Hitch - Het gevoel van voldoening is heel verslavend

‘Clair.Obscur’, zo luidt de kunstzinnige en gelaagde titel van het nieuwe album dat Hitch zopas op ons afvuurde. Het resultaat is een plaat met een grote melodieuze verscheidenheid. Hitch is met hun vijf albums wellicht het strafste bewijs dat de Kortrijkse muziekscene zeker niet moet onderschat worden. Zanger-gitarist Mich Decruyenaere heeft het met ons over grenzen durven verleggen, het surrealisme van touren door Amerika en de band als een huwelijk.

 

Waarom duurde het drie jaar vooraleer het nieuwe album er was?
Mich Decruyenaere: Met de vorige plaat 'We are Electric!' hebben we vrij lang getourd. Maar tijdens die drie jaar hebben we niet stilgezeten. We zijn constant nummers blijven maken. Olivier en ik waren ook met andere muziekprojecten bezig. Bovendien was het de bedoeling om de plaat anders te laten klinken dan de vorige. Het fijne aan Hitch is dat we een eigen sound hebben, maar nooit echt koppig blijven vasthouden aan één bepaald geluid. Als je maar met drie in een band speelt, krijg je al snel met allerlei beperkingen te maken. We wilden onderzoeken hoe we ons geluid konden aanvullen zonder onze eigen sound uit het oog te verliezen. Paul (Lamont, bass - nvdr) zingt nu meer en we gebruiken soms samples. Dat verrijkt onze nummers.

Zijn jullie deze keer anders te werk gegaan?
'Clair.Obscur' is in tegenstelling tot de vorige plaat een echte studioplaat geworden. Met 'We are Electric!' was het de bedoeling om onze livesound op plaat te krijgen. Nu wilden we een afgewerkt product, iets met een eigen verhaal. Daardoor duurde het hele proces langer. Hein (Devos, geluidstechnicus - nvdr) heeft de plaat hier in Kortrijk opgenomen. Dan gingen de tapes richting Texas waar John Congleton (Modest Mouse, ... nvdr.) de plaat in zijn studio mixte waarna Alan Douches (Ben Folds Five, ... nvdr.) de plaat masterde in New York. Het is uniek in de carrière van Hitch dat we twee derde van het opnameproces uit handen gegeven hebben. Maar soms moet je afstand durven te nemen om een nieuw niveau te bereiken. Zelfs het artwork werd deze keer uitbesteed aan Knapfla, een kunstenares uit Rijsel. We hebben gekozen voor mensen waarvan we wisten dat ze het beste uit onze band zouden halen. Zelf zijn we dan ook heel trots op dit album. De plaat is af en het heeft met momenten bloed, zweet en tranen gekost, maar daarom is het ook een heel eerlijk album. Het gaat echt weer alle kanten uit.

Vanwaar de beslissing om deze keer samen te werken met John Congleton?
We kenden John al een tijdje. In de States hebben we met zijn band, The Paper Chase, getourd. Ik heb hem altijd in mijn achterhoofd gehouden als een mogelijke producer voor een van onze platen. De platen die hij eerder producete, klinken ongelooflijk goed. Bovendien weet hij hoe we live klinken en hoe we moeten klinken. Het duurde even vooraleer iedereen voorstander was om de mixing uit handen te geven, maar achteraf gezien was dat wellicht de beste beslissing. John heeft ons geluid naar een nieuw niveau getild. Ook het masteren van de plaat door Alan Douches was heel belangrijk. De DIY-attitude is nog altijd kenmerkend voor onze muziek. Dat is een rode draad door Hitch en Vlas Vegas (label waar Mich zelf ook voor werkt, nvdr.) Maar we willen daar niet koppig aan vasthouden. John en Alan zijn absolute specialisten.

In jullie vijftienjarig bestaan lijkt het een constante te zijn dat jullie steeds gewoon jullie zin doen.
Het feit dat we al zo lang bestaan is daar ook een rechtstreeks gevolg van. Als je in een band speelt, moet je in de eerste plaats je ei kwijt kunnen. Het heeft ook veel te maken met stoom aflaten. We hebben alle drie een fulltime job, kinderen, druk gevulde agenda's, ... . Als je dan op een podium staat waar je jezelf drie kwartier volledige kan geven, is dat gevoel van voldoening achteraf ongelooflijk fijn en heel verslavend. Ik vind het zelf ongelooflijk dat ik bijna de helft van mijn leven in deze band zit. Zolang we met z'n drieën op dezelfde lijn staan, gaan we ermee door. Omdat ik zelf betrokken partij ben bij Vlas Vegas wordt er ook geen druk van labels uitgeoefend. Het is een democratische organisatie waar een groep vrienden nog altijd samen over de zaken beslissen.

