Ivy Falls - Desnoods doe ik wel alsof

Net voor we Fien Deman ontmoeten voor een babbel over haar nieuwste ep, zien we in onze ooghoek een etalage met een aantal kledingstukken in exact hetzelfde geel als op de hoes van het plaatje. Toeval? Of zagen we net het licht?

De vraag verdwijnt even naar de achtergrond, als we ‘Het Moment’ in hartje Gent binnenstappen en in de verschillende, knusse zaaltjes op zoek moeten naar de zangeres die voor ons synoniem staat met esthetiek. We vinden haar achteraan en schuiven een stoel bij.

We leerden jou destijds kennen als zangeres bij I Will, I Swear. Is de tekst in de break van City een verwijzing naar die band?

Fien Deman: (verbaasd) Amai, ik had mij al afgevraagd of iemand daar ooit iets over zou zeggen. En kijk... Eigenlijk is het geen verwijzing, maar toen ik het nummer klaar had en ik herlas de tekst, was de toevalligheid mij ook wel opgevallen. Toen Jonathan Van Landeghem (bezieler van I Will, I Swear nvdr) lang geleden die naam koos voor de band, vond hij dat heel mooi klinken. En dat vond ik ook. Nu kwam dat dus onbewust terug naar boven in dat nummer. Maar als je je afvraagt of er een geheime boodschap in zit, moet ik je helaas teleurstellen.

Kan je anders nog snel iets verzinnen?

(lachend): Nee helaas, zo snel lukt dat niet.

Je bent nu bezig met Ivy Falls. Dat is jouw baby, maar er zijn verschillende vaders van de beide ep’s.

Ik heb inderdaad moeten zoeken naar de producer die het best bij mij paste. Ik heb in het verleden heel fijn samengewerkt met Sebastiaan Van den Brande (Amatorski), Xavier De Clercq (Sleepers’ Reign) en Jasper Maekelberg (Faces On TV), maar voor deze ep heb ik ook wat demo’s opgestuurd naar Daan Schepers (Bazart, Eefje De Visser, Warhola) en die geloofde in mijn muziek. En na wat uitproberen, vond ik dat het meest met hem op dezelfde golflengte zat.

Was dat ook een kwestie van tijd? Mensen als Jasper Maekelberg zijn erg in trek en hij zei me ooit dat hij enkel die bands onder zijn vleugels neemt waarin hij echt gelooft.

Deels wel. Zowel Jasper als Daan zijn druk bezig, maar het was vooral een kwestie van de juiste man voor het juiste nummer. Ik ken Jasper al lang en we delen ook een label (Unday Records). Dus die samenwerking lag voor de hand en ik ben ook heel blij met wat Daan heeft gedaan.  

Voor deze ep deed ik ook nog beroep op verschillende andere mensen. Pieterjan Coppejans mixte de meeste nummers, Dijf Sanders deed er ook eentje. Iedereen drukt toch een beetje een eigen stempel op een song. En sommige songs hebben een andere aanpak nodig. Ik vind het fijn wanneer mensen echt geloven in mijn muziek, er enthousiast over zijn en echt hun ziel erin leggen.

Ook Jasper Morel van Black Box Revelation is er nu bij.

Dat klopt. Ik had op een bepaald moment het gevoel dat ik live iets anders wou. En ook het feit dat ik de productie volledig buiten de band legde, vond ik erg goed werken. Hierdoor veranderde de stijl van de band. En dus was het in mijn ogen ook nodig om er iemand anders bij te halen. De keuze viel op Jasper Morel. Die komt uit een totaal andere scene en zijn visie op hoe we de nummers live moeten vertalen is erg boeiend en past bij hoe ik nu wil klinken.

Je werkt dus met verschillende bandleden uit diverse genres. Heeft dat invloed op je muziek?

Dat denk ik wel. Als je Steiger zou horen, de band van Simon, dat is totaal iets anders dan wat hij doet bij ons. Jasper is ook met andere zaken bezig dan Black Box en heeft zo ook een bijzondere kijk. Trui zit onder meer bij Tsar B, maar ook bij jazzproject Nabou wat weer bijna een ander uiterste is. Al die invloeden vind ik net zo interessant. Ik zou het heel saai vinden om een band te vormen met allemaal mensen die al in gelijkaardige projecten zouden zitten. Het is erg fijn dat ze verder kunnen denken.

Zijn er nog mensen uit binnen- of buitenland met wie je dolgraag zou samenwerken?

Qua muzikanten weet ik het niet zo. Er zijn wel artiesten waar ik fan van ben, maar om daar dan mee te gaan samenwerken… (aarzelend). Er zijn wel nog een aantal producers waar ik aan denk. Ik bewonder de aanpak van Sylvan Esso… of het productieteam achter Wet (John Hill, Rostam en Andrew Sarlo, nvdr) of achter ‘Miss Universe’ het album van Nilüfer Yanya. Dat is telkens iets helemaal anders, maar ik denk dat het interessant zou zijn om met hen eens samen te werken. Maar eigenlijk ben ik erg tevreden met wat we met ons huidige team hebben gepresteerd.

Als je de ep ‘Mean Girls’ vergelijkt met deze. Wat is dan het verschil?

