Ozark Henry - Als je kinderen hebt, verandert je tijdslijn

Met zijn tiende album zet Ozark Henry opnieuw een stap in een richting die zowel vertrouwd als vernieuwend aanvoelt. Het nieuwste werk van Piet Goddaer omschreef hij als een “3D-geluidservaring”: intiem en ruimtelijk, spontaan en doordacht, experimenterend en melodieus. Het album weerspiegelt een kunstenaar die de eigen grenzen blijft verleggen. Het wordt dan ook erg uitzien naar de komende tour, die ook halt houdt voor een unieke live ervaring in het Koninklijk Circus.

Je hebt je tiende album een soort van 3D-geluidservaring genoemd. Hoe verschilt hij van eerdere albums? 

Piet Goddaer: Ik heb mijn plaat op deze manier gemaakt omdat het voor mij een nieuwe, veel natuurlijkere manier van werken is. Ze laat me toe sneller en intuïtiever te creëren, gewoon door bezig te zijn met geluid zoals we het ook in het dagelijks leven ervaren. Geluid heeft niet één, maar drie dimensies en daardoor kun je ruimte zelf als onderdeel van je compositie zien. Als een wezenlijk element van je werk. 

Zo klinkt het album tegelijk ingetogen en ruimtelijk. Hoe heeft die nieuwe techniek jou geholpen om muziek zo beeldend te componeren? 

Wat mij eigenlijk bezighoudt, is dat je de ruimte op zich kunt beschouwen. Als je veel ruimte hebt, kun je alles wat je qua klank maakt, gewoon laten bestaan zoals het is. En daarin zit de rijkdom. In één dimensie, zoals in een studio, heb je soms een idee om kleine, subtiele dingen toe te voegen, maar alles zit in dezelfde frequentie. Klanken botsen dan tegen elkaar waardoor je moet equalizen en heel chirurgisch moet ingrijpen zodat alles samen kan. Daardoor neem je altijd iets weg. Wanneer je echt aan het werk bent, heb je een bepaalde klank en die vertelt iets zoals hij is. Niet zoals hij nog moet worden en ook niet vanuit de gedachte dat er toch maar weinig van over zal blijven. Zelfs de kleinste geluiden ergens op de achtergrond hebben al een eigen aanwezigheid. Het mooie is net dat alles kan blijven zoals het is en zoals het bedoeld was. Dat is voor mij de grote verandering. Als ik vier of vijf uur gewerkt heb, dan heb ik ook gewoon wat ik heb. Ik hoef niet te denken aan wat nog gemixt of bijgestuurd moet worden. Het verandert niet zoveel meer na de creatie. 

Je doet op dit album bijna alles zelf, van idee tot uitvoering. Welke vrijheid of uitdagingen brengt dat met zich mee tijdens het creatieve proces?

Het gaat er niet om dat ik per se alles zelf wil doen uit een soort koppigheid. Het komt gewoon door die manier van werken. Soms begin ik aan een nummer met het idee: ik maak een maquette en dan voel je bijna al meteen een finale versie in die eerste schets zitten. Dat is meer en meer de manier waarop ik naar mijn werk kijk. Je hebt een idee, een moment van inspiratie en als je alles zelf kunt uitvoeren, gaat het vooruit. Ik vind het heerlijk dat, wanneer ik een idee heb, ik dat redelijk snel kan realiseren. De meeste nummers op deze plaat zijn dan ook heel spontaan ontstaan. Vaak werk ik enkele uren aan een nummer en dan is het gewoon klaar. 

Veel van die nummers vertrekken vanuit persoonlijke thema’s. Het is een vrij kwetsbare plaat. Is dat voor jou extra belastend?

Voor mij voelt dat niet moeilijker dan anders. Wat misschien meer opvalt, is de periode waarin ik zit en wat ik meemaak. Dat tekent de muziek vanzelf. Misschien ben ik minder cryptisch dan vroeger, waardoor het allemaal wat duidelijker leest. Het is effectief heel persoonlijk. Spontaniteit is daarbij voor mij heel belangrijk. Wanneer je een werkwijze vindt waarin je snel kunt werken zonder te lang stil te staan of te veel te reflecteren, ben je volledig gefocust in dat ene moment. De uitkomst draagt diezelfde energie in zich: eerlijk, direct en authentiek. Je gaat minder denken in termen van: “Moet ik dit anders verwoorden?” Je laat dat los en daardoor zeg je precies wat er op dat moment gezegd moet worden. Er zijn natuurlijk altijd dingen waarvan je vindt dat ze niet op een plaat thuishoren. Die grens ligt voor mij vooral in wat je spontaan uit de muziek voelt ontstaan. Daarin leg ik mezelf niet echt beperkingen op. 

Hoe ga je om met actuele politieke of maatschappelijke thema’s in je muziek?

