Birds That Change Colour - daFestival: Het is zaaitijd, hopelijk mogen wij of onze kinderen oogsten

Birds That Change Colour is vooral het project van singer-songwriter Koen Kohlbacher. Voor onze sessie verliet hij heel even zijn kot om het bos in te trekken. Maar hij antwoordde ook met hart en ziel op onze vragen, al was het maar om zijn treurnis over John Prine's heengaan te delen.

Hoe stel je het in deze periode van quarantaine? Al (muzikaal) zotte dingen ondernomen? Welke?

Het zijn voor iedereen bij momenten bizarre, rare, verontrustende, frustrerende tijden. Mensen die nu hoera!-roepend wakker worden, zijn gevaarlijk. Gelukkig gebeurt er ook veel moois en is het een tijd van herwaardering, herontdekking en van even stil staan. Het is zaaitijd. Hopelijk mogen wij of onze kinderen oogsten.

Muziek is voor mij levensnoodzakelijk, maar dat is altijd zo. Blijkbaar heb ik wel meer behoefte om dat online te delen. Ik zit al erg lang met nieuwe songs, maar heb nogal wat schroom omdat de context van een live performance er niet is, en ik heb publiek nodig als ik speel. Maar we willen iets tastbaar van elkaar en onze schermpjes geven ons dat een klein beetje. Wellicht heeft het daar iets mee te maken?

Werk je intussen aan nieuwe songs? Zo ja, kan je daar al iets over zeggen?

Altijd dwarrelen er nieuwe songs in de lucht, maar dat is niet werken. Dat is ademen en in het ergste geval de afwas doen. Dit jaar moest het eerste album van Kohlbacher Verhelst verschijnen, een duo dat ik vorm met de meesterlijke gitarist Peter Verhelst. De afgelopen drie dagen hadden we in de studio moeten zitten voor de laatste nummers en afwerking. Jammer dat het niet door kan gaan, want we zaten in een flow maar geen ramp. Er zijn veel ergere dingen.

Hoe hard komt deze crisis aan? Financieel? Commercieel? Persoonlijk?

Ik heb altijd voor een job gekozen naast het muzikantenleven. Een tweesnijdend zwaard, want minder tijd voor die grote liefde en dat zorgt voor frustraties en soms ook onbegrip bij collegae-muzikanten. Maar folksongs of westcoastrock betalen geen rekeningen. Zeker op momenten als deze ben ik blij en opgelucht dat ik nog een job heb. Hopelijk blijft dat liedje duren, want hoe je het ook draait of keert: voor iedereen zijn het onzekere tijden.

Mijn hart en bezorgdheid gaat in de eerste plaats uit naar familie en vrienden, maar het ligt uiteraard ook bij mijn vrienden en collegae- beroepsmuzikanten. Na het missen van de subsidies en de algehele devaluatie van kunsten en artistieke beroepen in dit Vlaanderen, vallen de optredens en projecten weg. Niet opgeven!!!

Zijn er al plannen voor nadien? Zo ja, welke?

Dat album van Kohlbacher Verhelst dus. Voor de liefhebbers van gitaarfolk, jazz, singer-songwriter en verhalen. Iets voor een whisky bij het haardvuur in de herfst, naar mijn mening.

En wie weet wat er met al de festivals gaat gebeuren? Met Birds zou ik ook graag spelen al was het maar als sjamanenritueel om de demonen van deze tijd uit te zweten. Nathalie Delcroix en Naomi Sijmons mis ik ook, maar dat is al lang zo en dat weten ze!

Van wie zou jij graag een inhouse-concert zien? Belgisch? Internationaal?

Na deze droeve week zou ik enkel en alleen John Prine willen zien. We surfen ons suf naar foto’s, clips, quotes, hartjes en droeve gezichtjes als ware suffe Emmaüssurfers. Maar dan verschijnt hij plots fullscreen en grijnst: “Zoek de levenden niet bij de doden”. Juichend en joelend verlaten we tegen alle regels in ons kot en verspreiden de blijde boodschap: "Treur niet want: 'He’s fishing and whistling in heaven'!"