‘The Light' klinkt zeker volwassener dan ‘Mean Girls’, simpelweg omdat ik zelf ook ouder ben geworden. Destijds was ik net afgestudeerd. ‘Mean Girls’ klonk lief met een cynische ondertoon terwijl ‘The Light’ iets harder en rationeler klinkt. Alle nummers, behalve opener Bottles dateren uit een latere periode in mijn leven. En zelfs dat is niet meer het nummer van drie, vier jaar geleden. Ik heb het herschreven en er een pre-chorus aan toegevoegd dat er een zekere rationaliteit aan toevoegt en het laat passen bij de andere vijf. Fight Me had nooit op ‘Mean Girls’ kunnen staan. Daarvoor is het te scherp en ook het onderwerp en mijn bedoeling past bij mijn huidige levensfase. Ik denk vaak na over het leven en verwerk die visie dan in mijn nummers. Omgekeerd probeer ik dan die visie ook in de praktijk te brengen in mijn leven. Mijn nummers zijn als kapstokken waaraan ik mijn leven kan ophangen. Nu heb ik al veel meer ontdekt over het leven dan toen. Anderzijds is mijn leven nu complexer dan toen ik nog studeerde. Ik heb er een pak verantwoordelijkheden bij gekregen.

Voel je je ook verantwoordelijk voor je band? Die zorgt per slot van rekening voor een deel van hun inkomen.

Zeker, ik ben wel het type artiest dat het niet vanzelfsprekend vindt dat zij zoveel tijd en energie steken in mij. Ik voel me daar soms zelfs schuldig over. Ik wil dan ook realistische doelen stellen en die dan behalen. Ik wil voor hen opportuniteiten scheppen die hen verrijken. Zo ga ik niet zomaar elke show spelen, maar probeer ik die te doen waardoor wij kunnen groeien. Een show moet liefst financieel én artistiek interessant zijn. Ik denk zeker ook aan hun toekomst. Het is mijn betrachting om hun carrière mee op te tillen en wil hen helpen waar ik kan. Dat is mijn manier om iets terug te geven.

Hebben Trui en Simon ondertussen een grotere rol gekregen?

Hun creatieve bijdrage zit hem vooral in het uitwerken van de live versies, maar met Trui heb ik ook een speciale sessie gedaan, waarvan al een voorbeeldje online kwam. Zo komen er nog twee in een andere setting. En deze sessies zijn vooral het werk van Trui.

Je nieuwe ep heet ‘The Light’. Vanwaar die titel?

Op de achterzijde van de vinylplaat zette ik een citaat van mezelf ("Though I'm not sure whether we'll ever manage the craft of fueling the light when it's needed, let's pretend that we do or at least we once will." nvdr). Dat wou ik doen om de ep te duiden. Je vindt het woord terug in de titeltrack, maar ook in Bottles.

Soms zit het leven wat tegen, is het allemaal niet zo mooi. Maar iedereen is in staat om het licht te grijpen waar het valt, de mogelijkheden te zien in een situatie. Daar ben ik altijd naar op zoek. In elke situatie probeer ik, ondanks alle stress en problemen, een kleine lichtstraal vast te grijpen en me daaraan op te trekken.

Dat klinkt alsof ik heel positief in het leven sta, maar eigenlijk ben ik heel melancholisch van aard. Ik ben de eerste om de valkuilen en de obstakels te zien en zelfs wat te panikeren en vooruit te lopen op de feiten. Gelukkig heb ik dan vrienden die mij geruststellen. Maar ik probeer aan mezelf te werken. Dat maakt dat citaat duidelijk. Ik ben niet zeker dat het ooit zal lukken om het licht te grijpen, maar ik wil het wel proberen en desnoods doe ik alsof. Het is niet deprimerend bedoeld, maar eerder nuchter. Ik overschat mezelf niet zodat ik ook niet teleurgesteld zal zijn.

Je bracht tot nog toe een ep en een rist singles uit. Geloof je niet in albums?

Jawel, maar eigenlijk zijn we nog altijd een jonge band. Ik ben met zoveel dingen bezig dat ik ook niet super veel muziek kan uitbrengen. We moeten nog altijd ontdekt worden door het grote publiek. Dus breng ik nu liever enkel die dingen uit waar ik honderd procent in geloof. Op termijn wil ik zeker nog een album maken. Dat komt wel.

Uit de nieuwe ep kennen we al meer dan de helft van de songs omdat ze al op single uitkwamen.

We brengen dus druppelsgewijs singels uit om die dan te bundelen. Vroeger werkte men omgekeerd, maar op deze manier en door ze te duiden gaan de fans sommige nummers ook opnieuw en anders ontdekken.

Je brengt de ep wel uit op vinyl. Ben je dan ook bezig met artwork en zo?

Ja, op zich is dat investering, maar ik wilde het zo graag doen en het geeft me ook de kans om met de kleur van het vinyl, de foto’s, de cover, enz. aan de slag te gaan. De hele esthetische omkadering is voor mij ook iets waar ik heel graag mee bezig ben.

Ik werkte een heel concept uit samen met Laura Gieseke, een vriendin van mij die ook vormgeefster is. Toen de deadline naderde, waren we er maniakaal mee bezig. Tot we het helemaal perfect kregen. Voor deze ep werkten we met een foto van Mathias Truyts, die ik ken via Laura. Samen probeerden we in alles een lijn te steken. Zo komt het geel van de achtergrond terug in het vinyl, heb ik een outfit aan in hetzelfde wit als de hoes, enz. Met zulke dingen ben ik erg graag bezig en mijn labelbaas bij Unday Records snapt dat en is daar ook altijd in mee. Zijn oordeel vind ik op mijn beurt erg belangrijk.

Na ‘Mean Girls’ heb je onder andere schows mogen spelen in het voorprogramma van Sigrid, Mabel en Jesse Ware. Zitten er ook dit keer mooie shows aan te komen?

Er is nog niet zo veel bevestigd, maar ik ben er wel mee bezig. We spelen zeker al in de Handelsbeurs en het Depot. Dat zijn eigen shows, maar ik hoop zo snel mogelijk een paar leuke supportshows te kunnen bekendmaken.

We zijn benieuwd!

Volg Ivy Falls via de site, Facebook, Instagram, Twitter en Spotify.