Cargo Mas - Die paar keer optreden was een emotionele rollercoaster

Tijdens de lockdown gingen heel wat artiesten in op de vraag om een sessie op te nemen voor ons online daFestival. Daar zitten heel wat juweeltjes tussen, die we graag nog eens onder de aandacht brengen. Vanaf vandaag prikt er regelmatig eentje je bubbel binnen. Een verleidelijk maar virus-proof extra knuffelcontact. En nu we toch bezig waren, hebben we gelijk aan de artiesten gevraagd om enkele follow-upvraagjes te beantwoorden.

Wat heb je nog gedaan sindsdien? Zijn de plannen die je toen had ook maar enigszins uitgekomen?

Sam Vloemans: Cargo Mas was één van die bands met een release begin 2020. Na jaren van voorbereiden tussen andere projecten door hadden we eindelijk de officiële release van het full album op 1 januari 2020. We waren goed en wel vertrokken met de releaseconcerten en toen was er de eerste lockdown.

Vervolgens viel ook de zomer weg en een project met Steven de Bruyn en Monsieur Paul. Er werd zo goed mogelijk verder gekeken naar het najaar of zelfs een jaar verder om te herplannen. Tijdens de eerste lockdown zijn er een paar nieuwe ideeën uitgewerkt. Dat ging moeizamer dan normaal. Ook bij vele muzikanten had de creativiteit een deuk gehad. Maar goed, de voorbije zomer hebben we een aanzet gedaan voor een "lockdownalbum".

Daarnaast kwam het idee om materiaal van het eerste album te remixen, iets dat ik waanzinnig boeiend vind, hoe een lied of track een ander leven kan krijgen. Een eerste remix door Pat Dorcean staat alvast online: Samsara feat. trompettist Mike ‘Maz’ Maher (Snarky Puppy) en rapper Kuku Agami. De rest van het nieuwe materiaal zou voor in de loop van 2021 moeten zijn.

Ben je er toch nog in geslaagd om echt live te spelen in 2020?

In september en oktober hebben we gelukkig nog een paar keer kunnen optreden. Emotioneel was dat wel een rollercoaster. Binnen Cargo Mas zit niemand in elkaars bubbel. De Nederlanders in de bende moesten we uitleggen wat dat inhield. Elkaar maanden niet zien, afstand houden van elkaar backstage, maar op het podium wel vanaf de eerste noot muzikaal die connectie voelen, volle bak gaan en geven om dan na de laatste noot op afstand af te breken en weinig of geen kans krijgen om terug neer te dalen op planeet aarde. Dan kom je thuis en moet je dat even verwerken. Ook kijken naar een publiek van tweehonderd mondmaskers, die dan echt hun best doen om toch duidelijk te laten verstaan of horen hoe hard ze uitkijken naar de muziek en de live beleving.

Daarnaast heb ik als gastsolist begin september meegedaan met het Re-Mix Orchestra in de Elisabethzaal te Antwerpen: een geweldig project met leden van Antwerp Symphonic en studenten tussen vijftien en vijfentwintig jaar.

Zijn er ook goede dingen voortgekomen uit de lockdowns op muzikaal gebied?

Naast het verder werken voor Cargo Mas ben ik ook terug beginnen schrijven voor het project 'Bord Du Nord', waar accordeonist Gwen Crsens mijn eerste klankbord is. Na jaren in de kast te hebben gelegen, is er stilaan voldoende nieuw materiaal om dat terug wat aandacht te geven.

Wat heb je al op stapel staan voor 2021?

Hopelijk blijft alles de goede kant op gaan. In maart halen we dankzij een samenwerking met De Singel voor een paar concerten de Amerikaanse trombonist Greg Boyer naar Europa. Hij speelde onder andere bij Parliament, Funkadelic en Prince en op dit moment bij Maceo Parker. Daarnaast zijn er enkele verplaatste concerten, waaronder eentje in de AB-club. En komende zomer zouden we het project met Steven de Bruyn en Monsieur Paul alsnog doen in CC Ter Dilft in Bornem. En dan is er natuurlijk ook nog dat "lockdownalbum".

Hoe staat het met de financiële en de mentale gezondheid?

Financieel is er bijzonder weinig marge, maar er is geen heel fundamentele stress. Mentaal hakte de tweede golf er wel heel pittig in. Na zoveel herbekijken, herplannen, online vergaderingen en alle veiligheidsprotocol ging cultuur toch weer dicht. Da’s heftig.

Foto: Freddy Vandervelpen