afwezigheid. Was het een bewuste keuze om nummers als Take en The Point, die jullie live nog wel spelen, niet toe te voegen aan de tracklist?
Ja, die liedjes hebben we wel nog in nieuwe versies uitgeprobeerd, maar we merkten redelijk snel dat ze het niet haalden bij de vorige. Je moet weten dat we drie van de uiteindelijke negen songs op 'Birthmarks' relatief kort voor de opnames hebben geschreven. Maar het meeste was toen dus al ruim tweeënhalf jaar oud. We zijn op ons gevoel afgegaan en hebben sommige nummers letterlijk overboord gegooid ten gunste van meer cohesie. De plaat zou anders naar mijn idee ook te lang zijn geworden. Unravel en Will zijn de oudste nummers op de plaat. Good Intentions, Hindsight en Hemispheres de nieuwste.

 

De plaat is vlak voor kerst 2016 opgenomen op – inderdaad - een boot in Londen door Rory Atwell van de Nieuw-Zeelandse punkband Die! Die! Die! En dat in vijf dagen. Toch opmerkelijk dat 'Birthmarks' dan pas bijna anderhalf jaar later het licht ziet.
Wat daar allemaal tussen zat: kerstvakantie, een tour van Die! Die! Die!, een eerste mix die we wat vonden tegenvallen. Toen de plaat in mei 2017 uiteindelijk klaar was, krabden we ons achter de oren: OK, dus wie gaat dit nu uitbrengen? Vroeger deden we alles zelf. Nu merkten we dat het nogal wat voorbereiding vergt om als team het juiste moment voor een release te kiezen. Je moet immers ook nog artwork maken, merchandise, de pers benaderen, een tour plannen.

 

Niet om te veel op de zaken vooruit te lopen, maar wanneer kunnen we een vervolg verwachten? Jullie zouden al tamelijk wat nieuw materiaal op de plank hebben liggen als overschot van de opnames.
Er volgt geen ‘Amnesiac’, maar de nieuwe plaat komt er hopelijk snel aan. We hebben nog een zestal demo-opnames liggen van enkele maanden geleden, die we zelf in ons repetitiekot hebben gedaan. Ik geef je gelijk dat ‘Birthmarks’ lang op zich heeft laten wachten. Dus we zijn voornemens om ditmaal sneller door te pakken.

 

Jullie hebben de band vernoemd naar een nummer van No Age. Hoe beviel het om onlangs in Het Bos voor de eerste keer met hen samen te spelen?
Dat was heel erg leuk. Het Bos vroeg ons erbij, maar we waren zelf bang dat het misschien wat te veel voor de hand zou liggen. Maar nee: grote fans. En blijkbaar heeft No Age dat specifieke nummer ook weer vernoemd naar een of andere band, die drummer Dean Spunt nog kende van op de middelbare school. Jammer genoeg is er van hen geen enkele nalatenschap terug te vinden. Grappig wel dat de benaming Teen Creeps zo wereldwijd en door de jaren heen wordt doorgegeven.

 

Één van de meest krachtige en intense songs op de plaat is ongetwijfeld Will. Hoe krijg je het voor elkaar om zo een nummer toch zo tamelijk beheerst, haast onbewogen live te brengen? Is een mogelijke verklaring dat de teksten van Teen Creeps puur fictief zijn?
Dat kan het niet zijn: mijn teksten zijn namelijk juist autobiografisch.

 

Dat is een statement. Will lijkt in eerste instantie te gaan over een zekere bewondering die je koestert voor iemand. Wie bewonder jij?

Ik respecteer je interpretatie, maar wat mij betreft handelt de song eerder over het realiseren van een ideaalbeeld met betrekking tot je eigen persoonlijkheid. Of specifieker; de onmogelijkheid jezelf te veranderen, echt te zijn wie je wilt. Er zit de nodige zelfverachting in.

 

 

Des te opvallender hoe koeltjes en nuchter je tijdens shows het publiek aanspreekt. Nog even wat betreft de songteksten: in welk stadium worden die neergepend?
Tamelijk snel nadat we het instrumentale geraamte van een nummer af hebben. De andere bandleden worden anders ongeduldig. En als we het beestje geen naam geven, vergeten we de hele boel.