Het lijkt alsof je met je stem veel meer kanten uitgegaan bent.
Paul neemt nu ook een groot deel van de vocals voor zijn rekening. Bovendien zijn we niet bang om daarmee te experimenteren. Alles moet kunnen. Dat was ook een van de uitgangspunten bij de productie van de plaat. Als zanger moet je durven deel te nemen aan dat proces. Ik trek meer registers open en op bepaalde nummers zing ik nu. Vroeger schreeuwde ik vooral heel hard. (lacht)

Geeft de albumtitel de gelaagdheid van jullie muziek weer?
Ik kwam de term jaren geleden tegen in een boek over schilderkunst en ik vond dat vooral goed klinken. Het is een term die past bij Hitch. Ik vond gewoon dat de term de songs goed dekt omdat het geluid van de plaat van heel donker en venijnig naar melodieus en mysterieus evolueert. Je kan de nummers met kleuren vergelijken: tussen zwart en wit zit een hele reeks schakeringen. Dat houdt bijvoorbeeld verband met de gemoedstoestand waarin je verkeert als je een bepaalde song aan het maken bent.

Dat clair obscur zit trouwens ook in het ontwerp van de albumhoes.
Voilà. Het is een term die meteen grafische connotaties oproept. De hoes moest vrij sober zijn met hier en daar inderdaad een kleuraccent. Knapfla is er perfect in geslaagd om het geheel grafisch om te zetten. Nadien heb ik zelf de lay-out voor mijn rekening genomen. Vooral op vinyl komt het artwork volledig tot zijn recht. Ik vind het zeer belangrijk dat alles een consistent geheel vormt.

Hoe kritisch en perfectionistisch zijn jullie?
Zelf ben ik vrij kritisch voor wat we doen. Met de jaren wordt dat alleen maar erger, want je wilt de lat telkens hoger leggen. Bovendien word je ook meer beïnvloed door nieuwe zaken, wat het er niet gemakkelijker op maakt. Al die verschillende invloeden moet je dan kwijtraken in je muziek. Als je met een band begint, zit je in de beginfase al snel op dezelfde lijn. Later komt het erop neer om de verschillende smaken en invloeden te bundelen tot een geheel. Als er één iemand twijfels heeft, gaat het nummer onherroepelijk de vuilbak in.

Jullie muziek gaat heel breed. Waar komen al die invloeden vandaan?
Muziek, kunst en het leven zelf natuurlijk. Dat verklaart waarom we muzikaal een vrij breed spectrum bespelen. Ik begrijp niet dat bands telkens opnieuw hetzelfde truckje herhalen of niet durven experimenteren met hun geluid. Wij dagen onszelf op dat vlak graag uit.

Naar welke muziek luisterde je tijdens het maken van 'Clair.Obscur'?
Naar de meest uiteenlopende dingen: Converge, Fuck Buttons, DÄlek, ..., maar ook naar Pissed Jeans en Phosporescent. Naar oudere bands als My Bloody Valentine en The Jesus and Mary Chain. Dat er nogal wat reverb op de plaat staat, is wellicht een gevolg van het feit dat we naar groepen als A Place To Bury Strangers luisterden (lacht).

Jullie spelen af en toe in Amerika. Daarover hoor je de meest waanzinnige verhalen.
Touren in de States is in de eerste plaats heel zwaar en lastig. Je hebt er een overload aan bands en je wordt er meestal als stront behandeld. Wij hebben geluk dat we er de juiste mensen kennen die voor ons zorgen en onze tour regelen. Met een bestelwagen door de Midwest toeren kan ook heel surrealistisch zijn, alsof je constant in een film rondwandelt. South by Southwest in Texas was het zotste festival waar we ooit gespeeld hebben. Dat is de Gentse Feesten maal duizend en na drie dagen moesten we er weg of we werden echt gek.

Ik las in een vroeger interview dat jullie niet graag terugkijken op het verleden. Waarom niet?
Toen we tien jaar bestonden, hebben we wel een show georganiseerd waar we twee sets speelden: een oldschoolset en een recente set. Het was leuk om nog eens oudere nummers te brengen, maar we focussen toch vooral op het heden. Wel overwegen we om weer wat oudere nummers op te frissen en in de set te steken.

Jullie hebben intussen toch al heel wat bereikt of is dat gewoon een kwestie van gezonde bescheidenheid?
Mensen die ons een beetje kennen, weten dat we hier enorm veel tijd en energie insteken en op die manier kan je ook iets bereiken. Na bijna vijftien jaar staan we er als band nog steeds. Op zich is dat al iets om trots op te zijn. Maar we zijn West-Vlamingen en we hebben de voetjes nog steeds stevig op de grond.