Ansatz der Maschine - Ik dacht eerst aan een sabbatjaar, maar...

Ansatz Der Maschine schreef met ‘Tunguska’ een album over hoe tijd en ruimte tegelijk een gigantische, maar ook een heel relatieve impact kunnen hebben. Een album dat ook focust op het instabiele moment van het vallen zelf, het intense moment waarop je volledig overgeleverd bent aan de kracht van de natuur en je jouw lot niet zelf in handen hebt. Het album is een afscheidsalbum, want na twintig jaar en heel wat onvergetelijke club- en festivalshows wil de band met dit warme verhaal in schoonheid eindigen. Frontman Mathijs Bertel kijkt alvast tevreden terug.

Waarom houdt Ansatz Der Maschine er mee op?

Mathijs Bertel: Iedere plaat, die ik schrijf, maak ik met de gedachte dat het mijn laatste is. Het is telkens weer een serieuze en heftige inspanning om zo’n cd te maken. Mijn vrienden lachen er altijd mee, omdat ze weten dat ik telkens herbegin, maar nu was dat anders. Ik wilde gewoon artistiek mooi afronden, want het verhaal was verteld. Ik eindig liever in schoonheid dan weg te deemsteren. Ik wou ook enkel naar buiten komen met iets als ik echt zinvolle dingen te vertellen had. Er wordt veel verwacht vanuit het circuit: je moet om de twee, drie jaar een plaat uitbrengen. Daar wou ik niet langer aan mee doen.

Heb je soms het gevoel dat je uitverteld was?

Er zit een grote onrust in mij. Dat is zowel een vloek als een zegen. In deze vorm had ik het wel gezien. Ik had het gevoel dat het nu tijd was voor een andere vorm om het artistiek fris te houden voor mezelf.

Heb je er het maximum uitgehaald?

(Aarzelend) Het klinkt Bond Zonder Naam-achtig maar onderweg zijn is belangrijker dan het uiteindelijke doel. Als je voor de eerste keer op de radio gedraaid wordt of een groot concert hebt gegeven, is dat "megawaw". Dan doe je al snel je uiterste best om het zo te houden. Gaandeweg evolueert dat tot iets schrijven wat de luisteraar energie geeft. Ik wil gewoon iets maken dat de moeite loont, naast onze shows. Dat is nooit voor een groot publiek geweest, maar we hebben altijd in het clubcircuit kunnen blijven spelen voor een schare dankbare fans. Die shows zijn de essentie van de muziek.

Ook de laatste plaat is een typische Ansatz Der Maschine-plaat geworden: mysterieus, prikkelend, warm, bevreemdend. Was dat vooraf de bedoeling?

Er staan zes nieuwe nummers op, vier oude en twee bewerkingen van bestaande songs. Ik wou de tracks zoeken die voor ons het meest noodzakelijk waren. Het zijn de songs die me na aan het hart liggen. Ik wou het zuivere Ansatz-verhaal vertellen. De plaat geeft ook een overview van twintig jaar Ansatz Der Maschine. Ook nu was het opzet om een bevreemdende en warme feeërieke wereld te creëren, waarbij fieldrecordings en samples samen met klassieke instrumenten werden geblend in een harmonische chaos. Zoals hoe het er in de natuur of in het leven ook aan toe gaat. Het gevecht om de chaos te proberen te temmen door verschillende sounds of melodieën in een atypische context met elkaar te laten samenwerken, waardoor klank een ander gevoel of betekenis krijgt. Want ook in de echte wereld is iets nooit éénduidig en wordt het gevecht om de chaos te temmen dikwijls verloren. Live wordt die wereld extra vorm gegeven door luidsprekers ook rond het publiek te plaatsen. 

De clip bij de eerste single is een pareltje. Heel erg poëtisch. Een minifilm op zich.

Ik heb die video zelf gefilmd en geregisseerd, maar het was echt titanenwerk. Ik heb er anderhalf jaar aan voorbereid, maar wel iets wat ik supergraag gedaan heb. De locaties zoeken in de natuur gaf me veel energie. We wilden ook echt ochtend- en avondlicht. Dus moest het allemaal snel gaan. In enkele takes moest het erop staan. Er zitten ook verschillende verhaallijnen in de clip. To the point en toch abstract, overlevering maar tegelijkertijd ook relativering. In de videoclip wordt er niet gehuild om het afscheid, maar gemijmerd over mooie tijden en over de nieuwe generatie die de toekomst verzekert.

Met welk gevoel sta je op het podium tijdens de slottournee?

Het zal natuurlijk emotioneel zijn, want met sommige mensen maak ik al twintig jaar samen muziek. Gelukkig duurt de tour nog tot in het najaar (lacht). We gaan ook eindigen met een bijzondere slotshow, wellicht in Gent met gasten. Dat moet nog vorm krijgen. We hebben altijd met gastvocalisten gewerkt en dat willen we nu ook. We gaan ons goed amuseren, ik ben erg dankbaar voor de band en de toffe crew. De afgelopen twintig jaar was Ansatz Der Maschine een ongelofelijke trip. Ik kijk terug op erg mooie samenwerkingen met onder meer Colin H. van Eeckhout, Valgeir Sigurdsson, Nathalie Delcroix en vele anderen. Het bracht ons prachtige clubshows en festivals in België, Nederland en Frankrijk maar evenzeer in Slovenië of Koeweit. Daar zijn we heel erg dankbaar om. Ook nu willen we een warme, bevreemdende wereld vol folktronica, neoklassiek en knisperende elektronica opbouwen. Het resultaat zal een poëtisch en filmisch concert in surround zijn: ook achter het publiek zullen boxen staan.

Wat komt er na Ansatz voor jou?

De anderen spelen in andere bands of soloprojecten, ikzelf dacht eerst aan een sabbatjaar, maar ondertussen broed ik ook op een nieuw project. Ik zou graag een kortfilm maken in combinatie met een muzikale voorstelling. Ik weet niet of dat realiseerbaar is. Wellicht heb ik er een paar jaar voor nodig. Het zal ‘Lungta’ heten en dat verwijst naar de Tibetaanse gebedsvlagjes die staan voor de Windhorses, de wind die je voor- of tegenspoed kan brengen.

 

Alle info www.ansatzdermaschine.com