Omdat er politiek gezien zoveel gebeurt, sluipen die dingen soms vanzelf in nummers. Ik vraag me dan af of ik dat expliciet wil laten staan. Zulke thema’s hangen vaak heel sterk vast aan de tijd en dan kan een nummer nu relevant zijn, maar volgend jaar misschien niet meer. Ik vind dat een song tijdloos moet kunnen zijn. Het mag duidelijk zijn in welke periode het gemaakt is, maar je moet niet het gevoel hebben dat je de betekenis kwijt bent zodra je de context van die tijd niet meer kent. Dat is voor mij de voornaamste reden om soms bepaalde expliciete referenties weg te laten. Al gebeurt dat eigenlijk niet zo vaak.

Toch durf je af en toe standpunten in te nemen over de selfie-cultuur of over het egoïsme in onze samenleving. Hoe probeer je dat via je muziek aan de kaak te stellen?

Dat zit er op één of andere manier altijd wel in. Ik heb Godspeed gemaakt, toen weer een klimaatconferentie compleet mislukte en er nog altijd ontkenners waren van de klimaatverandering, ondanks alles wat de wetenschap ons duidelijk maakt. Dat nummer vertaalt precies hoe ik me daarover voelde. Als je erbij bent, hoor je dat expliciet. Als je dat niet weet, lijkt het alsof het over iets anders gaat, alsof het een soort goede reis is die je moet maken ondanks alles wat er gebeurt. Veel mensen interpreteren het positief, maar in werkelijkheid ging het nummer over iets heel concreets: hoe in Amerika bedrijven enorm investeren om wetenschappers, die de feiten duidelijk aantonen, weg te zetten als ketteraars, doemdenkers of sceptici. Dat is altijd wel de ondertoon die ik erin probeer te leggen. Ik ben waarschijnlijk altijd een beetje cynisch geweest en dat merk ik nu ook. Ik zie hoe rechts steeds meer terrein wint, hoe fascisme in allerlei vormen aanwezig is en hoe dat soms ontstaat vanuit de democratie zelf. Als je tussen de regels leest, wordt dat duidelijk. Dat is waar ik nu, na alles, ben aangekomen.

In een andere interview vertelde je dat sinds je kinderen hebt, je meer streeft naar maatschappelijk engagement in je muziek. Is dat ook een evolutie die jij opmerkt bij jezelf? 

Niet alleen in mijn muziek, maar ook in mijn leven voel ik me meer verantwoordelijk om me uit te spreken, om over dingen na te denken en ze niet aan me voorbij te laten gaan. Vooral als je kinderen hebt, verandert je tijdslijn. Je denkt niet meer alleen van: “ik kan er toch niets aan doen”, of: “ik ben er niet meer direct bij betrokken”. Die passiviteit heb ik niet meer. Ik voel een duidelijke nood aan actie. Als we willen voorkomen dat bepaalde dingen uit de geschiedenis zich herhalen, moeten we ons uitspreken, ons verenigen als gemeenschap en ons actief daartegen verzetten.

In de muziek heb je een goede mix gevonden tussen de ingetogen, desolate sferen en de melodieuze variatie. Hoe vind jij die balans tussen experimentele muziek en heel toegankelijke popsongs? 

Dat is wellicht een beetje mijn DNA. Op één manier ben ik gewoon een singer-songwriter. Alleen is mijn instrument geen gitaar of piano, maar een klankbad waarin ik mijn verhalen vertel. Ik denk dat mijn Paramount-project dat ook heeft laten zien. Sommige mensen vinden dat misschien herkenbaarder en kunnen daardoor de waarde van een nummer beter zien, maar voor mij is dit echt mijn DNA. Ik vind het leuk om op die manier te werken. Het geeft me een gevoel van uitdaging en ambitie. Een song in een abstract kader plaatsen, dat blijft voor mij een spannende opgave. Ik zie het altijd als een soort koorddans: als je gitaar of piano speelt, hangt dat koord twintig centimeter van de grond. Wat ik doe, is datzelfde koord honderd meter van de grond hangen. Die spanning vind ik prachtig.

Binnenkort mag je twee keer spelen in één van de mooiste zalen van België: het Koninklijk Circus. Ik neem aan dat je daar heel erg naar uit kijkt.

