KID. - Het geluid van analoge synthesizers is een heerlijk niemandsland tussen akoestisch en digitaal

Met 'Analogue Outtakes' laat de Peltenaar Terry Beks, alias KID., de luisteraar toe om zijn creatieve klankwereld binnen te stappen. Daar bestaan de weides uit warme, analoge synths, de bossen uit zomerse, akoestische flarden en hangt de lucht vol met de vraag: wat is de perfecte symbiose tussen analoog en digitaal?

Om de context te schetsen: 'Analogue Outtakes' is het vervolgalbum op 'Analogue Humans' uit begin 2025, wat ook als soundtrack diende op de gelijknamige arthousefilm. Op Outtakes grijpt KID. terug naar de collectie originele tracks, waarvan een gedeelte uiteindelijk niet gebruikt werkt in de film. De albums zijn dus onlosmakelijk verbonden, en dat is duidelijk te horen.

Op 'Outtakes' komen dezelfde knisperende, warme, analoge synthesizers terug, die constant in een dans lijken met flarden akoestische instrumenten. Het is de rode draad doorheen het hele project en vormt ook het hart van dit album. Een goed voorbeeld zijn nummers zoals We’re All (feat. Joy Adegoke), waarbij de zoemende synths als leidraad doorheen een warme mix van akoestische samples dienen. Het belangrijkste counterpoint zijn de stemmen, die met hun menselijkheid lijnrecht tegenover de digitaliteit van de elektronische instrumenten staan. Maar de stemmen zweven doorheen de track, alsof ze zelf samples zijn waar de analoge luisteraar nooit echt vat op krijgt. En daar is dan weer die grens tussen analoog en digitaal waar KID. zo van houdt. Niet verwonderlijk dat deze versnipperde symbiose één van de toppers is. "De plaat mocht absoluut niet digitaal aanvoelen, dat was namelijk het onderwerp van de film", duidt Beks. “Daarom was die analoge warmte alom aanwezig op de voorganger 'Analogue Humans'. Een gedeelte daarvan komt ook hierin terug.”

Er is ook ruimte voor meer digitale dominantie. Nummers zoals Dump laten de analoge warmte achterwege en het speeldveld open voor digitale manipulatie. Resultaat zijn een groep nummers die kouder en minder menselijk aanvoelen, zeker na het warme badje analoog waarmee eerdere nummers de luisteraar verwennen. Soms is de toon zelfs rechtuit donker. Een aangename verassing. “Misschien wel net daarom dat die nummers destijds de soundtrack niet hebben gehaald.” bedenkt Beks. “In de periode van 'Outtakes' was er nog veel speelruimte, en moesten geen nummers wijken omdat ze niet in het scenario pasten.”

Die speelruimte is ook duidelijk te horen in nummers als Bombora en Your Track Here, waarbij alle eerdere elementen terugkomen in samensmeltingen die open en speels aanvoelen, met een vleugje onafgewerktheid dat perfect past. En dan bedoelen we niet het feit dat er geen vocals zijn. “Die instrumentals zijn de basis geweest voor de beelden waar we aan werkten”, legt Beks uit. “De nummers van 'Outtakes' komen uit diezelfde periode, maar ze staan ook op zich. Vandaar dat ze verzameld werden op dit album.”

Nu, 'Outtakes' is verre van een perfect album. Het is kort, gefragmenteerd en duidelijk bedoeld als de manier van KID. om de artiestieke cirkel te vervolledigen. Zonder de voorkennis van 'Analogue Humans' klinkt het zelfs ronduit experimenteel. En hoewel We’re All en de herwerking van de vorige titeltrack Analogue Humans leuke herwerkingen zijn, hadden we liever nieuw materiaal gehoord. Maar voor liefhebbers van analoge synthesizers is het nog altijd een leuk opstapje naar het verder uitgewerkte materiaal van KID.. Of een toevoeging. 

'Outtakes' is het onuitgebrachte laatste hoofdstuk van 'Analogue Humans'. De muzikale momentopname is te horen op het album, maar voor de filmische kant moeten we aankloppen bij projectpartner Kim Vreys. “De muziek van Terry was de inspiratiebron”, begint Vreys. “Er was een constante wisselwerking tussen beeld en geluid, in beide richtingen. Soms vraagt een thema een bepaalde sfeer, soms vraagt een sfeer bepaalde geluiden. Maar bij de montage was de muziek altijd de focus. Ik selecteerde soms andere cuts, als Terry afkwam met nieuwe accenten in de muziek.”

Het project was van lange adem. Beks en Vreys kenden elkaar uit de Peltse muziekscene, maar werkten pas samen toen Beks een videoclip wilde voor Higher Heights. “We zijn toen een paar keer gaan samenzitten en hebben uiteindelijk een videoclip gemaakt met de oog op een veel groter project”, legt Vreys uit. “We wisten alleen nog niet wat dat precies was.”  Dat project groeide uiteindelijk uit tot 'Analogue Humans'. De samenwerking verliep met ups en downs vanwege persoonlijke problemen en een tekort aan vrije tijd. Die uitdagingen zorgden uiteindelijk wel voor een boeiende uitkomst. 
“Er kroop erg veel tijd in, maar elk moment was goed besteed. We vonden altijd een middenweg op creatief vlak en kregen de kans om een heleboel interessante artiesten te ontmoeten”, gaat Vreys verder. “Achteraf gezien zou ik sommige dingen anders doen, maar dat gevoel is denk ik universeel. Spontaniteit en enthousiasme zijn ook belangrijk.”

Bij de vraag of er nog meer samenwerkingen in de schuif liggen, lacht Vreys: “Wat mij betreft wel. Alleen is ook maar alleen.”