 

We zijn dan ook talige wezens. Laten we even uitzoomen naar het grotere geheel van ‘Birthmarks’, dat een verzameling heet te zijn van ontwrichtende episodes uit je jeugd. Kun je dat demonstreren aan de hand van een specifiek nummer?
Pff, dat is lastig. Het hangt er ook van af hoe breed je zoiets als je jeugd interpreteert.

 

Maak het jezelf wat gemakkelijker en richt je op je kindertijd tussen zes en elf jaar oud.
Hoewel ik geen wrok koester of trauma’s heb opgelopen, denk ik zeker dat de scheiding van mijn ouders in retrospectief erg vormend is geweest voor mijn karakter. Daar zit toch een bitter randje aan. Of dat nu direct te herleiden is naar een specifieke song… misschien nog het meest naar Good Intentions.

 

Je doet het integer en smaakvol. We zitten niet te wachten op een volgende Broken Home van Papa Roach.
Dank je. Laat me nogmaals benadrukken dat ik in mijn teksten poog om geen verwijten te maken. Ik wil enkel een decor schetsen. Dat ik put uit persoonlijke ervaringen, betekent ook niet dat alles treurig of melancholisch moet zijn, al helpt het in songteksten natuurlijk wel om één en ander wat te dramatiseren.

 

Eigenlijk zoek je voor jezelf een soort van catharsis op.
Daar zit wel iets in, ja. Onze repetities zijn ook zeer amusant. We hebben door de jaren heen inmiddels een heel universum aan inside jokes opgetrokken en lachen ons suf met zijn drieën. Ik denk dat dit ook beter gaat weerklinken in de muziek op de volgende plaat. Die vrolijk noemen is wellicht nog een brug te ver, maar er zit zeker meer lucht in de songs. Misschien ook omdat ik zelf simpelweg wat gelukkiger in het leven sta dan voorheen.

 

Nu is het zo dat jullie allen ook in andere bands zoals Sophia, Astronaute en Hypochristmutreefuzz hebben gespeeld of spelen, de één allicht commercieel succesvoller dan de ander. Hebben jullie non-muzikale bijbaantjes om in jullie levensonderhoud te voorzien?
Joram (de Bock, gitarist, nvdr) werkt fulltime als journalist. Ramses (Van den Eede, drummer, nvdr) klust bij in een café hier in Gent. Zelf ben ik eigenlijk louter met muziek bezig; ik geef nog gitaarles en werk als geluidstechnicus. Ik moet wel zeggen dat ik geluk heb in Sophia te zitten, een groep die het beginnersniveau ontstegen is en me als beroepsmuzikant een aardige duit oplevert.

 

Jullie hebben tot dusver twee video’s uitgebracht, voor Sidenote en Mercury. Komt er voor de derde single Hindsight ook nog een clip?
Sterker: die had normaal gezien al af moeten zijn.

 

Wel, dat past dan ook wel in de geest van de plaat, zullen we maar zeggen. Wat kunnen we verwachten?
De video bij Hindsight wordt de echte - of in elk geval meest professionele – van de drie. Daar gaan een regisseur en cameraman aan te pas komen. Hij ligt eigenlijk in het verlengde van de clip voor The Point.

 

 

Nu doe je de geniale clip voor Sidenote, waarin de zanger van El Yunque figureert, wel weinig eer aan.
Haha, wij vinden die zelf ook heel tof, maar niet iedereen weet de performance van Jules (Jordens, nvdr) even goed te waarderen. We merken dat de oprechtheid in bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk erg wordt geäpprecieerd, maar kregen hier in België toch ook te horen: “Ahja, stom dansje.” Maar ons doel was juist helemaal niet om het melig over te laten komen.

 

 

Ons deed het denken aan hoe we zelf als kleine jongen op de kamer stonden te playbacken voor de spiegel. Mooie tijden.
Voilá. Wat je in die video ziet, is eigenlijk de reactie waarvan wij alleen maar hopen dat we hem bij meer mensen kunnen losmaken, wanneer zij onze muziek beluisteren.

 

Teen Creeps treedt de komende tijd nog op in Antwerpen (04 mei – Costa), Leffinge (05 mei – De Zwerver), Rotterdam (12 mei – Roodkapje), en Maastricht (20 mei – Transformer).