Alamo Race Track - Als die dingen al niet echt gebeurd zijn, hebben ze zich in mijn hoofd afgespeeld

Hoera! Alamo Race Track maakte na acht jaar nog eens een nieuwe plaat. En als we frontman en songwriter Ralph Mulder mogen geloven, ging dat vlotter dan ooit. Dat vroeg om uitleg. En die kregen we.

De plaattitel is toch een beetje een raadsel. Kan je daar enig licht op werpen?

“The diamond Ae” (of de Ruiten Aa) is een riviertje dat vlakbij de boerderij van mijn broer stroomt, waar de plaat is opgenomen in de schuur. Ae of Aa staat voor stromend water in Groningen. “Tear Valley” (of tranendal) is een streekje, dat aan Winschoten grenst, het dorp waar ik ben opgegroeid. Beide zijn centrale plekken in de regio waar de liedjes van de plaat zich grotendeels afpelen.

Acht jaar tussen twee albums is niet mis. Hoe moeilijk was het om de vibe terug te vinden? Hoe vlotjes kwamen de songs uit de vingers?

Eigenlijk helemaal niet moeilijk. Integendeel, het ging gemakkelijker dan ooit. Dat heeft drie duidelijke oorzaken. Het ging met mij, ondanks enkele tegenslagen, beter dan ooit en dingen gaan bij mij pas borrelen of vloeien, als mijn hoofd leeg is en ik niet word afgeleid door al te veel negativiteit. Er was een duidelijk kader en meer dan ooit een noodzaak om te schrijven. En ten derde had ik een geweldige groep mensen die mij nog meer positieve energie gaven. In dit geval waren dat leden van het eerste uur David Corel (bas), Robin Buijs (drums), aangevuld met één van mijn beste vrienden Robin Berlijn (gitaar) en een geweldige nieuwe drumster, Nienke Overmars.

Er waren een aantal specifieke redenen, die de aanleiding vormden tot dit album. Kan je daar iets meer over zeggen? En op welke manier helpt muziek maken en songs schrijven daarbij?

In 2020 besloot ik, vanwege het ziekbed van mijn vader, terug te gaan naar Noord-Oost-Groningen om dicht in de buurt te zijn van mijn familie. Vanwege corona stond alles stil en om toch iets om handen te hebben, waren er gelukkig allerlei klussen, die ik kon doen in en rondom de boerderij van mijn broer in buurtschap Ter Wupping. Tijdens de fietstochten van mijn ouderlijk huis in Winschoten naar de boerderij in Ter Wupping onstonden eigenlijk als vanzelf de aanzetten tot deze nummers. Ik denk dat de afleiding van de muziek en het bedenken en maken van de nummers absoluut heeft geholpen met het omgaan en verwerken van de naderende dood van mijn vader.

Is het enkel een indruk dat er nogal wat pijn en verdriet zit in al deze songs? En is die nu verlicht, nu dit “uit je systeem” is?

Naar mijn menig zit er geen pijn en verdriet in deze liedjes. Ik denk dat de meeste nummers juist gaan over minder zware momenten in mijn leven. Het voelt echt meer aan als een ode. Er gaat volgens mij uiteindelijk maar één nummer echt over de dood.

En welk nummer is dat dan?

Cold Country associeer ik het meeste met de dood en verlies. Of het nu de dood van geliefden is of het verlies van een vriendschap. In dit geval is het een combinatie van beide. In korte tijd verloor ik mijn vader, een week later zijn zus, mijn tante, en niet veel later een vriend vanwege zelfdoding. Het voelde of ik op dat moment gevangen zat in in een somber, eentonig en koud landschap, vandaar: “cold country”.

Er zit ergens iets on-Nederlands in Alamo Race Track, maar tegelijk hebben jullie toch iets typisch Hollands. Zie je die paradox er zelf ook in?

(Lacht) Voor mij als Nederlander is dit natuurlijk moeilijk te beantwoorden. Het is een vraag die mij niet bezig houdt en ik kan er ook niet zo veel mee. Ik denk dat Groningers zichzelf niet echt zien als typische Hollanders.

We hebben gemerkt dat de songs in alfabetische volgorde staan. Is dat toeval?

Helemaal. Ik moet zeggen dat ik daar wel van houd, dat er achteraf allemaal onbedoelde boodschappen of toevalligheden in zitten. Ik denk dat ik de plaat straks maar even achterstevoren ga draaien. Wie weet komt er nog een mooie boodschap voorbij.

In Fight gebruik je nogal wat beeldspraak (in de andere songs ook trouwens). Net als de muziek klinkt het allemaal nogal “aggressief” bij gebrek aan een beter woord. En de muziek sluit daar enigszins bij aan. Of zien we dat verkeerd?

We hebben hier geprobeerd om de wisselwerking of afwisseling tussen angst en geluk, kalmte en gejaagdheid, verliefdheid en verdriet te vangen. Kortom, een inkijk in mijn tienerbrein op een zaterdagavond in Castel, de favoriete kroeg van mij en mijn vrienden in Winschoten toendertijd. Beeldspraak is daarbij natuurlijk een goede manier om de teksten levendiger en aantrekkelijker te maken.

Dat betekent niet dat ik beeldspraak gebruik om me ergens achter te verschuilen door alles vaag en te abstract te maken. Ik denk juist dat ik mezelf meer dan ooit blootgeef.

De meeste songs zijn in de eerste persoon. Hoe persoonlijk zijn ze echt?

Heel erg persoonlijk. Al die dingen zijn echt gebeurd en als ze niet gebeurd zijn, dan hebben ze zich afgespeeld in mijn hoofd.

Zowel in House Of Crosses als in – uiteraard – de beide Romney Shed-s is er sprake van zo'n stalen loods. Dat toeval lijkt te groot te zijn.

Ik ben al heel lang gek op die roestige romneyloodsen. Ik vind ze prachtig om te zien, zeker als ze er al lang staan en er verweerd uit zien, overwoekerd door onkruid. Ik zou ooit nog heel graag een Romneyloods als huis willen hebben. De Romneyloods die model stond voor het gelijknamige nummer staat trouwens in Tear Valley.

Romney Shed 2 verspringt muzikaal nogal eens. Hoe kwam dat tot stand?

Door gewoon meerdere ideeën achterelkaar te zetten.

Sally H is waarschijnlijk het meest Beatleske nummer op de plaat. Is dat dan iets waar je naar mikt?

Niet echt. Ik had zelf The Who en met name 'Tommy' in gedachten.

Twee keer zijn er songs, die heel duidelijk met elkaar in verbinding staan. Waarom doe je dat?

Daar is niet echt een aanwijsbare reden voor. Dat onstond gewoon vanzelf.

Eerstdaags gaat Alamo Race Track op tournee, voorlopig enkel in Nederland: 

27/10 – Mezz Breda
17/11 – Hedon, Zwolle
1/12 – Gebouw T, Bergen op Zoom
8/12 – Rotown, Rotterdam
14/12 – VERA, Groningen
16/12 – Tolhuistuin, Amsterdam