Alexander Paul Dowerk - 'Extinction Level' is mijn extreemste muziek ooit

Het is een drukke agenda voor Alexander Paul Dowerk. Er is het tweede album ‘Gestalt’ van zijn soloproject ZweiTon. En straks verschijnt de opvolger van Anchor And Burdens ‘Kosmonautic Pilgrimage’ dat op deze pagina’s de beste progressieve plaat van 2023 bleek. Gelukkig heeft hij nog ruimte voor enkele vragen.

 

Je bent Duitser. In Europa hebben Duitsers de reputatie betrouwbaar en correct te zijn. Toch zijn de teksten op ‘Gestalt’ allesbehalve positief. Gaan ze over wat er nu in Duitsland gebeurt?

Alexander Paul Dowerk: Ik ben blij dat je zulke goede ervaringen met Duitsers hebt! Maar neem het van mij aan dat ook wij ons aandeel idioten hebben. De opkomst van het fascisme en extreemrechts baart me zorgen. Daar gaan nummers als Stasis en Brandsatz over. Andere lyrics handelen over toxische mannelijkheid, zelfvernietiging en excessief hedonisme. En een song als Mechanik stelt de uitbuiting van arbeiders in een hyperkapitalistische maatschappij aan de kaak. Het zijn inderdaad de donkere onderwerpen die me het meest aanspreken, omdat er zoveel energie uit spreekt. Hopelijk kan kunst op die manier leiden tot een catharsis bij de luisteraar.

Je bespeelt een Touch Guitar. Wat voor muzikant ben je dan? Ben je bassist of gitarist?

Ik heb heel wat jaren bij Markus Reuter gestudeerd. Op dit moment ben ik betrokken bij een aantal van zijn projecten, zoals Anchor And Burden. Verder mag je dit jaar werk van mij verwachten samen met Tonnen Von Hal en verschillende artiesten op het MoonJune Records-label. Maar de sfeer is zo verschillend op de diverse albums dat je amper gelooft dat het dezelfde mensen zijn met wie ik werk.

In het beste geval is een Touch Guitarist bassist noch gitarist, maar je moet wel kennis hebben van hun muzikale rol. In Anchor And Burden speel ik meestal de bas- en ritmepartijen. Slechts af en toe speel ik er lead of solo. In mijn eigen projecten ZweiTon en Hypostase vul ik alle rollen in. Op ‘Vault Amusement’ met Bernhard Wöstheinrich kun je me meer de leadpartij horen spelen. Het geweldige aan het instrument is de grote waaier aan mogelijkheden. Je verandert gemakkelijk van register en kunt dingen spelen die onmogelijk zijn op andere instrumenten.

Anchor And Burden leverde het beste progressieve album van 2023. Volgende maand al komt de opvolger ‘Extinction Level’. Wat mogen we verwachten? Zal het erg verschillen van ‘Kosmonautic Pilgrimage’? 

Bedankt! We zijn gezegend met open en alerte luisteraars als jij! ‘Extinction Level’ is de extreemste muziek waarin ik ooit een aandeel heb gehad! Het haalt zoveel muzikale grensmuren naar beneden. Het album roept angst op omdat we zonder angst spelen. Het is compromisloos in de uitvoering. ‘Kosmonautik Pilgrimage’ had een kosmische, buitenaardse sfeer. De nieuwe plaat onderzoekt de zelfvernietiging van de mens door vervuiling, maatschappelijke ontwrichting en oorlog. De muziek is erg heavy en is het ene moment traag als toxische modder, op andere momenten shredden we met hoge snelheid. Soms lijkt het alsof alles uiteen valt, omdat we ons flink wat ruimte permitteren tussen de noten. Ik zou dit album eerder aanbevelen aan liefhebbers van extreme vormen van metal. De progfan zal snel afgeschrikt worden, maar laten we afwachten wie deze boosaardige schoonheid zal omarmen. Het is unieke muziek en ik kan niet wachten om ze met de wereld te delen! 

Na de listening party onlangs gegeven door MoonJune-baas Leonard Pavkovic kunnen we bevestigen dat ‘Extinction Level’ alvast niet voor de tedere zielen onder ons bedoeld is.