Blaudzun - Blaudzun is een zachte en liefdevolle dictatuur

Blaudzun heet voor zijn moeder nog steeds Johannes Sigmond. De Nederlandse muzikant is met zijn wijdse popmuziek een graag geziene gast in het Vlaamse concert- en festivalcircuit. Wij spraken Blaudzun in het Vooruit Café in Gent net voor zijn concert aldaar. We hadden het onder meer over zijn vijfde album ‘Jupiter’, maar daar bleef het uiteraard niet bij.

Met ‘Jupiter’ waag je je wel aan een erg ambitieus project. Hoe komt een mens op zo'n idee en hoe begin je daar dan aan?
Blaudzun: Voor mijn vijfde album wilde ik iets groters te doen. Zo kwam ik op het idee om de plaat in drie delen te schrijven en op te nemen. Niet een album in drie splitsen, maar echt drie losstaande delen met aparte deadlines, opname- & mixmomenten en tournees. Ik sta nog steeds ten volle achter het idee, maar moet ook wel zeggen dat ik het behoorlijk onderschat heb. Vooral omdat er duidelijk ingeplande deadlines zijn, is het al meermaals gebeurd dat ik op weg naar de studio nog aan teksten aan het werken ben die snel moeten opgenomen worden, want de deadline voor het mixen is dan de dag nadien.

Vanwaar de keuze voor de naam ‘Jupiter’?
Daar zit een weetje achter: Jupiter is de vijfde planeet vanaf de zon geteld. En daarom vond ik het wel leuk om mijn vijfde plaat ook zo te noemen. Bovendien is het de grootste planeet van ons zonnestelsel, waardoor het ook wel een verklaring is voor het grote opzet van dit drieluik. Leuk feitje is ook dat Jupiter dient als beschermingsplaneet voor de aarde. Alle meteorieten, die de aarde zouden kunnen bedreigen, worden door Jupiter als het ware afgeleid of afgebogen waardoor Jupiter een soort van redder van de Aarde is.

Blaudzun, is dat eigenlijk een groep of is Blaudzun Johannes Sigmond?
Ik heb er ooit voor gekozen om als Blaudzun muziek uit te brengen. Blaudzun, dat ben ik dus; ik schrijf de songs en als ik een plaat uitbreng, dan is die van mij. Wanneer we echter op het podium stappen, dan wordt het de groep Blaudzun, want alleen zou ik het op dat moment niet redden. Wat ik op plaat zet, krijg ik nooit in mijn eentje vertaald naar een podium.

Wil dat dan zeggen dat de band in de studio geen inbreng heeft?
Jawel, maar alleen als ik geen ideeën heb. (lacht)

Van een democratie is geen sprake?
Absoluut niet! Ik geloof voor dit project niet in een democratie, maar in een dictatuur; maar dan wel een zachte en liefdevolle dictatuur. Het is dus niet zo dat ik een tiran ben, maar het is voor iedereen duidelijk dat ik de baas ben.

Hoe ontstaat een Blaudzun-song eigenlijk? Wat is de basis: tekst of muziek?
Eigenlijk ontstaan de nummers nu eens uit de muziek en dan weer uit de teksten. Toch vind ik de muziek het belangrijkst en prioritair. Mocht ik de teksten het belangrijkste vinden, was ik misschien beter dichter geworden. Promises Of No Man’s Land is zo een nummer dat volledig is geschreven zonder tekst. Ik had wel al een idee van de feeling en het ritme, maar meer dan geluiden waren dat toen niet. Pas helemaal op het einde, net voor de opname, is de tekst toegevoegd.

Welk label zou je eigenlijk op je muziek kleven?
(beslist en zonder nadenken) Geen! Ik vind dat eigenlijk een bijzonder moeilijke vraag waar ik zelf niet onmiddellijk een pasklaar antwoord op weet. Vaak omschrijven journalisten me als "de singer-songwriter Blaudzun". Ik schrijf de songs, ik zing ze en speel gitaar, maar het label is totaal van de pot gerukt. Ik speel over het algemeen niet onmiddellijk ingetogen muziek en ik sta bovendien met een behoorlijk grote band op het podium.

In iTunes sta ik onder "Alternative" en als ik in hitlijsten opduik, is dat vaak onder dat label of in die hitlijsten. Ikzelf vind het eigenlijk vooral pop, maar welk label er op gekleefd wordt, daar lig ik eerlijk gezegd niet wakker van.

