Leni - In mijn muziek kan ik die innerlijke stem laten doorklinken die in het gewone leven minder vaak hoorbaar is

De debuut-ep van Leni, het soloproject van de Gentse muzikante Eline Mabilde, klinkt als een nachtelijke autorit: soms mijmerend en weemoedig, dan weer uitbundig en vrij. Waar ze eerder de sporen verdiende bij artiesten als Merdan Taplak en Sarah Ferri, kiest ze nu resoluut voor haar eigen muzikale pad. Met een achtergrond in de jazz en een voorliefde voor dreampop, warme synths en catchy melodieën, balanceert Leni tussen licht en donker, melancholie en hoop. De muziek voelt als een intieme reis door haar eigen hoofd en hart.

Hoe is het alter ego Leni ontstaan en waarin verschilt zij van de echte Eline?

Leni: Ik heb ervoor gekozen om mijn ep niet onder mijn eigen naam uit te brengen. Ik vond Leni gewoon een mooie naam, iets wat goed klonk en tegelijk nog een link had met mezelf. Het is een soort anagram van mijn eigen naam. Ik wilde ook dat het niet volledig samen zou vallen met wie ik als persoon ben. Niet omdat het minder oprecht is, want het is nog altijd mijn muziek, mijn verhalen, maar door een alter ego te creëren, voel ik me als artiest en performer net iets vrijer. Het geeft me de ruimte om verschillende kanten van mezelf te tonen zonder dat het altijd direct aan Eline Mabilde moet gelinkt worden. Vandaar dus die keuze.

Jij noemt je muziek een soort van rit van schemer naar nacht. Hoe vertaal je dat gevoel naar tekst en muziek?

Ik vind het belangrijk dat mijn ep verschillende sferen en vibes omvat. Doorheen de vier poppy nummers voel je veel hoop, al borrelt er af en toe een subtiele donkere ondertoon op. Dat zoekende gevoel komt ook sterk naar voor. Die melancholische, dromerige synthpop met een vleugje optimisme typeert het best wat ik met deze plaat wilde maken. Ik vind het ook belangrijk om dat gevoel niet alleen via de teksten, maar ook via de muziek over te brengen. Als je bijvoorbeeld luistert naar Always Keep It Real, dan klinkt dat nummer duisterder dan de rest en tegelijk zit er ook iets filmisch in. Voor mij heeft het bijna iets "jarentachtigs" door die typische synthpartijen. Daarnaast heb je dan Moonshot Baby, dat een soort zorgeloosheid oproept, bijna als een golf van escapisme. Dat gevoel wordt volgens mij mee versterkt door de uitzinnige strijkers en het pulserende ritme. Op die manier probeer ik niet alleen auditief, maar ook visueel iets los te maken bij de luisteraar.

Hoe ben je tewerkgegaan bij het schrijven van de songs?

Het schrijven van deze plaat is eigenlijk allesbehalve een lineair proces geweest. Er waren heel wat pauzes, twijfels en herschrijvingen. Mijn sound is echt gegroeid uit een bepaalde traagheid en het durven zoeken. Één nummer, Silver Fire, is zelfs al jaren oud en heeft verschillende versies gekend. Maar uiteindelijk was het voor mij duidelijk dat Always Keep It Real het vertrekpunt moest worden. Dat nummer heb ik op één avond geschreven en het heeft van alle tracks het meeste betekenis voor mij. Het gaat over het onderduiken in die ontwrichtende roes die liefde soms is. Op een bepaalde manier heeft het schrijven van dat nummer ook een therapeutisch effect gehad. Het kwam echt recht uit het hart en heeft me door een donkere periode geholpen. Net daarom is het zo belangrijk voor mij omdat het niet alleen muziek is, maar ook iets dat me persoonlijk heeft gedragen.

Je balanceert tussen melancholie en hoop. Is dat iets waar je ook naar op zoek gaat in je muziek?