Absoluut! Ik kijk daar enorm naar uit en ben er ook heel dankbaar voor. Ik ben al zo lang bezig, heb ondertussen een pauze genomen en toch weet mijn publiek me nog altijd te vinden. Dat vind ik bijzonder. Ik heb ook een geweldig team om me heen verzameld om de plaat te brengen, maar ook een ruime selectie van mijn oudere werk. Ik kan rekenen op Sep François van The Colorist Orchestra en Yong Yello, Hanne Torfs, bekend van haar project Fortress en ook actief bij School is School naast Sarah Pepels, vroeger de andere helft van Portland. Als we samen spelen, ontstaat er echt een geweldige klik. Het is een mooie, intense energie om op het podium te staan in een beperkte setting, al gebruiken we daarbij een heleboel instrumenten. Op het podium zijn we dus met vieren heel actief en dat geeft ons ook de ruimte om bij alles betrokken te zijn. Soms heb je bij muziek het moment waarop je juist sober moet zijn om iets tot zijn recht te laten komen, maar in grotere bezettingen gebeurt het vaak dat er mensen zijn die weinig te doen hebben. Wij hebben bewust gekozen om met minder mensen veel te doen. Het geeft ons een intensere, dynamische podiumervaring.

Ben je een controlefreak en ligt alles op voorhand vast of is er ruimte om nog wat te experimenteren tijdens het concert?

Er is altijd ruimte. Je moet altijd open staan voor wat er kan gebeuren en wat je kan inspireren. Soms, als je een nummer een paar keer speelt, gebeurt er iets waardoor je denkt: wauw, dat is stukken beter en dan durf ik daar in mee te gaan. Zo evolueert een nummer continu. Live spelen is juist daarom zo leuk: het evolueert constant en blijft in beweging. Voor degenen die vaker komen kijken, zorgt dat ervoor dat er altijd iets nieuws te ontdekken valt. Die evolutie is merkbaar en voelbaar en dat maakt elk optreden weer uniek.

Wanneer stap jij met een goed gevoel van het podium na zo'n concert? 

Eigenlijk draait het erom dat we kunnen tonen wat we voorbereid hebben en wat er in de muziek zit. Als we dat kunnen laten zien, dan volgen de mensen vanzelf. Dan voel ik echt dat we heel genereus zijn geweest. En dat wil ik ook. Het wordt een lange set van ongeveer dertig nummers en dat is intensief. Ik ben ook dankbaar voor het publiek dat me blijft volgen en Ik weet dat wat ik soms doe kan polariseren, waarschijnlijk ook omdat het succes heeft. Anders zou dat niet zo zijn. Toch zijn er mensen die bewust kiezen om mijn platen te kopen, naar optredens te komen en te omarmen wat ik doe. Dat geeft me het gevoel dat ik me als artiest altijd kan blijven ontwikkelen, met de ambitie om steeds beter te worden in wat ik specifiek doe. Dat vind ik fantastisch. Op het podium, als je je publiek ontmoet, word je je daar nog bewuster van. 

Opvallend is dat je naar je publiek veel communicatiever bent dan vroeger. Hoe verklaar je die evolutie?

Ik maak nu inderdaad echt contact met mijn publiek op een manier die ik vroeger misschien niet zo bewust deed. Voorheen dacht ik dat mensen vooral luisterden naar waar ik naartoe zong, maar nu voel ik dat contact veel directer. De laatste vijf jaar ben ik ook echt een zanger geworden. Misschien kwam dat door Covid. Die eerste optredens waren vreemd: tafeltjes van twee of vier met anderhalve tot twee meter afstand. Het voelde onnatuurlijk, maar dat leerde me keuzes te maken en contact te zoeken. Ik ben blij dat ik dat nu kan doen. Vroeger deed ik dat niet. Mensen zeiden me dat er weinig bindteksten waren, maar alles wat ik zing, komt van diep, is persoonlijk en het publiek kent die muziek. Ik zie het ook in de reacties. Bij bepaalde nummers voel je ontroering. Die communicatie is er en verbindt ons. Op het podium zing ik niet voor mezelf, ik zing voor het publiek. Muziek is een taal. Ik probeer die zo goed mogelijk te spreken zodat we elkaar echt verstaan. Op dat moment zitten we samen op een eiland en de muziek van die avond verbindt ons.

Ozark Henry Live

NOV 14 — Cirque Royal, Brussels
NOV 15 — Cirque Royal, Brussels
FEB 04, 2026 — Ha Concerts, Ghent
FEB 06, 2026 — Wilde Westen, Kortrijk
FEB 08, 2026 — De Casino, Sint-Niklaas
FEB 13, 2026 — Het Depot, Leuven
FEB 14, 2026 — Bootstraat, Hasselt
FEB 19, 2026 — De Roma, Antwerp
FEB 20, 2026 — Cactus Club, Brugge
FEB 27, 2026 — Reflektor, Liège
FEB 28, 2026 — Paradiso Noord, Amsterdam
MAR 05, 2026 — den Atelier, Luxembourg-City
MAR 06, 2026 — Centre Culturel, Soignies
MAR 07, 2026 — La Scène Intermills, Malmedy

Alle concertinfo: https://fkpscorpio.be/en/artists/detail/ozark-henry/