Lone Blue Heron - daFestival: Merci voor de trap onder mijn gat

Paul Lamont is een muzikant met vele levens. Ooit deel van de noiserockband Hitch, maar tegenwoordig vooral actief bij Grand Blue Heron en het gestripte solo-project Lone Blue Heron. Van onder die Americana-hoed komt hij zondag vanuit zijn kelder je woonkamer ingestreamd, maar nu geeft hij al zijn kijken op de dingen (en licht hij al een tipje van de sluier op over zijn sessie).

Hoe stel je het in deze periode van quarantaine? Al (muzikaal) zotte dingen ondernomen? Welke?

De twee bands, waar ik in zit, draaien momenteel op een laag pitje. Grand Blue Heron is even de coma nabij door de crisis. Met Harvesters zijn we wel nummers aan het schrijven en aan het uitwisselen.

Lone Blue Heron kan ik op mijn eentje in mijn kot doen en loopt zoals steeds eigenlijk gewoon verder. DaFestival is muzikaal zowat het “zotste" tot nu toe, omdat ik een heel pak oude nummers laat vallen en daarom wel verplicht ben om de nieuwelingen af te werken. Merci voor die trap onder mijn gat, trouwens. 

Werk je intussen aan nieuwe songs? Zo ja, kan je daar al iets over zeggen?

De Harvesters-set zit nu, denk ik, zo goed als in elkaar. ’t Is een nieuwe band. Dus het zijn allemaal nieuwe nummers die ergens tussen roots en noise liggen. Na de lockdown zal er waarschijnlijk een periode van muzikaal drilwerk komen en gaan we de eerste optredens op poten zetten. Mogelijk beginnen we ook al een keer uit te kijken om een seven inch uit te brengen. ’t Kan ook een usb-stick worden. Of een novelle waarin we onze nummers prozagewijs beschrijven. We gaan nog zien wat het meest haalbaar is.

Grand Blue Heron zit ondertussen een halve nieuwe set verder. Moeilijk om uit te maken op dit ogenblik wanneer we daarmee rond geraken. De lockdown is nog niet aan zijn einde toe en de zomer is sowieso een luwe periode voor ons.

Lone Blue Heron: daarmee zou het toch de bedoeling zijn om in het najaar een aantal keer een nieuwe set op podia of in livings te brengen. Boek mij en ik breng u mijn diepste zieleroerselen in een gezellig kader.

Hoe hard komt deze crisis aan? Financieel? Commercieel? Persoonlijk?

Zowel mijn vriendin als ik werken eigenlijk gewoon door, maar dan van thuis uit. Qua financiën is er voor ons niet zo’n groot verschil. Het is wel aanpassen aan het feit dat er niet kan gerepeteerd worden en dat optredens bezoeken of in platenbakken snuisteren er niet meer bij is op dit moment.

Aan de andere kant: onze grootouders hebben een oorlog overleefd met nog veel minder. Dus je zult mij niet snel horen klagen. We hebben nog het geluk dat we alles hebben wat we nodig hebben. We komen er wel door. Veel respect trouwens voor alle mensen die nu wel nog volop in the field bezig zijn om anderen erdoor te helpen. En daarmee heb ik het niet alleen over het medisch of verzorgend personeel, maar ook over de straathoekwerkers, de leerkrachten die nu uitdokteren hoe de leerlingen toch nog de gemiste tijd kunnen inhalen, de mensen op de communicatiediensten die ervoor zorgen dat er toch enige duidelijkheid in de chaos aan voorschriften en nieuws is,... Hats off to them!

Zijn er al plannen voor nadien? Zo ja, welke?

Ik maak zelden plannen. Da’s een voordeel dat soms een nadeel is. Na de lockdown gewoon de draad weer oppikken en zien waar we komen.

Van wie zou je graag een inhouse-concert zien? Belgisch? Internationaal?

Voor mij mag dat John Prine zijn, omdat ik naar aanleiding van zijn overlijden weer veel naar zijn muziek zit te luisteren. Omdat dat dat nu dus wat moeilijk wordt, kan ik zijn Tiny Desk Concert als inhouse aanraden. Zeer de moeite waard. Bij wijze van tribute doe ik zondag op daFestival een nummer van de man (!).

Of anders Crosby, Stills, Nash & Young. Dat zou ook wel zwaar de moeite zijn, mochten ze nog door hetzelfde deurgat kunnen.

Dichter bij huis: geen idee. Technotronic op mandoline? Blackup met een brassbandbezetting. Shit ja, dat zou de max zijn, eigenlijk. Eentje dat op mijn lijstje staat is Birds That Change Colour. Maar zie: die krijgen we zondag bij jullie al te zien. Alles geregeld dus.

Foto: Sammy Van Cauteren