Ik denk dat het allemaal vrij vanzelf is gekomen vanuit een soort zoeken. Ik vermoed dat het iets is wat veel mensen herkennen. Die zoektocht stopt waarschijnlijk ook nooit en misschien is dat maar goed ook, want net dat houdt het maken van nieuwe dingen boeiend en vruchtbaar. Voor mij heeft die zoektocht me alleszins dichter bij mezelf gebracht. Ik weet niet of dat bewust is gebeurd. Ik denk dat het vooral is, omdat ik heb leren vertrouwen op mijn eigen gevoel, mijn innerlijke stem en ook heb leren loslaten, iets wat ik nog steeds moet blijven oefenen. Ik ben van nature een twijfelaar en neem zelden snel beslissingen. Alles moet rijpen. Daarbij ben ik ook nogal perfectionistisch en leg ik de lat voor mezelf hoog. Er zijn al heel wat demo’s en zelfs afgewerkte opnames geweest die ik uiteindelijk weer heb opgeborgen. Het heeft dan ook even geduurd voor ik de ruimte voelde om met deze deze debuut-ep naar buiten te komen. Wat ik nu zo fijn vind aan dit project, is dat het me de vrijheid geeft om dingen te creëren vanuit een andere hoek. Zo kan ik misschien ook een andere rol aannemen dan wat mensen van me gewend zijn in het dagelijkse leven. In mijn muziek kan ik bepaalde dingen kwijt. Ik kan die innerlijke stem laten doorklinken die in het gewone leven misschien minder vaak hoorbaar is. Dat is wel iets wat ik koester.

Je haalt inspiratie uit het werk van mensen als Lana Del Rey en Kate Bush. Die invloeden hoor je ook wel in jouw muziek. Wat trekt je aan in hun werk?

Voor deze ep weet ik niet of ik echt bewust met bepaalde invloeden ben gaan werken, al vind ik het wel mooi dat mensen vaak Lana Del Rey noemen. Dat is een artieste die ik zelf ook fantastisch vind. Of haar muziek mij echt gestuurd heeft in het schrijven van mijn eigen nummers, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Ik heb sowieso een heel brede muzieksmaak. Ongetwijfeld sijpelen die genres, bewust of onbewust, door in mijn muziek. Mijn achtergrond in jazz aan het conservatorium zal er ook wel ergens in weerklinken, maar evengoed ben ik grote fan van de puurheid van artiesten als Nick Cave en PJ Harvey en de warme, etherische sfeer van iemand als Kate Bush of Prince. Een album dat me bijvoorbeeld tijdens het schrijfproces van de ep erg geraakt heeft, is 'The Line Is A Curve' van Kae Tempest, zo krachtig in zijn eerlijkheid. Er is gewoon zoveel variëteit in de muziek, die ik beluister, en ik geloof dat al die invloeden toch iets achterlaten. Wat voor mij vooral belangrijk is, is dat ik geen kopie wil zijn van iemand anders. Ik blijf zoeken naar mijn eigen klank, mijn eigen verhaal. Natuurlijk kan je niet om invloeden heen, die komen sowieso je wereld binnen.

Kreeg je die muzikale vibe ook in je opvoeding mee?

Thuis stond er altijd muziek op. Mijn vader speelde gitaar en we zongen met het hele gezin nummers van The Beatles, Abba en The Mama’s & The Papa’s in de woonkamer. Daardoor heb ik van jongs af aan een zwak gekregen voor toegankelijke popmuziek, maar wel met een nostalgische en catchy ondertoon. Daarnaast zong ik als kind al in het koor toen ik acht was. Vanaf mijn elfde zong ik mee in de coverband van mijn vader. Daarna volgden er verschillende projecten met andere muzikanten, waardoor ik een beetje als een muzikale zwerveling door verschillende stijlen en ervaringen ben gegroeid. Daar ben ik enorm dankbaar voor, want die muzikale familie en die vroege onderdompeling hebben er mee voor gezorgd dat ik vandaag mijn eigen verhaal kan brengen.

Nummers moeten ook live gespeeld worden. Wat mogen we van een live show verwachten?

Ik wil mezelf uitdagen als songwriter en nieuwe muziek blijven maken, iets waar ik nu opnieuw volop mee bezig ben en enorm van geniet. Anderzijds kijk ik ook enorm uit naar meer live spelen en mezelf als performer verder ontwikkelen. Op dit moment speel ik solo, wat best spannend is, maar het heeft me al mooie kansen opgeleverd. Zo speelde ik bijvoorbeeld in het voorprogramma van Madou en Ian Clement, wat echt toffe ervaringen waren. Live werk ik met elementen als een drumcomputer en synths. Het is op een bepaalde manier groovy, maar tegelijk ook wat minimalistischer en intiemer dan wanneer je met een volledige band speelt. Toch hoop ik in de toekomst beide te kunnen combineren, want het zijn echt twee totaal verschillende ervaringen en ik denk dat ik in beide nog veel te ontdekken heb. Op 20 juni organiseer ik mijn eigen releaseshow, samen met een fantastisch team. Het wordt een bijzondere avond op een unieke locatie, een atelier in Gent, en ik kijk er enorm naar uit om daar mijn ep live voor te stellen. Voor wie benieuwd is naar de details: alles staat op mijn Instagrampagina. Check!