We komen in artikels al eens de vermelding "De Arcade Fire van de Lage Landen" tegen als het over Blaudzun gaat. Vind je dat een goede omschrijving?
Ik begrijp dat die vergelijking gemaakt wordt. Er zijn zeker parallellen te trekken: de grote bezetting en bij momenten grootse en breed uitgestreken songs. Ik denk wel wel dat je beiden, maar dan vooral Arcade Fire, daar oneer mee aandoet. De Butlers werken volgens mij ook meer als een band terwijl dat bij mij minder het geval is. Ik denk vooral dat onze invloeden wel hetzelfde zijn, aangezien we generatiegenoten zijn.

Welke zijn dan je muzikale invloeden?
The Smashing Pumpkins waren dat en ook Radiohead. Ik luisterde vroeger ook enorm veel naar hiphop.

Wat is je eerste, muzikale herinnering?
Mijn moeder was een enorme fan van Johnny Cash. Dat is iets dat ik vermoedelijk al van in de baarmoeder meekreeg. Die diepe stem zal wel tot daar doorgeklonken hebben. Zelf houd ik ook enorm van The Man In Black.

Is het opnemen van albums voor jou een doel op zich of doe je dat vooral in functie van touren en live spelen?
Platen opnemen is een reden om te gaan touren, maar het proces om tot die plaat te komen, vind ik heel boeiend en interessant. Je krijgt de kans om creatief aan de slag te gaan met allerhande ideeën. Op dat moment wil ik eigenlijk nog niet stilstaan bij hoe ik dat live zal aanpakken, want dat zou enkel als een rem op de creativiteit werken. Door de snelheid waarmee ik nu moet werken bij ‘Jupiter’, merk ik wel dat ik live soms een ander idee krijg over songs of teksten. En live speel ik die dan ook op de ‘nieuwe’ manier.

Hoe belangrijk is Vlaanderen in de carrière van Blaudzun?
We komen al lang in Vlaanderen. Dus de erkenning komt niet van de ene op de ander dag aanwaaien. Studio Brussel heeft ons vrij snel opgepikt. Zo was Flame On My Head hier een grotere hit dan het in Nederland en Duitsland was. Bovendien pikten ze als eerste Promises Of No Man’s Land op als Hotshot.

Heeft je aanwezigheid in 'Vive Le Vélo' daar ook een aandeel in?
Dat ik tot twee maal toe bij Karl in de talkshow mocht aanschuiven, vind ik nog altijd een hele eer. Ik was daar vooral als koersliefhebber en niet zozeer als muzikant. Al besef ik ook wel dat Karl me uitnodigde omdat hij me kende en apprecieerde als muzikant. (de naam Blaudzun is afkomstig van de Deense wielrenner uit de jaren zeventig: Verner Blaudzun, nvdr) Door mijn aanwezigheid in 'Vive Le Vélo' besef ik wel dat ik een zekere bekendheid kreeg bij een publiek dat ik anders moeilijker zou bereiken en dat die mensen me dan actief of passief konden ontdekken. Wat uiteraard nog altijd geen garantie was dat ze fan van me zouden worden.

Stel dat je, niet gehinderd door budget en dood of leven, een eigen festivaldag mag organiseren. Wie zou je dan allemaal laten spelen?
David Bowie zou headlinen. Daarnaast zouden ook nog Radiohed, A Tribe Called Quest en de Beastie Boys in originele bezetting mogen opdraven. Na Bowie zou Soulwax nog voor een ultiem feestje mogen zorgen. Eigenlijk zou ik zo nog wel even kunnen doorgaan…

We herinneren ons dat Mister & Mississippi ons behoorlijk van onze sokken blies als je voorprogramma in de AB. Is er een onontdekt talent dat je via je festival zou willen lanceren?
Ik probeer steeds zelf mee te beslissen over het voorprogramma. De Nederlander Kim Janssen vind ik echt goed en hij breng binnenkort zijn derde album uit. Hij krijgt dus ook een plaatsje in de line-up.

Zou je voor een binnen- of een buitenfestival gaan?
Het is vandaag de eerste zomeruurdag en het is onmiddellijk een supermooie lentedag. Dat op zich doet me zin krijgen in de festivals. Het weer kan ik wellicht ook zelf kiezen, dus dat wordt sowieso een stralende festivaldag.

Welke rol zie je voor jezelf weggelegd die dag?
Ik zou gewoon wat rondhangen als curator, zo veel mogelijk bands checken en selfies nemen; veel selfies (lacht).

Na het interview zien we in de Vooruit een affiche hangen waarop staat "Blaudzun, the Dutch singer-songwriter returns to Vooruit!" Stiekem doorstrepen we, rebellen als we zijn, de "singer-songwriter" in de titel; speciaal voor Blaudzun!