Birds That Change Colour - Zagevent geworden ikke
Tijdens de lockdown gingen heel wat artiesten in op de vraag om een sessie op te nemen voor ons online daFestival. Daar zitten heel wat juweeltjes tussen, die we graag nog eens onder de aandacht brengen. Nu prikt er regelmatig eentje je bubbel binnen. Een verleidelijk maar virus-proof extra knuffelcontact. En nu we toch bezig waren, hebben we gelijk aan de artiesten gevraagd om enkele follow-upvraagjes te beantwoorden.
Wat heb je nog gedaan sindsdien? Zijn de plannen die je toen had ook maar enigszins uitgekomen?
Koen Kohlbacher: Zei ik de vorige keer niet dat het "zaaitijd" was? Wat een belachelijk arrogante poging tot moraalfilosofie. Zelf heb ik niks gezaaid. Nul! Al bij al mogen we niet klagen, want er zijn genoeg mensen die het nog veel lastiger hadden en hebben. En ooit waren de tijden nog veel harder, maar op een gegeven moment begon het bij mij zowel op mentaal als fysiek vlak te kraken. Vier maanden kon ik geen gitaar meer spelen en dat was wellicht net wat ik nodig had. Het werd een gemene, vicieuze cirkel en bij momenten dacht ik er zelfs aan om de gitaar in de wilgen te hangen. Maar hoe zou je zoiets in godsnaam moeten doen? Het zicht op enkele optredens met Kohlbacher Verhelst dwong mij om terug te oefenen en dat heb ik dan ook keihard gedaan.
Ben je er toch nog in geslaagd om echt live te spelen in 2020?
Gelukkig speelden we in de late zomer met Kohlbacher Verhelst in ‘t Ey en tweemaal in Amor, het restaurant van De Roma. Dat was zo’n verademing... Veel zenuwen voor die eerste show, maar het voelde zo verdomd goed om weer te kunnen spelen, te vertellen en weer samen te wachten, te drinken, eten en lachen met Peter (Verhelst, nvdr). Die laatste in Amor vond ik zooo fijn. Bedankt organisatie voor al die moeite en bedankt, mooi en fijn publiek, voor de warmte.
Zijn er ook goede dingen voortgekomen uit de lockdowns op muzikaal gebied?
Voor Kohlbacher Verhelst was het dikke pech. We hadden lang toegewerkt naar de studio-opnames voor ons eerste album. En de eerste opnamedag viel net een dag na het begin van de lockdown. Geen ramp, maar wel jammer, want we waren echt in vorm. Soit, uiteindelijk zijn we dan in oktober Studio Caporal van Nicolas Rombouts ingetrokken en we zijn heel tevreden met het resultaat. Het wordt iets bijzonders, dat voelen we.
Wat heb je al op stapel staan voor 2021?
Een mooie plaat, 'Kohlbacher Verhelst I'. Moet je een eerste album al een cijfer geven eigenlijk? Ik heb me altijd gestoord aan Led Zeppelin zonder die "I", om van Roxy Music nog maar te zwijgen. Het zorgt voor onnodig veel verwarring en dat moeten we in deze tijden, waar niemand ook maar iets zeker weet, vermijden.
Hoe staat het met de financiële en de mentale gezondheid?
Leven van mijn muziek is nooit mogelijk geweest. Ik heb een job naast het muzikant-zijn. Dat was, is en blijft vaak een moeilijke evenwichtsoefening, maar zeker in deze tijden zorgt dat voor een gezonde buffer rust en veiligheid. Ik leef nog steeds enorm mee met al mijn collega’s die naast het missen van subsidies, zonder steun ook nog eens de bron van inkomsten missen. We mogen met zijn allen in een vliegtuig naar Tenerife, maar naar een concert of toneelstuk gaan? Ho maar! Kunst en cultuur zijn geen luxeproduct, maar een levensmiddel. Nu eindig ik toch alweer met het wijsvingertje… Zagevent geworden ikke.